Lisa Gerrard - The Black Opal
ή αλλιώς ‘Η γαλήνη του εξ ‘ανατολής μαύρου'

1.Red Horizon / 2.The Messenger /3.Tell It From The Mountain/ 4.In Search Of Lost Innocence / 5.The Crossing/ 6. Redemption / 7.The Serpent & The Dove / 8.Black Forest / 9. All Along The Watchtower / 10.Solace / 11.The Maharaja/ 12.  Sleep
January 2010 - Gerrard records

Ξεκινάω λέγοντάς σας πως
αν ήταν καλοκαίρι η ‘κριτική' αυτή θα ήταν μια γραμμή με μια πρόταση η οποία θα
έλεγε να αγοράσετε το συντομότερο αυτό το album και να πάτε σε κάποιο μέρος με καλή θέα της
θάλασσας, ώρα ηλιοβασιλέματος και να το ακούσετε σε μια μεσαία προς δυνατή,
ένταση αφήνοντας όσο γίνεται τον εαυτό σας ελεύθερο να σας επηρεάσει η μουσική
για περίπου μια ώρα...

Επειδή όμως μπορεί να μη
με εμπιστεύεστε τόσο και δε συντρέχουν οι παραπάνω συνθήκες... ξεκινάω
παραδεχόμενη πως το δέος και η πλήρης αποστόμωση που μου συμβαίνουν κάθε φορά
που ακούω ή βλέπω τη Lisa Gerrard...εξακολουθούν να μου προκαλούνται και μ' αυτό το album.

Τι θ'ακούσετε λοιπόν ;

Καταρχάς ηρεμιστικά και
γαλήνια αρπέζ στο πιάνο, τη φωνή -πολλαπλά μουσικά όργανα, της Lisa Gerrard (που άλλοτε θυμίζει κόρνο, άλλοτε
παραπέμπει στους ήχους που βγαίνουν από μουσικό κέρας και digeridoo, άλλοτε κάτι εντελώς άγνωστο) , πολλαπλών διαθέσεων και μηνυμάτων synth samples με ‘χρώμα' και δραματικότητα που παραπέμπουν σε ανατολικούς αμανέδες οι
οποίοι με τη σειρά τους εμπεριέχουν το τελετουργικό στοιχείο της Ανατολής σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής.

Θ'ακούσετε ρυθμούς που
καθοδηγούν ξύλινες μαράκες και τύμπανα υπό τη συνοδεία φωνητικών
εμπνευσμένων από την παραδοσιακή
ανατολίτικη μουσική με έντονο το στοιχείο της επίκλησης στο συναίσθημα.
Αυτό το τελευταίο ειδικά βρίσκει το αποκορύφωμά του στα ρεφρέν όλων των
κομματιών με τη φωνή της Lisa να
κάνει ανυπέρβλητα συγκινητικά περάσματα σε ελάσσονες κλίμακες (‘Tell it from the mountains').

Η έκπληξη

Μη νομίζετε παρ' όλ'αυτά
πως εκεί εξαντλείται όλη αυτή η μουσική δουλειά. Μετά το κομμάτι ‘Redemption' γύρω στα μισά περίπου του album, θα ακούσετε
ευχάριστες και γενναίες από μουσική άποψη, μελωδίες με στίχους αυτή τη φορά,
ξεκινώντας με το παραμυθένιο ‘The serpent and the dove' σας περιμένει μια έκπληξη...

Με συνεχή την υπόκρουση
από βιολί και βιόλα υπό τη διακριτική παρουσία ηλεκτρικής κιθάρας, η υποβόσκουσα πνευματικότητα δίνει τη θέση της
σε μπαλάντες με ρομαντικούς στίχους και
τζαζ διάθεση . Και εκεί που ακούτε τα κομμάτια ένα, ξεκινάει το επόμενο
κομμάτι και τελευταίο αυτής της ενότητας κομματιών, το οποίο κάτι σας θυμίζει
αλλά δεν είστε και σίγουροι αλλά αποκλείεται να μη το βρείτε... όταν καταλάβετε
πια...μάλλον δεν πιστεύετε στ' αυτιά σας...Είναι μια έθνικ διασκευή του πασίγνωστου
κομματιού του Bob Dylan ‘All along the watchtower' . Μια πραγματική διασκευή με καινούρια στοιχεία που η αρχική εκδοχή του
κομματιού δεν περιέχει και τα οποία απομακρύνουν το κομμάτι από το είδος της
ροκ μουσικής από άποψη ρυθμού. Μου άρεσε ιδιαίτερα γιατί έδωσε επιπλέον νόημα
σ' ένα άκουσμα το οποίο οι περισσότεροι μουσικοί χειρίζονται ως
απολίθωμα...δηλαδή το ‘ακουμπούν' προσεχτικά σχεδόν με τρόμο να μην αλλοιώσουν
μισή νότα και γύρισμα φωνής.

