Μπαίνω στην τέταρτη δεκαετία βρίσκοντας και πάλι μπροστά μου τον Άκη Μπογιατζή και τα τραγούδια του. Από τη δεκαετία του '80 ήταν «δίπλα» και σχεδόν πάντα περίμενα νέα μουσική από τα σχήματα που δημιουργούσε. Αυτή τη φορά έχω την τιμή να γράψω για πρώτη φορά για άλμπουμ μουσικής του.
Το τέταρτο άλμπουμ των SIGMATROPIC, του μακροβιότερου σχήματος του Άκη Μπογιατζή ύστερα από δισκογραφική απουσία επτά χρόνων, παρουσιάζει το ''Dead Computer Blues''.
«..Το album έχει σαν κεντρική ιδέα την προσωπική κρίση που βιώνει ο καθένας μας, θέτει ερωτήματα, αλλά συγχρόνως νοσταλγεί το μέλλον που κάποτε ονειρευτήκαμε, ελπίζοντας ότι αυτό θα ξανάρθει γεμάτο νέες υποσχέσεις. Ο νεκρός υπολογιστής αφηγείται την ιστορία ξεκινώντας από το τέλος, ως το όχημα του επαναπροσδιορισμού του μέλλοντος επάνω σε τροχιά που, επιτέλους, δεν την έχουν προκαθορίσει άλλοι. Ο νεκρός υπολογιστής είναι επίσης και το σύμβολο του επαναπροσδιορισμού της μουσικής....»
Κράτησα το «προσωπική κρίση», «νοσταλγεί το μέλλον που κάποτε ονειρευτήκαμε», «επαναπροσδιορισμός της μουσικής» από αυτό το κατατοπιστικό δελτίο τύπου. Είναι τρεις προτάσεις που γυρίζω και ξαναγυρίζω περιοδικά σαν δορυφόρος γύρω τους πολλά χρόνια τώρα.Και κάθε φορά, το ηχητικό πλαίσιο τυχαίνει να συμπεριλαμβάνει είτε LIBIDO BLUME, είτε SIGMATROPIC, είτε λίγο Cpt.Nefos. Αυτή τη φορά έρχεται το ''Dead Computer Blues'' για να πλαισιώσει πάλι αυτές τις περίεργες τροχιές.
Είναι ένα άλμπουμ αισθητά διαφορετικό από το προηγούμενο άλμπουμ τους ''Dark Outside''. Ο ήχος ακούγεται πιο εξωστρεφής, ακούγονται λιγότερες ηλεκτρονικές επιρροές, δεν υπάρχουν συμμετοχές (εκτός του Γ. Ντρενογιάννη που παίζει κιθάρα στο ''Crystallized'') και, ποιητική αδεία, είναι σαν να ακούω τους LIBIDO BLUME να επανέρχονται ωριμότεροι και με συνθέσεις που επιτυγχάνουν να ακούγονται σχεδόν χωρίς χρονικό προσδιορισμό είτε από επιρροές, είτε από γενικό ηχητικό στίγμα.
Πάντα τα τραγούδια του Άκη Μπογιατζή πατούσαν στη Γη, ανεξάρτητα από τη μουσική κατεύθυνση. Είναι πάντα βγαλμένα από εσωτερική επεξεργασία, σχεδόν βιωματικά και η φωνή του δίνει ένα ιδιαίτερο χρώμα στην εκάστοτε σύνθεση που της προσδίδει αναγνωρισιμότητα και προσωπικό στίγμα. Αυτό συνεχίζεται στο ''Dead Computer Blues'' και μάλιστα όλες οι συνθέσεις ακόμα και η διασκευή στο ''Off Hand'' από το ''Liquid Days'' είναι σε ζηλευτό επίπεδο ολοκλήρωσης και συνθετικής έμπνευσης. Ο ήχος των SIGMATROPIC και σε αυτό το άλμπουμ ακούγεται μοναδικός και μη αντιγράψιμος. Είναι ένα άλμπουμ με συνεκτικότητα και πληρότητα που αφήνει λίγο χώρο για αναλύσεις και περισσότερο χρόνο για να εισέλθει κανείς στον κόσμο του.Το σχήμα παίζει σε βαθύχρωμους τόνους, τα ηχοχρώματα έρχονται από αλλοτινές εποχές αλλά δένουν με την γκρίζα εποχή που ζούμε και σίγουρα το μελωδικό απόθεμα των τραγουδιών μπορεί να προσφέρει στον ακροατή θαλπωρή και οικειότητα. Υπάρχει μια υποδειγματική, πλούσια και σφιχτή, αλλά συνάμα μετρημένη ενορχήστρωση που δεν αφήνει περιττές ουρές. Υπάρχει αυτή η αίσθηση της εμπειρίας και της γνώσης που έχει η μπάντα, αλλά πιο πολύ, σε κερδίζουν με τη σεμνότητα και το χαμηλό προφίλ που περνάνε μέσα από τη μουσική τους.Άνθρωποι που ζουν μια «κανονική ζωή αλλά τα βράδια τους είναι νύχτες αποσυμπίεσης με νότες και μελωδίες.
Το ''Dead Computer Blues'' ξέρει πως να κάνει την ουσία της μουσικής να έχει πάλι νόημα. Ο επαναπροσδιορισμός της μουσικής είναι για τη σχέση και επικοινωνία του εσωτερικού κόσμου με τον εξωτερικό δια μέσου αυτής τόσο από την πλευρά του μουσικού όσο και από αυτή του ακροατή. Ανέκαθεν ήταν μάστορες σε αυτό τώρα ακόμα πιο πολύ.
Δεν ξέρω για τους ίδιους αλλά για μένα τον ακροατή και fan (γιατί να το κρύψω άλλωστε) βρήκαν και πάλι την ίδια, παλιά, κατάλληλη φλέβα μου και από εκεί τα τραγούδια του φετινού άλμπουμ τους ρέουν αβίαστα κάθε βράδυ, σαν mantra για την ψυχική μου ισορροπία, ηρεμία και αγαλλίαση.
Πιο καλά όταν τα τραγούδια είναι συνεπιβάτες στο ταξίδι ή σε περιμένουν κάτω από το μαξιλάρι. Και όπως και τα προηγούμενα των SIGMATROPIC έτσι και το ''Dead Computer Blues'' είναι ένας όμορφος τρόπος να κλείνω τη μέρα μου τελευταία...
Rating: 9 / 10
Χρήστος Μίχος
