Long Distance Calling - Long Distance Calling
Long Distance Calling - Long Distance Calling
1. Into The Black Wide Open/ 2. The Figrin D'an Boogie/ 3. Invisible Giants/ 4. Timebends/ 5. Arecibo (Long Distance Calling)/ 6. Middleville/ 7. Beyond The Void
March 2011 - Superball music
Ας κάνω μια ερώτηση. Εάν η μουσική μπορούσε να πάρει υλική υπόσταση, τι θα μπορούσε να γίνει; Έχω μια υποψία... θα μπορούσε να είναι γίνει Ωκεανός, για ένα και μόνο λόγο. Την πολυδιάστατη μορφή της.
Μπορεί κάποιος να κάτσει στην παραλία με ένα frappe στο ένα χέρι κι ένα περιοδικό στο άλλο και να δείξει αδιαφορία. Έχει την επιλογή τα πλατσουρίσει λίγο χωρίς να κινδυνεύσει να πάει στα βαθιά με απλά pop κι ανάλαφρα ακούσματα. Παιχνίδι, διασκέδαση και τίποτα άλλο. Μπορεί να γίνει σκληροπυρηνικός surfer ή να κάθεται στα βράχια με την πετονιά στο χέρι. Ότι αφορά όμως την Post ή Progressive πλευρά της μουσικής μου προκαλεί δέος. Το ίδιο δέος που μου προκαλεί το μυστήριο του βυθού. Τι μπορεί να ανακαλύψει άραγε κανείς;
Αν έχεις βρεθεί στα μονοπάτια των Godspeed You! Black Emperor, των Mogwai ή των God is an Astronaut μάλλον έχεις πιάσει το νόημα. Μόλις τοποθετήσεις το άλμπουμ γι' ακρόαση δεν ξέρεις τι θα προκύψει. Έτσι έγινε και με το 3ο κατά σειράν άλμπουμ των Long Distance Calling. Μακροσκελή κομμάτια με κυρίως instrumental διάθεση χωρίς όμως να λείπουν και οι ευχάριστες εξαιρέσεις. Κομμάτια που αναπτύσσονται με πολύ ήπιο ρυθμό, αρμονικά και με ένα μείγμα επιρροών που σε κάνει να ψάχνεσαι που μπορεί να έχεις ξανακούσει παρόμοιο ρυθμό ή μελωδία.
Μπορείς για παράδειγμα να δοκιμάσεις το "Timebends", που στο πρώτο μισό θα ανοίξεις το βαζάκι με γλυκό του κουταλιού από λίγη Jazz και πιο Classic Rock στην συνέχεια για την επίγευση. Με το "The Figrin D'an Boogie" θα κάνεις ωτοστόπ σε King Crimson και Pink Floyd αυτοκίνητα με ενορχηστρώσεις όμως που προδίδουν ότι βρίσκεσαι στο 2011. Φορώντας τα γάντια του μποξ που έχουν το πιο progressive (σχεδόν metal) ήχο τρως το πιο γερό δεξί κροσέ με το "Arecibo (Long Distance Calling)" όπου θα θυμηθείς λιγάκι από Tool κάπου στο τρίτο λεπτό. Στο εναρκτήριο κομμάτι με όνομα "Into the Black Wide Open" θα έχεις τις πιο σύγχρονες μελωδίες και ρυθμούς. Είναι ότι πρέπει για την πρώτη βουτιά στο άλμπουμ πριν χωθείς στα διαφορετικά ρεύματα, που θα σε τραβάνε από ‘δω κι από ‘κει, καθώς πηγαίνεις στο πιο βαθιά... To highlight του εγχειρήματος είναι το personal favorite "Middleville", το μοναδικό κομμάτι με φωνητικά, όπου συμμετέχει ο John Bush (Armored Saint/Anthrax). Δεν μπορώ να πω πολλά, ενσταντική rockιά με τα όλα του. Simple but genius.
Ένα δισκάκι που πρέπει να ακούσει κάποιος λάτρης του είδους. Τα over-length τραβήγματα από τα μυαλά ίσως κουράσουν μερικούς. Άλλοι ίσως τα βρουν μουσικά άρτια. Σίγουρα δεν είναι σαν τα μεγαλύτερα ονόματα που προαναφέραμε αλλά είναι μια πνοή στην εναλλακτική ροκ μουσική της Γερμανίας, μιας χώρας που έχει βγάλει πολύ καλή μουσική (αν και λίγο υποτιμημένη). Μερικές φορές το να πάρει μια μπάντα ένα μουσικό ρίσκο, βγαίνει και σε καλό....
Recommended δίσκος (ειδικά για ταξίδια προς Βόρεια Ελλάδα ) !
The Best Albums Of The 1980s
