Marc Almond - Stardom Road

I Have Lived
/ I Close My Eyes and Count to Ten (featuring Sarah Cracknell)
/ Bedsitter Images
/ The London Boys
/ Strangers In The Night
/ The Ballad Of The Sad Young Men (featuring Antony Hegarty)
/ Stardom Road
/ Kitsch
/ Backstage (I’m Lonely)
/ Dream Lover
/ Happy Heart
/ Redeem Me (Beauty Will Redeem The World)
/ The Curtain Falls

Sanctuary (Sequel)
/ 4 June 2007

It is the theme song of my life – an introduction

Η αλήθεια είναι ότι έρχεται μια στιγμή στη ζωή του κάθε
ανθρώπου, όπου συμβαίνει κάτι που συγκλονίζει συθέμελα την ύπαρξη του. Ένα
γεγονός που τον τοποθετεί απέναντι στον εαυτό του για τον απολογισμό της μέχρι
τώρα ζωής του.
Για τον Marc Almond το γεγονός αυτό υπήρξε το σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα που
του συνέβη πριν τρία περίπου χρόνια και κόντεψε να του στοιχίσει την ζωή. Άντ' αυτού
πέρασε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στο νοσοκομείο - πριν επιστρέψει στην ενεργό
ζωή και στην μουσική σκηνή - και μέσα σε αυτό το διάστημα της ανάρρωσης
φαντάζομαι ότι πέρασε όλη η μέχρι τότε ζωή του, μεγάλα και μικρά, ασήμαντα και
σημαντικά γεγονότα και καταστάσεις, θραύσματα συναισθημάτων διυλισμένα μέσα από
τραγούδια και καλλιτέχνες που αγάπησε και στιγμάτισαν με τον δικό τους τρόπο
διάφορες περιόδους της ζωής του.
Έτσι λοιπόν σαν
αποτέλεσμα όλων αυτών ήρθε η κυκλοφορία αυτού του δίσκου. Το Stardom road δεν είναι απλά ένας δίσκος, παρά η μουσική παλέτα ενός επιζήσαντα, ο ψίθυρος ότι
είναι χαρούμενος που είναι ανάμεσα μας, στη θέση χρωμάτων ή φωτογραφιών
χρησιμοποιεί τραγούδια και μας προσκαλεί στον κόσμο των αναμνήσεων του.

