The Magnetic Fields - Distortion

Three-Way / California Girls / Old Fools / Xavier Says / Mr. Mistletoe / Please Stop Dancing / Drive On, Driver / Too Drunk To Dream / Till the Bitter End / I'll Dream Alone / The Nun's Litany / Zombie Boy / Courtesans

25 January 2008 / Nonesuch records 

Φαντάζομαι
ότι υπάρχει ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων που άργησαν να έρθουν σε επαφή με τον
ιδιαίτερο κόσμο του Stephin Merritt και των Magnetic Fields. Κι όταν αυτό έγινε, κατά το 1999,
έγινε με ένα θαυμάσιο τριπλό δίσκο το "69 Lovesongs". Τόσα πολλά και τόσο όμορφα
κομμάτια μαζεμένα δεν είναι συνηθισμένο πράγμα στη δισκογραφία. Η αλήθεια είναι
ότι όταν θες να μιλήσεις για τον έρωτα, τις αθεράπευτες, γλυκές και
δακρύβρεχτες επιδράσεις του, λες πολλά. Άντε να τα πεις όμως τόσο καλά. Κι εκεί
που πήγαινες να χαθείς στη μελαγχολία αυτού του συνόλου, σε ξύπναγαν οι
ειρωνικές ματιές και τα καθόλου κρυφά κοροϊδευτικά γελάκια που πετάγονταν διαρκώς
στους στίχους. Ενδεχομένως να μας δούλευε λίγο ο κύριος Merritt όπως νομίζω ότι πάντα κάνει, αλλά
ειδικά στη συγκεκριμένη κυκλοφορία δεν άφηνες τίποτα να σου το χαλάσει. Το 69 Lovesongs είναι ταυτόχρονα η τυφλή υπακοή και
η αμφισβήτηση σε κάθε έκφανση της παντοδυναμίας των συναισθημάτων. Ο ύμνος του
αντι-ερωτικού και η σημαία του ονειροπαρμένου, σε ένα, ή μάλλον σε τρία, με αμφότερους
να αναγνωρίζουν και τις δύο εκδοχές. Και είναι τόσο άμεσο που απλά το αγαπάς.

Από εκείνο
το σωτήριον έτος λοιπόν μέχρι και σήμερα, οι πολλοί καινούργιοι φίλοι των Magnetic Fields, αφού σάρωσαν την προηγούμενη
αξιοσέβαστα μεγάλη δισκογραφία τους και κράτησαν ότι μπορούσαν να σηκώσουν
από τη γενική συναισθηματική ανισορροπία της μουσικής τους, περίμεναν την
επόμενη κίνηση. Μην ξεχνάτε ότι τα 90’s τελείωναν και όλοι έφτιαχναν αγωνιωδώς αποσκευές για τη νέα
δεκαετία, με τους αμέτρητους ειδικούς να προβλέπουν ότι από δω και πέρα στο
μαγαζί, μια καλογυαλισμένη βιτρίνα με φτηνές απομιμήσεις παλιών ακριβών έργων
τέχνης θα κρύβει τα άδεια ράφια του εσωτερικού. Οι ματιές προς τις κινήσεις του
Stephin
Merritt
μειώνονταν όσο οι
δουλειές του με τους Gothic Archies, τους 6ths και τους Future Bible Heroes έμεναν στην αφάνεια. Το “i” του 2005 ήταν, λένε (οι ακόμα πιο
αμέτρητοι ειδικοί), τυπικό καλό Magnetic Fields άλμπουμ. Μεταξύ μας, κυρίως οι τύψεις
και η συμπάθεια προκαλούν συνήθως αυτό το σχόλιο.

Και για να έρθουμε
στο θέμα μας, όταν πλέον το άγχος για τη μουσική ταυτότητα των 00’s έγινε «δε βαριέσαι», ο Merritt και το συγκρότημά του ξαναβρήκαν την
αφάνεια που χρειάζονται για να εμπνευστούν, και το 69 Lovesongs έγινε για τα καλά παρελθόν, η αφορμή
βρέθηκε και κυκλοφόρησε το Distortion. Αλλά πολύ distortion. Και όχι με κάποιο σαρκαστικό /
μεταφορικό / merritt – ικό τρόπο, αλλά με την κυριολεκτική σημασία που μας
εξήγησαν οι Jesus and Mary Chain του Psychocandy. Παραμόρφωση όχι σε τίποτα
διαταραγμένες χαοτικές κιθάρες, αλλά στην κιθάρα, το ακορντεόν, το πιάνο, τα
ντραμς, ακόμα και στη φωνή. Καλό έτσι; Ηλεκτρική ομίχλη, μέσα στην
οποία αναγνωρίζει κανείς εύκολα το γνώριμο ύφος των Magnetic Fields, θα ακούγονταν δηλαδή μια χαρά εάν
βρίσκονταν σε κάποιο άλλο δίσκο τους, θα ήταν ωραίες στιγμές μάλιστα. Ίσως
μάλιστα να έφτιαχναν και ένα τυπικό καλό Magnetic Fields άλμπουμ…

