1. Black Cat / 2. Ghosts / 3. I'm Not Scared / 4. Runaway / 5. Seasons of Illusions / 6. Burning Up / 7. Kletva / 8. They Gave You a Heart, They Gave You a Name / 9. Predict the Day / 10. The Lovers / 11. Deep Blue / 12. Tomorrow / 13. Versus

2 June 2008 - Nettwerk

Κάλιο αργά παρά ποτέ. Είναι λίγο ντροπή να κάνω κριτική τώρα σε κριτικές του Ιουνίου. Μη φανταστείτε ότι το έριξα στα μπάνια, κάτι άσχετα projects έκαναν κατάληψη στα σαββατοκύριακα μου. Επιστροφή στο postwave, λοιπόν, με την επιστροφή των Ladytron. 4^ο άλμπουμ για ένα συγκρότημα που το έχουμε πολλοί στις καρδιές μας σε αυτό το webzine. Το συγκρότημα που φέρνει το μυαλό μας όταν αναφερόμαστε στην electroclash, και συνεχίζει ακάθεκτο κρατώντας αρκετές αναφορές στον ήχο με τον οποίο το γνωρίσαμε.

 Φαίνεται ότι τα άλμπουμ των Ladytron πάνε σαν τους Χιώτες. Μετά από δυο καθαρά ηλεκτρονικά άλμπουμ, έχουμε δυο με πιο έντονη την παρουσία του κιθαριστικού στοιχείου. Μην περιμένετε, λοιπόν, μεγάλες διαφορές μεταξύ του Witching Hour και του Velocifero: κιθάρες, ρυθμοί σχετικά απλοί αλλά όχι 4/4, μαζί με όλα όσα ξέρουμε για τους Ladytron: ποπ κομμάτια με γλυκά γυναικεία φωνητικά, ακατανόητους catchy στίχους, κάποια κομμάτια στα βουλγάρικα (περισσότερα από συνήθως, με το Seasons of Illusions να είναι μάλλον το καλύτερο) και μια υγιής εναλλαγή μεταξύ upbeat χορευτικών κομματιών και πιο ήρεμων ρυθμών.

Βέβαια, ήδη από το πρώτο κομμάτι βλέπουμε κάποιες λεπτές διαφορές: οι ρυθμοί είναι πιο κοντά στο post punk, η ενορχήστρωση και η παραγωγή πιο πυκνή. Ο τοίχος ήχου που άρχισαν να χτίζουν στο Witching Hour, γίνεται όλο και πιο πυκνός, δυστυχώς όμως μερικές φορές αφήνει τη γεύση του overproduced: τα κλασσικά όργανα (κιθάρες, drums) καλύπτουν σχεδόν τα πάντα, αφήνοντας τα πιο «φρέσκα» ηλεκτρονικά μεν να ακουστούν, αλλά πιο πολύ στο υπόβαθρο. Μοιάζουν όλο και πιο πολύ με rock μπάντα δηλαδή.Ευτυχώς, συνοδεύουν αυτή την τάση με μια έντονη γλύκα, που κορυφώνεται στο Versus, όπου κιθάρα (που μοιάζει ακουστική, αλλά είμαι άσχετος με αυτά), περίεργοι ήχοι, ένα γλυκό καμπανιστό συνθ και φωνητικά αντρικά και γυναικεία συνθέτουν το πιο όμορφο κομμάτι του άλμπουμ – το οποίο λάμπει ακόμα περισσότερο προς το τέλος όταν το μπάσο το αφήνει να αναπνεύσει (κάτι που λέγαμε;).

Άλλα κομμάτια με ιδιαίτερο χαρακτήρα είναι τα Ghosts και I’m Not Scared, έντονα χορευτικά και γρήγορα, κομμάτια όπου ο τοίχος ήχου δουλεύει υπέρ τους, προκαλώντας τα μέλη σου να κινηθούν προς διαφορετικές κατευθύνσεις το καθένα. Επίσης ξεχωρίζει το They Gave You a Heart, They Gave You a Name, που μοιάζει να βγήκε από το προηγούμενο άλμπουμ, και προετοιμάζει το Predict the Day, ένα εντελώς ηλεκτρονικό κομμάτι με κοφτό ρυθμό και ωραίους κρυστάλλινους ήχους στο υπόβαθρο. Και φυσικά, η γλύκα του (my little) Runaway δεν περνάει απαρατήρητη.

Για να καταλήξουμε, αν θεωρείτε το Witching Hour την καλύτερη από τις προηγούμενες δουλειές των Ladytron, πιθανότατα να λατρέψετε και το Velocifero, γιατί συνεχίζει (με αργά βήματα) προς την ίδια κατεύθυνση. Αν είστε όμως κυρίως φαν της ηλεκτρονικής μουσικής, είναι απλά ένα γλυκό άλμπουμ, με μερικά κομμάτια που μπορεί να μείνουν στην καρδιά σας, και άλλα τόσα που θα κουράσουν μετά την 4^η ακρόαση.

ΥΓ: Όχι ότι έχει μεγάλη σημασία, αλλά το άλμπουμ δεν τα έχει πάει και πολύ καλά στα charts. Δεν φαίνεται να είναι απογοήτευση, γιατί οι κριτικοί γενικά ήταν θετικοί – φαίνεται  όμως ότι λίγος κόσμος τούς γνωρίζει εκτός Λονδίνου και Ελλάδας.