I have lived
For
me this Aznavour
song is the perfect opener. It is the theme song of my life, a celebration of
life itself...
Ο δίσκος λοιπόν αρχίζει με έναν ύμνο στη ζωή. Η
εισαγωγή με τα έγχορδα σε προϊδεάζει για μια κεφάτη διασκευή στο τραγούδι του
Charles Aznavour και ο Marc Almond δεν μας διαψεύδει. Σε όλο το τραγούδι η ψυχή
του κραυγάζει - ότι όταν πάρω το εισιτήριο 
χωρίς επιστροφή και σταθώ μπροστά στον δημιουργό μου, για να εξομολογηθώ
τις αμαρτίες μου θα του πω ότι έζησα, έζησα μέσα στην χαρά της ζωής, έζησα την
ζωή μου...
Στο I close my eyes and count to ten έχουμε ίσως το καλύτερο τραγούδι
του δίσκου, όπου η Sarah Cracknell - ναι από τους Saint Etienne - ενσαρκώνει
απόλυτα τις περσόνες τραγουδίστριες της δεκαετίας του '60 που τόσο αγάπησε και
κατά καιρούς υποδύθηκε και ο ίδιος, ένα τραγούδι μουσικά περισσότερο κοντά
στους Saint Etienne παρά στον Marc Almond.
Σίγουρα ένα από τα πιο όμορφα ντουέτα που έχουμε
ακούσει  με την Sarah Cracknell να
αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι οι ερμηνευτικές της δυνατότητες είναι πολύ
μεγάλες και ίσως να την αδικεί το ότι οι Saint Etienne δεν μπόρεσαν να
εξελιχθούν μουσικά.
Το Bedsitter images του Al Stewart αντιπροσωπεύει τις ανησυχίες του ανθρώπου - του
νεαρού Marc Almond - που στην μικρή του κάμαρα ονειρεύεται να γίνει καλλιτέχνης
και ο πρώιμος Bowie του London boys έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα του νεαρού περιθωριακού Marc
στην χώρα των θαυμάτων, δηλαδή το Λονδίνο.
Και έρχεται η πιο αδύνατη στιγμή του δίσκου με
την μορφή του Stranger in the night σε μια άνευρη, εντελώς άτολμη διασκευή που κατά την γνώμη μου δεν
έχει καμία θέση στον δίσκο.
Μόνο στο τέλος του τραγουδιού αναγνωρίζουμε την
βρώμικη καμπαρετζίδικη τζαζ  που απορρέει
από το παρελθόν του Marc Almond, αλλά ήδη είναι αργά για να σωθεί το κομμάτι.
Το δεύτερο highlight του δίσκου σίγουρα είναι το The ballad of young men  όπου δύο μεγάλες φωνές συναντιούνται:  ο Marc
Almond  και ο Antony Hegarty μας
αφηγούνται  μέσα από ένα αργό, νωχελικό
τζαζ κομμάτι την μελαγχολία ενός ανθρώπου χωρίς σχέδια και φιλοδοξίες που
περιπλανιέται στην πόλη όπου όλα δείχνουν να κυλάνε αργά, τίποτα δεν συμβαίνει
και όμως όλα ίσως μπορούν να συμβούν ξαφνικά, όπως στο επόμενο τραγούδι, το
ομότιτλο του δίσκου. Μια σπαραχτική μπαλάντα για την μοναξιά που μπορεί να
συνοδεύει την επιτυχία ενός Pop star μια και ο Marc Almond  υπήρξε και από αυτό για κάποιο διάστημα της
ζωής του, αλλά όχι δεν θα μας αφήσει να πέσουμε στο βάραθρο της απαισιοδοξίας ,
το Kitsch είναι η άλλη όψη του νομίσματος  η τρέλα της showbiz ειδωμένη μέσα από μια
σαρκαστική ματιά ένα τραγούδι που μου θύμισε τους αδικοχαμένους My life story
και φυσικά τον Scott Walker της δεκαετίας του '60 που είναι μία από τις
αδυναμίες του Almond.
Και οι αδυναμίες δεν τελειώνουν.Το Backstage (I’m lonely) είναι ο φόρος τιμής στον Gene Pitney, αφήνω τον
Marc να συνεχίσει:The sentiment in this song
touches me deeply, and one that I feel is felt by all performers at some stage
in their careers. Backstage for me is a lonely place where fears and ghosts can
cloud your thoughts.
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ποτέ ο Marc
Almond να τραγουδήσει το Dream lover του Bobby Darin -ένα τραγούδι που πραγματικά στοίχειωσε την ζωή
μου από τότε που το πρωτάκουσα πίσω στα '80ς, φυσικά στην ταινία του David Lynch "Blue velvet "με
τον ασθματικά ψυχωτικό Dennis Hoper και τον γκροτέσκο crooner που το τραγουδούσε
στην ταινία - και ήταν έκπληξη για μένα όταν το τραγούδησε στην φετινή του
συναυλία στο Gagarin. Στο δίσκο όμως όλη
η αρρωστημένη ατμόσφαιρα που υπονοεί το τραγούδι χάνεται σε μία δίχως έμπνευση
εκτέλεση και δυστυχώς παίρνει αβίαστα τη θέση του δεύτερου χειρότερου τραγουδιού
του δίσκου.
Τα υπόλοιπα τραγούδια που ακολουθούν δηλαδή τα Happy heart, Reedeem me και The curtain falls - όσο συγκινητικό και αν
είναι το τελευταίο - δεν
έχουν να προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο στους ακροατές αυτού του δίσκου.

The curtain falls – The
epilogue

Έτσι λοιπόν η αυλαία έπεσε, το θέατρο άδειασε και εμείς
καθώς περιφερόμαστε στους δρόμους νιώθουμε ανικανοποίητοι για το θέαμα που
παρακολουθήσαμε. Εξετάζοντας το δίσκο
από συναισθηματική σκοπιά και όντας ένας άνθρωπος που η ζωή του έχει διαμορφωθεί
από καλλιτέχνες όπως ο Marc Almond -
μεγαλώντας μαζί, έστω και σε διαφορετικές χώρες, ο καθένας με τον δικό του Γολγοθά
- είναι συγκινητικό το ότι θέλησε σε αυτόν τον δίσκο να μοιραστεί τις μικρές
του αγάπες, τα τραγούδια με τα οποία αυτός ταυτίστηκε συναισθηματικά - όπως εγώ και χιλιάδες άλλοι ταυτίστηκαν με τα δικά του -  και εξέφρασαν τις πίκρες, τις απογοητεύσεις
αλλά και τις χαρές του. Aπό την μεριά του ανθρώπου που καλείται να
παρουσιάσει έναν δίσκο 'ομως, η προσπάθεια αυτή είναι άνιση και ατυχής... Πλαισιωμένος
από μουσικούς που δυστυχώς δεν έχουν την δημιουργική τρέλα, ας πούμε των
Mambas, και δεν έχουν να προσφέρουν μία διαφορετική προσέγγιση σε τραγούδια
είτε χιλιοειπωμένα - Strangers in the night - είτε αφόρητα παλιομοδίτικα, ο
εκτελεστής Almond αφήνεται γυμνός στις περισσότερες περιπτώσεις παραδίδοντας
στους ακροατές ένα μέτριο τελικά δίσκο. Οι πιστοί ούτως ή άλλως θα προσέλθουν, τους υπόλοιπους τους
έχασε μέχρι τον επόμενο.

Take off the
make up, turn off the light, goodnight.

Rating: 6,5 / 10
(Γιατί
η σκιά του μεγάλου ερμηνευτή του παρελθόντος
ούτως ή άλλως υποβόσκει ακόμη και
σε αυτόν τον δίσκο.)

Κώστας Λιμνιάτης

• http://www.marcalmond.co.uk/stardomroad/

comments & discussion