Ο Stephin Merrit ανήκει στην κατηγορία των «ιδιοφυών»
μουσικών, μια έννοια που τώρα που το σκέφτομαι, ήρθε αρκετά πιο μετά από τον Syd Barret, ή τον Peter Hammil. Η έννοια που έχω προσδώσει
προσωπικά σ’αυτή τη βαρύγδουπη ονομασία είναι ότι πρόκειται για μουσικούς που
σε μπερδεύουν με τον τρόπο του ο καθένας, κάνοντάς το να φαίνεται το πιο απλό
πράγμα στον κόσμο. Ο συγκεκριμένος το καταφέρνει κυρίως με στίχους, και αυτή τη
φορά με όλη την ηχητική ιδέα του Distortion. Για παράδειγμα το Please stop dancing in my head, είναι μια έξυπνη εναλλαγή στίχων μεταξύ
Merritt
και Shirley Simms, πάνω
σε μια πολύ όμορφη μελωδία. Ο θόρυβος που ντύνει κάθε ήχο αλλάζει τα πάντα, το
feedback στην κιθάρα
οργιάζει, ενώ τα τύμπανα σε πάνε στις θαυματουργές παρεμβάσεις του Martin Hannett. Η γλυκιά ζαλάδα που μένει στο
κεφάλι σου μετά την ακρόαση του Psychocandy επέστρεψε σε εξίσου καλή εκδοχή,
από έναν μουσικό που θα φανταζόταν κανείς ότι έδειχνε αποστροφή για καθετί που
χάλαγε τον φυσικό ήχο των οργάνων και τη μίνιμαλ αίσθηση ενός μελαγχολικού
κομματιού.

Ο κόσμος
των Magnetic Fields είναι εδώ. Το Old Fools, μια μελαγχολική μπαλάντα που όπως
πάντα δεν ξέρεις πώς ακριβώς να την πάρεις. “Old rules
take a backseat to
new romancing”, Old fools, new lovers, αλλά ο Stephin είναι σίγουρα ο τελευταίος που θα τη δει Morrissey. Ελπίζω δηλαδή. Το California Girls, κάνει ουσιαστικά την αρχή μετά το instrumental με τον πονηρό τίτλο Three Ways, και είναι απ’τα αγαπημένα μου.
Σημαντική προσφορά στο δίσκο η φωνή της Shirley Simms, με τρομερά ταιριαστό τρόπο στο να
τραγουδάει με το ύφος κάθε κομματιού. Ο Merritt βγάζει το άχτι του, η μελωδία σου
κολλάει αμέσως, και… distortion.

“ i gotta get too
drunk to dream because dreaming only makes me blue”, αφού πρώτα έχει γίνει μια περιεκτικότατη σύγκριση μεταξύ sober και shit-faced. Η pop των 60’s αφού δέχτηκε ένα ισχυρό ηλεκτροσόκ,
έγινε το όχημα για να εκφραστεί μέσα απ’το Too drunk to dream άλλη μια
στιχουργικά ευρηματικότατη σύνθεση. Το Till the bitter end είναι η πιο ενδιαφέρουσα ερμηνεία της Simms, η οποία γίνεται ο θηλυκός Merritt ως προς τη θεατρικότητα και την
τραγικότητα της διήγησης, ερωτική εξομολόγηση που απαντάται στην μεγαλειώδη
απογοήτευση του I’ll dream alone.

Πολλές
ωραίες ιδέες, πολλές διαφορές στο ύφος, διαφορετικά συναισθήματα και πανέξυπνοι
στίχοι. Ο θόρυβος είτε είναι το πείραμα, είτε η φάρσα, είτε η δοκιμασμένη –από
άλλους- συνταγή, φτιάχνει τελικά μια ωραία αντίθεση με την καθαρότητα των φωνών
και των μελωδιών. Σκουραίνει κι άλλο τα χρώματα του Drive on, Driver, τονίζει
τη glam αίσθηση
του Zombie Boy, και δίνει χαρακτήρα σε ένα δίσκο
που πρόκειται σίγουρα να κερδίσει πολλούς και διαφορετικούς.

Οι Magnetic Fields δε βάζουν σφραγίδα σε εποχές, αλλά
διαβολικά παίζουν με το χαρακτήρα της καθεμιάς. Στο Distortion έφτιαξαν κομμάτια που ανήκουν και
δεν ανήκουν στη μουσική τους, με ήχο αναγνωρίσιμο σε όλους τους φαν τους και
ταυτόχρονα πιο μακρινό από κάθε άλλη δουλειά τους. Ακόμα και 13 Lovesongs να έψαχνε κάποιος στο Distortion θα τα έβρισκε. Τα πράγματα είναι
τόσο απλά, βαθειά και απόλυτα μουσικά. Οι Magnetic Fields είναι το μπέρδεμα που σου αφήνει μια
πρώτη εντύπωση, οι κουβέντες που τα μπλέκουν ακόμα περισσότερο και το αυθόρμητο
γέλιο όταν ανακαλύπτεις ότι τελικά ήταν τόσο απλό. Έχετε πολλές ουσιαστικότερες
και πιο αληθινές προτάσεις για την εποχή μας;

Rating: 7,7 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
 

comments & discussion