Τον τελευταίο καιρό πολύ συχνά μου ‘σφυρίζει' η Νέα Υόρκη, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σα να πρέπει να επισπεύσω την επίσκεψή μου εκεί. Αυτή τη φορά το ‘κλείσιμο του ματιού' έγινε υπό τη μουσική υπόκρουση του ‘The Diver'. Oι Led Er Est, σε συνέχεια του πρώτου άλμπουμ τους ‘Dust on common', αλλά πιο δυναμικά και δημιουργώντας κάποιες αποστάσεις από διάφορα μουσικά είδη, νομίζω πως ήδη έχουν κάνει μια πολύ καλή αρχή.

California Uber alles και ο μινιμαλισμός της post punk

Όπως έχω ξαναπεί, εκτιμώ πολύ τους καλλιτέχνες που έχουν σαφείς επιρροές και τις αποδομούν τόσο ώστε αυτές να μεταλλάσσονται σε κάτι αυθύπαρκτο. Στο ‘Dust on common' δεν το είχαν καταφέρει. Στο ‘Diver' δεν αφήνεται η παραμικρή αμφιβολία για τις επιρροές των Led Er Est τις οποίες ήδη είχαν αποκαλύψει: punk, post punk, coldwave, synthpop, minimal electronics και οι ταινίες του John Carpenter, όπως οι ίδιοι έχουν δηλώσει σε πρόσφατες συνεντεύξεις τους.

Η πρόκληση, απ' ό,τι αντιλαμβάνομαι, ήταν να ξεπεραστούν όλ' αυτά τα είδη και κυρίως οι εκφραστές τους. Νομίζω πως αυτό επετεύχθη στο συγκεκριμένο άλμπουμ˙ τα ίχνη παραμένουν και μάλιστα υπερτονίζονται μέσω του ύφους των ερμηνειών και των ρυθμών, όμως τα μουσικά είδη που υπηρέτησαν γνωστές και άγνωστες μπάντες στα τέλη της δεκαετίας του '80 στη Γαλλία και την Αγγλία κυρίως, συντίθενται σε κάτι καινούριο. Η τεχνική παραπέμπει στο κολάζ. Το ‘Diver' αποκαλύπτει τα άπειρα κομμάτια από τα οποία συνετέθη ενώ ταυτόχρονα αχρηστεύει κάθε προσπάθεια απομόνωσής τους. Με το ένα αυτί στη δική τους άκρη του Ατλαντικού, στους Dead Kennedys (το ‘Animal smear' παραπέμπει μονοσήμαντα στο ‘California Uber alles') οι Led Er Est κλείνουν πονηρά το μάτι σε όλες τις μπάντες που τους επηρέασαν γιατί αυτή τη φορά διακινδύνευσαν να προσθέσουν κάτι από το δικό τους χαρακτήρα στα κομμάτια. Αυτό, σε συνδυασμό με την διάθεση να ξορκίσει τις άτυχες και δυσάρεστες στιγμές της ζωής του ο Sam Kklovenhoof, έπαιξε νομίζω καθοριστικό ρόλο και στον απεγκλωβισμό του ‘Diver' από τις όποιες ρίζες είχαν θέσει μπάντες σαν τους Clair Obscur, Bakterielle Infektion και λοιποί στο παρελθόν.  Η παράλληλη ακρόαση των δυο άλμπουμ αποδεικνύει ότι το ‘Diver' ξαναγράφει από άλλη βάση τις μελωδίες του ‘Dust on common' και το αποτέλεσμα προβάλλει έντονα την ατμοσφαιρικότητα της μουσικής που ενέπνευσε τη μπάντα, χωρίς να έχει στοιχεία μίμησης.

Αυτή τη φορά δεν προβάλλονται τόσο τα samples αν και εξακολουθούν να υφίστανται και έτσι οι Led Er Est παύουν να είναι μαριονέτες που χορεύουν στους ρυθμούς των χαλασμένων μουσικών οργάνων του τέλους της δεκαετίας του '80.