Επιστροφή

Το πιο αυτοτελές
γεωμετρικό σχήμα στον κόσμο είναι ο κύκλος...γιατί η αρχή και το τέλος του
συμπίπτουν και αυτό είναι και το στοιχείο που δίνει στο σχήμα αυτό την αίσθηση
της ανυπέρβλητης ισορροπίας (μεταξύ άλλων)...Γιατί σας το λέω αυτό ;

Διαπιστώνουμε ότι το album αυτό, αν ήταν
γεωμετρικό σχήμα, θα ήταν κύκλος και εξηγούμαστε. Μετά τη διασκευή στο κομμάτι
του Bob Dylan,
τα κομμάτια που ακολουθούν είναι στο ύφος της αρχής του album (ως το ‘Redemption' δηλαδή) , επαναφέροντας έτσι όλη την μυστικιστική
ατμόσφαιρα και αισθητική μαζί με ρυθμούς από την Ανατολή προμηνύοντας το τέλος
του μουσικού ταξιδιού του ‘The Black Opal' ή αλλιώς ‘Ο μαύρος οπαλίτης'.

Δε νομίζω πως θα
μπορούσε να υπάρχει καλύτερο τέλος σ' αυτό το album από το κομμάτι ‘Sleep'
από κάθε άποψη αλλά κυρίως από πλευράς συναισθηματικής ενέργειας. Το σκεπτικό
μου είναι πως, αν κατάφερε τελικά όλο αυτό έργο με αυτή την αχαρακτήριστα
παραμυθένια και επηρεαστική φωνή, να διαταράξει την όποια συναισθηματική μας
ηρεμία...στο τέλος αποκαθιστά αυτή την ισορροπία μ' ένα τραγούδι - χάδι...εμείς θα
λέγαμε ένα νανούρισμα της σκέψης για να καταλαγιάσει όλη η προηγούμενη ένταση.

Δε μπορώ λοιπόν παρά
να κλείσω αυτή την κριτική, με την καθησυχαστική διάθεση του ‘Sleep', ευχόμενη σε όλους
να κοιμάστε έχοντας την ηρεμία και άφεση που επιδιώκει αυτό το κομμάτι με τη
μελωδία και τα καθησυχαστικά φωνητικά του...(οι στίχοι του είναι μια άλλη πολύ
μελαγχολική και σκοτεινή ιστορία σε πλήρη αντίθεση με τη γαλήνη της μελωδίας κι'
αυτό είναι ήδη μια άλλη κριτική).

Η γεύση που μας άφησε και μια εξήγηση του
υπότιτλου...

Παρ' ό,τι λοιπόν ο τίτλος
αυτού του album αναφέρεται σε μια πολύ αγαπημένη μου και από τις πιο σπάνιες, πέτρα, όπως
ο μαύρος οπαλίτης, την οποία συνοδεύουν πλήθος δοξασίες, δεισιδαιμονίες και
προκαταλήψεις, από τις πιο κακές του είδους, εγώ αισθάνθηκα πιο ‘σοφή'
μετά το άκουσμά του και ο λόγος είναι ότι πολύ καλώς, με παρέσυρε η φωνή αυτή
με τις μελωδίες που ερμήνευσε, σε τοπία που μόνο η φύση διαθέτει και τα οποία
είναι εξαρχής πολύ ισχυρότερα από τα συνηθισμένα καθημερινά μας τοπία γιατί
είναι αφοπλιστικά πιο απλά και ήρεμα σε σύγκριση με τις πόλεις, γιατί είναι
πολύχρωμα, γιατί μας φέρνουν αντιμέτωπους με την ανικανότητά μας να τα
συναγωνιστούμε.

Δεν αναφέρω τυχαία τη
φύση, όλο το album, από το εξώφυλλο ως τους τίτλους των κομματιών, κάνει αναφορές μόνο σε
φυσικά στοιχεία και όπου υπάρχουν στίχοι, και αυτοί παραπέμπουν εκεί. Η εικόνα
του εξωφύλλου, επίσης μας κάνει εξαρχής σαφές ότι το album αυτό δεν αναφέρεται, όπως άλλωστε συνηθίζει η Lisa Gerrard, σε θεματολογία
που άπτεται καθημερινών πραγμάτων, αλλά σε τεράστια ζητήματα της ανθρωπότητας,
η ‘λύση' των οποίων αναζητείται μεταξύ άλλων και στην ανθρώπινη ψυχή. Αυτό
εξαρχής το θεωρούμε μεγαλειώδες, αν όχι προκλητικά όμορφο με θετικό τρόπο
φυσικά, σαν πρόθεση από ένα μουσικό, το να επιδιώκει δηλαδή με τη μουσική του,
πέρα απ' το να εκφράσει ο ίδιος τα συναισθήματα και τις ιδέες του, να επηρεάσει
τους ακροατές του ψυχολογικά και ιδεολογικά σε τέτοιο βαθμό που να τους
προκαλέσει να αναρωτηθούν πράγματα για τον εαυτό τους.

Επίσης, όσον αφορά το
ανατολικό στοιχείο, η Lisa Gerrard, έχει εδώ και χρόνια επιλέξει να ‘αναφέρεται'
μουσικά στην Ανατολή από φιλοσοφικής άποψης, κατεύθυνση την οποία δεν
εγκαταλείπει ούτε σε αυτή τη δουλειά, εμπλουτίζοντάς τη μάλιστα, προς ευχάριστη
έκπληξή μας, με στοιχεία διάφορων πολιτισμών καταλήγοντας έτσι σε μουσικές με
ρυθμούς γνωστούς μεν, άκρως περιεκτικούς σε 
νοήματα δε.

Δανειζόμενη λοιπόν κι
εγώ ένα στίχο από το album...

So
if it's okay I'll wait with you while the sun begin to shine...

Rating: 8 / 10
Νάντια Σαββοπούλου

 {youtube}7pKq9zz2-dI{/youtube}