Η Lana Del Rey μέσα σε κάτι μήνες έχει αναμφίβολα κατακτήσει τον τίτλο της πλέον αμφιλεγόμενης μορφής της σημερινής pop μουσικής. Αναλύσεις επί αναλύσεων για τη ζωή της, διαξιφισμοί επικών διαστάσεων για την αυθεντικότητά της, διχογνωμίες για την ένταξη της ή όχι στην "indie κοινότητα". Φανατικοί οπαδοί, που κάνουν λόγο για το νέο μουσικό ταλέντο, αλλά και ορκισμένοι εχθροί, που την απορρίπτουν ως ένα ακόμη αναλώσιμο κατασκεύασμα των εταιρειών και των managers.

Και κάπως έτσι ο καιρός πέρασε και ο πολυαναμενόμενος δίσκος της έφτασε στα χέρια μας, επιβεβαιώνοντας αυτό που είχα υποψιαστεί από την αρχή: τέτοια pop albums δεν κυκλοφορούν συχνά! Και με τη λέξη "τέτοια" δεν εννοώ ότι πρόκειται για κάποιο αριστούργημα ασύλληπτης ποιότητας ή καλλιτεχνικής αξίας. Εννοώ ότι είναι ένα πραγματικά εμπνευσμένο δημιούργημα με ορισμένα απίστευτα εθιστικά κομμάτια, που ισορροπεί αριστοτεχνικά μεταξύ του αξιοπρεπούς μουσικού υποβάθρου, αλλά και της έντονα εμπορικής του φύσης.

Η Lana δεν είναι μία ακόμα Britney, ούτε μία ακόμα Lady Gaga. Πίσω από την αψεγάδιαστη, πλαστική ομορφιά της ντίβας (image το οποίο μπορεί κάλλιστα να της έχει επιβληθεί, σύμφωνα με τα γνωστά παιχνίδια των εταιρειών), κρύβεται ένα ανασφαλές και βαθιά μελαγχολικό, πληγωμένο κορίτσι, που καταθέτει την ψυχή του στα κομμάτια που γράφει. Στο εξαιρετικό "Video Games", για παράδειγμα,  προσπαθεί απεγνωσμένα να κερδίσει ξανά το ενδιαφέρον του φίλου της που την αγνοεί, ενώ στο "Dark Paradise" εξομολογείται με αφοπλιστική ειλικρίνεια το φόβο της ότι ποτέ δε θα έχει αυτόν που αγαπά. Τα "Blue Jeans" και "Million Dollar Man" έρχονται και συμπληρώνουν, εξιστορώντας και πάλι λυπηρές ιστορίες αγάπης.

Και αν με όλα τα παραπάνω ο δίσκος μοιάζει αρκετά "προσωπικός", η Lana έρχεται να το διαψεύσει, δίνοντας και κοινωνικές διαστάσεις στα τραγούδια της. Στο "National Anthem" με σαρκαστικό ύφος περιγράφει την αμερικάνικη ματαιοδοξία, στο "Radio" αυτοσαρκάζεται για την επιτυχία της, στο "Off To The Races" παρουσιάζεται ως άλλη Lolita, που καταφεύγει σε χρησιμοθηρικές σχέσεις, ενώ στο "Carmen" καταβαραθρώνει την ψεύτικη ευτυχία των celebrities, φανερώνοντας τα κενά που κρύβει. H αμερικανική κουλτούρα, μέσα από τα μάτια του ίδιου του "συστήματος". Είναι τυχαίο, άλλωστε, το κόλλημά της με την αμερικάνικη σημαία στα videos;

Και όλες οι παραπάνω ανησυχίες, έρχονται να εξωτερικευτούν στο τραγούδι της Lana. Τραγούδι που μπορεί να μη διακρίνεται για την τεχνική του αρτιότητα, όμως σίγουρα ξεχωρίζει για τη μοναδικότητά του. Εδώ δεν θα ακούσεις μελοδραματικές ερμηνείες, ούτε επιδεικτικές κορώνες. Η κοπέλα τραγουδάει πεζά, απλά και λιτά, αλλά καθόλου συναισθηματικά αποστειρωμένα. Άλλοτε σαν ντίβα που ξεφορτώθηκε το προσωπείο της τελειότητας και ήρθε να μας τραγουδήσει για πρώτη φορά ειλικρινά, χωρίς να την ενδιαφέρει η εικόνα που θα δώσει. Άλλοτε σαν ανασφαλής έφηβη που βρήκε το θάρρος να εκφραστεί, χωρίς όμως να νιώθει ακόμα εντελώς άνετα με αυτό που κάνει. Άλλοτε σαν ανάλγητη σκύλα που πασχίζει να μας δείξει την γλυκιά της πλευρά, αλλά είναι και λίγο έξω από τα νερά της. Κάθε φορά όμως, εναλλακτικά. Με τρόπο που δεν έχουμε συνηθίσει στην pop μουσική.

Και μιλώντας για μουσική, το Born To Die έχει να παρουσιάσει ορισμένα εκπληκτικά δείγματα. Όντας κλασσική pop με κάποια indie στοιχεία και ρετρό διαθέσεις, απευθύνεται τόσο στο μουσικόφιλο, όσο και στο ευρύ κοινό. Στις καλύτερες στιγμές του, ο δίσκος έχει minimal ενορχηστρώσεις, με τις απέριττες πινελιές του πιάνου, της κιθάρας και των βιολιών να κλέβουν την παράσταση. Δυστυχώς, αυτές οι στιγμές είναι λίγες, μιας και έχει γίνει φανερή παρέμβαση στην παραγωγή ώστε να παραχθεί πιο γεμάτος και καλογυαλισμένος ήχος, με αποτέλεσμα μια ανεπιθύμητη πληθωρικότητα. Αυτό γίνεται φανερό αν συγκρίνει κανείς την πρώιμη version του "Diet Mountain Dew" με αυτή που βρίσκεται στο album. Ως γνήσιο συνθετικό ταλέντο, πάντως, η Lana Del Rey έχει καταφέρει γράψει μερικές από τις πιο catchy μελωδίες που έχουν ακουστεί τα τελευταία χρόνια, γεγονός που από μόνο του μετράει πολύ.

Εν τέλει, το Born To Die είναι ένας ήδη κλασσικός εμπορικός pop δίσκος. Είναι καλός με τον ίδιο τρόπο που είναι το Like A Prayer της Madonna ή το My Beautiful Dark Twisted Fantasy του Kanye West. Μουσική εύκολη, αλλά όχι ευτελής. Μουσική που δε σε αφήνει ασυγκίνητο αν τη δεις χωρίς προκαταλήψεις. Κι αν αποκτήσει την τεράστια επιτυχία που αναμένεται, θα μιλάμε για τη δεύτερη απόδειξη (μετά την Adele) ότι το κοινό έχει κουραστεί με το ανούσιο show τύπου Gaga και διψά για καλλιτέχνες που θυμούνται να επικοινωνήσουν με την ψυχή τους όταν φτιάχνουν μουσική.