Ξεκινώντας με το Animal Smear που ανασταίνει τους Dead Kennedys, θ’ακούσετε πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια που αλλού θυμίζουν Tangerine Dream (Agua Fuerte), αλλού Jean Michel Jarre, αλλού Virgin Prunes (Housefire at Zumi’s) και συγκεκριμένα το βασικό θέμα του ‘Ulakanakulot/Decline and Fall (ευχαριστώ τον Γιώργο Π. για το εποικοδομητικό brainstorming σε σχέση με αυτή την αναφορά), με ερμηνείες που παραπέμπουν σε συγκροτήματα όπως οι Feu ma mere, οι Minny Pops κλπ, αλλού γατζώνονται στην punk αλλού έχουν synthpop χαρακτηριστικά που θυμίζουν Twice A Man (Arab Tide) αλλού έχουν new wave διάθεση (Kaiyo Maru, Divided Parallel), αλλού θυμίζουν Christian Death και Absolute Body Control και αλλού απλά θα σας σπρώξουν από τη θέση σας με μια μυστήρια δύναμη την οποία δύσκολα θα εκλογικεύσετε.

Για λόγο που δε βρίσκει θέση στην υπάρχουσα δομή της ψυχοσύνθεσής μου, το ‘Iron the Mandala' φέρνει το μυαλό μου σε μια σχεδόν υπνωτική κατάσταση. Απ' όλη τη μουσική που έχω ακούσει, ίσως είναι το μοναδικό κομμάτι του είδους του που με ακουμπάει στην κόψη κάποιου ιδεατού αντικειμένου απαγορεύοντας κάθε ενδοιασμό ως προς το ποια πλευρά θα με παρασύρει. Εκεί στο όριο, για σχεδόν 6' με κρατάει να ατενίζω τα πράγματα στο μεταίχμιο...έχοντας την ψευδαίσθηση πως ελέγχω το ρίσκο του να ΜΗ διαλέγω πλευρά... μάλλον για να συνειδητοποιήσω πόσο σημαντική είναι η ισορροπία σε όλα. Αν και για τους ίδιους τους Led Er Est το Kaiyo Maru, είναι το κεντρικό κομμάτι του άλμπουμ, εμπνευσμένο από την πρόσφατη περιβαλλοντική και ανθρώπινη τραγωδία στη Φουκουσίμα, για'μένα το καλύτερο κομμάτι είναι το ‘Iron the Mandala' και σας προτείνω όταν ξεκινήσει, να δυναμώσετε την ένταση προκαταβολικά ώστε στα 2.20 και 5.28, ο ρυθμός να σας χτυπήσει στο πάνω μέρος του σώματος, ακριβώς στη μέση... Πόση έμπνευση μπορεί να προκαλέσει κάτι ακίνητο σε κάποιον? Θεωρώ πως ο στόχος του κομματιού ήταν να προκαλέσει και να αποδώσει μουσικά την αιώρηση, ανάμεσα στην κίνηση και το σταμάτημά της. Όσο και να θέλετε να το χορέψετε, θα σας σταματήσει το ίδιο το κομμάτι χωρίς να το καταλάβετε, επίτηδες, για ν' ατενίσετε αυτό που με τόση μαεστρία εκφράζει.

Το ‘Diver' κατά τη γνώμη μου, όπως υπαινίσσεται και ο τίτλος του, σπάει όλες τις αλυσίδες που το συγκρότημα είχε με το παρελθόν, κάνοντας μια ‘βουτιά' στην εσωτερική τους δυναμική και δίνοντας στη μουσική μια ατμόσφαιρα που προμηνύει συνέχεια και δεν αγκαλιάζει το αδιέξοδο και τη στατικότητα παρ' ό,τι ορισμένα κομμάτια (π.χ Agua Fuerte) θα μπορούσαν να επενδύουν σκηνές χάους και αδιεξόδου σε ταινίες του David Lynch. Η απελπισία των φωνητικών άλλωστε δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρεξηγήσεις ο προσωπικός αγώνας του Sam σε σχέση με όλα τα άσχημα που συνόδεψαν το άλμπουμ αυτό, είναι πλέον και μήνυμα προς όλους τους ακροατές του άλμπουμ...