Oι Lemonheads δεν γνώρισαν ποτέ ούτε την επιτυχία αλλά ούτε και την αναγνωρισμότητα των Pumpkins ή των Nirvana. Παρ’ όλα αυτά από το 1987 είχαν ένα πιστό κοινό που ακολουθούσε τις τότε post-punk αναζητήσεις τους, αν και τα 4 LP που κυκλοφόρησαν μέχρι και το 1990 έπασχαν τόσο από παραγωγή όσο και από έμπνευση . Το 1992, το εκπληκτικό “It’s a shame about Ray“ τους έφερε αναγνώριση από τους κριτικούς αλλά και επιτυχία στα chart και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, τόσο με το LP όσο και με τη διασκευή του Μrs Robinson για την συλλογή του NME Ruby Trax. Aπο εκεί και ύστερα οι Lemonheads έγιναν ένα cult συγκρότημα με ένα frontman ο οποίος ταλαιπωρήτο από προσωπικά προβλήματα που σχετίζονταν τόσο με τη δυσλειτουργική του έκθεση στα φώτα της δημοσιότητας, όσο και με την έξη του στα ναρκωτικά. Ακολούθησε το μέτριο Come on Feel the Lemonheads (1993) και μετά από 3 χρόνια ταλαιπωρίας το εξαιρετικό αυτοβιογραφικό Car, Button, Cloth (1996). Μέχρι σήμερα.
Αναρωτιέστε τι έκανε από το 1992 μέχρι και σήμερα? Απλά έγινε ο Αμερικανός rock’ n roll κλόουν ο οποίος φρόντισε να τσαλακώσει το image του και να γελοιοποιεί τον εαυτό του σε κάθε ευκαιρία, υιοθετώντας ένα druggy lifestyle βγαλμένο από Αμερικάνικο road-movie, περιπλανώμενος από πόλη σε πόλη με μια ακουστική κιθάρα παίζοντας τις γλυκές μελωδίες του ως άλλος high profile busker. Το 1993 λόγω μέθης (sic) χάνει το slot του στο Glastonbury και αναγκάζεται να μπει σφήνα πριν τους Portishead, όπου δέχεται ένα καταιγισμό από μπουκάλια και εν τέλει αναγκάζεται να αφήσει τη σκηνή παραπαίοντας. Στη συνέχεια παίρνει την κιθάρα του και πάει στον φράχτη του φεστιβάλ όπου προσπαθεί να πει μερικά τραγούδια του Bob Dylan από τα 70s. Το 1994 στο Reading δεν κατάφερε ποτέ να ολοκληρώσει το set του, απλά μας ενημέρωσε πως δεν τρέχει τίποτα με την Courtney και χάθηκε με την τότε drug-buddy του (Drew Barrymore). Την ίδια χρονιά εμφανίζεται ως ο αγαπημένος διασκεδαστής support/guest του καθενός. Από τον Jeff Buckley, την Juliana Hatfield, την Courtney Love μέχρι την Creation και τους Oasis όπου βγήκε φορώντας ένα ωραίο φορεματάκι πριν πέσει κάτω από την σκηνή. Oταν «διέρρευσαν» φωτογραφίες όπου εμφανιζόταν στο κρεβάτι με την Courtney Love και οι δημοσιογράφοι προσπάθησαν να του αποσπάσουν μια συνέντευξη με σκοπό να τον γελοιοποιήσουν, αυτός ήταν τόσο άρρωστος που απλά δεν μπορούσε να μιλήσει (κάτι που κατέγραψε αργότερα στο “If I Could Talk I'd Tell You”). Στο τέλος αυτής της δαιμονισμένης χρονιάς, ανακηρύσσει αγαπημένο του γκρουπ τους Television Personalities μένει για λίγο ακόμα στο Λονδίνο, όπου ζητιανεύει με την κιθάρα του στους δρόμους του Camden Town, και τελικά προς ανακούφιση όλων αποφασίζει να γυρίσει την Αμερική στο τέλος του 1994.

Το The Lemonheads ξεκινάει με κλασσικό Αμερικάνικο punk rock στο "Black Gown", κομμάτι που ακούστηκε πολύ στους Αμερικανικούς κολεγιακούς σταθμούς, αλλά βέβαια ότι κάνει για αυτούς δε σημαίνει πως κάνει κάτι και για εμάς. Το "Become the Enemy" προσθέτει την country πινελιά ενώ από το "Pittsburgh" και μετά το LP αρχίζει να μορφοποιείται έχοντας τον πιο γνώριμο πoπ ήχο των Lemonheads. Tα “Lets Just Laugh”, “Poughkeepsie”, “Rule of Three” και “No Backbone” αποτελούν 3λεπτα υποδείγματα για το πώς η Αμερικανική σχολή θα μπορούσε να διατηρήσει τις punk/rock καταβολές της και όχι τις kitsch υπερβολές της, και να φέρει έναν πιο χαλαρό και προσιτό ποπάδικο ήχο. H φαντασίωση της δολοφονίας του εραστή της αγαπημένης του, ίσως αποτελεί το κερασάκι του δίσκου καθώς η αφήγηση της σχεδόν καουμπόικης αυτή ιστορίας δένει απόλυτα με την country επένδυση και τις ενίοτε βρώμικες ή ακουστικές κιθάρες. Ίσως το απόλυτο road movie soundtrack. Στο "Steve’s Boy" ο Dando για ακόμα μια φορά επισκέπτεται ένα από τα αγαπημένα του θέματα, την προβληματική σχέση πατέρα/γιού ενώ το LP κλείνει υπέροχα με το "December", αν και το jamming στη μέση του κομματιού μου φαίνεται άσκοπο έως ενοχλητικό.