Marc Almond - Varieté

1. Intro/ 2. Bread and Circus/ 3. Nijinky Heart/ 4. The exhibitionist/ 5. The trials of eyeliner/ 6. Lavender/ 7. Soho so long/ 8.Unlovable/ 9. Sandboy/ 10. It's all going on/ 11. Variety/ 12.Cabaret Clown/ 13. My madness and I/ 14. But not today/ 15. Swan song/ 16. Sin song

7 June 2010 - Cherry Red

You always
understood ordinary is bad, strange is good...

Πέτυχα εντελώς τυχαία αυτό το fan-made video του Lavender, που κατά τη γνώμη μου έκανε πολύ σαφείς τις καλλιτεχνικές αναφορές - επιρροές του Marc Almond ενώ μυστηριωδώς,
αισθάνθηκα πως μου απευθύνεται προσωπικά, αφού όλα τα νοήματα των στίχων αλλά
και το ύφος του όταν τους ερμηνεύει, μου είναι απόλυτα γνωστά κατά κάποιο
τρόπο. Πέρα όμως από αυτά, τολμώ να πω ότι σχεδόν καταλαβαίνω απόλυτα την
ανάγκη να γραφτούν αυτά τα συγκεκριμένα λόγια, με αυτό το υποβόσκον πικρό ύφος και
με εκμυστηρευτική διάθεση. Ακούγεται παράξενο αλλά αυτό το άλμπουμ, παρ'ό,τι
δεν έχω δει ποτέ μου live τον Marc Almond, όχι μόνο με έκανε
να τον ‘δω' αλλά αισθάνομαι σα να τον έχω γνωρίσει αυτοπροσώπως και ουσιαστικά.
 Ένα από τα στοιχεία που συνηγορούν σε
όσα είπα παραπάνω και το οποίο σχεδόν καθόρισε τη γνώμη μου για τον σκοπό αυτής
της δουλειάς, ήταν η (κατά μεγάλη μου έκπληξη) εμφάνιση, του αγαπημένου μου
αντι-ήρωα- χορευτή στον τίτλο του τρίτου κομματιού (σχεδόν στην εισαγωγή
δηλαδή). Μιλάω για το Nijinsky, στη ζωή του οποίου ‘βρίσκει' και
ο Marc Almond,
στοιχεία με τα οποία ‘ταυτίζεται' (δυστυχώς), σε βαθμό που να λέει: ‘ Oh I need to express my heart and face my destiny, there's an agile answer waiting inside of me, and the spin market' και στο ρεφρέν: ‘ ...please show me and set free my Nijinsky heart' με μουσική σε ρυθμό τάνγκο. Δεν είναι καθόλου
τυχαίες οι επιλογές των μουσικών υφών σε κάθε κομμάτι σε τέτοιο βαθμό που
να δυσκολεύομαι προσωπικά να μην τις
θεωρήσω ιδανικές...

Ένα άλλο γεγονός που συνέβαλε επίσης στην απήχηση που εξακολουθεί να έχει
το ‘Varieté'
επάνω μου, είναι η πλήρης μου συμφωνία, σε βαθμό ταύτισης με την κριτική που
συνολικά ασκείται σε διάφορα πράγματα, όπως στη διεθνή κοινωνικοοικονομική και
πολιτική κατάσταση ( ‘Bread and Circus') , ή στην περιοχή του Soho στο Λονδίνο (‘Soho so Long'), ή σε μια αυτοκριτική που άπτεται επιλογών που αφορούν τον καλλιτεχνικό
χώρο και την υλοποίηση των προσωπικών οραμάτων του καθένα (‘The exhibitionist', ‘Variety', ‘ Swan song', ‘Sin Song')

Κατά τα άλλα, πιάστε τον διπλανό σας και χορέψτε μ'αυτό το άλμπουμ γιατί
πέρα από την όποια πικρία του, αυτό θέλει, να χορέψουμε! Αγοράστε το άμεσα, (όποτε
το βρείτε εδώ) αλλά λίγο πριν απ' όλ'αυτά, σας ζητάω την εξής χάρη. Να
αναζητήσετε τα κοινά στοιχεία όλων όσων εμφανίζονται στο video που ανέφερα στην αρχή... Γιατί είναι αυτά τα
στοιχεία που και ο Almond έχει
δει πως διαθέτει και με τα οποία ταυτίζεται, είναι αυτά τα στοιχεία που
βρίσκονται πίσω από τους στίχους και μας τα παρουσιάζει σε μια παράσταση με
στοιχεία πρόζας, είδος που δεν είναι καθόλου τυχαία επιλεγμένο. Παράλληλα και
καθαρά από μουσικής πλευράς θα μπορούσαμε να δούμε μια μακρινή σχέση σε
υπέρβαση, με το ‘Mother First and her five daughters' και μια πολύ πιο κοντινή με τα άλμπουμ-διασκευές
στη Russian folk.

Αυτή τη φορά όμως το λόγο έχουν έμμεσα και οι ζωές των F. Bacon, Nijinsky, Bowie, R.Nureyev, H. Bogart...

You displayed all your bruises while covered all mine...

Η μουσική που
εμπεριέχουν οι στίχοι και τα μουσικά όργανα από τα οποία προέρχονται και τα
οποία τους ερμηνεύουν...

Ο M. Almond έχει δηλώσει ότι
αυτό το άλμπουμ είναι το κύκνειο άσμα του συνθετικά και στιχουργικά, κάτι το οποίο παρ' ό,τι εγωιστικά
απεύχομαι να συμβεί, θεωρώ πως και αντικειμενικά καλλιτεχνικά είναι σχεδόν
ανεπίτρεπτο. Προσωπικά θεωρώ
αδιανόητο καλλιτέχνης να πιστεύει και να καταθέτει στίχους όπως αυτοί στο ‘Swan Song' και θα μπορούσα να επιχειρηματολογώ για ώρες...

‘I'm passing the torch sacrificing the flame...
this is my swan song my smiling goodbye...I've sang all the songs, played out all
the scenes, they no longer belong to me...'

Υπάρχει διάχυτη μια λογική στον καλλιτεχνικό χώρο που υποστηρίζει ότι κανείς
καλό είναι να σταματάει την προσφορά του όταν θεωρεί πως δεν έχει κάτι επιπλέον
να προσφέρει, ακόμα και αν αυτό το αισθανθεί στην κορύφωση της καριέρας του.
Διαφωνώ θεωρώντας αυτή την αντιμετώπιση αυτοκαταστροφική. Και για να γίνω πιο
συγκεκριμένη, η αλλαγή ύφους που παρατηρήσαμε όλοι από το 2003 στις δουλειές
του Almond,
φαίνεται πως κορυφώνεται με το ‘Varieté' το οποίο σύμφωνα με τα λεγόμενα και του ίδιου,
έχει επιπλέον και το ρόλο της αναδρομής στο παρελθόν του (μουσικό και
προσωπικό). Το τελευταίο θα το διαπιστώσετε αν δώσετε λίγο προσοχή στα θέματα
των στίχων των κομματιών.

Στο ‘Soho so long' για παράδειγμα αποδεικνύονται όλα τα παραπάνω
στους στίχους με τους οποίους αποχαιρετά, έχοντας απομυθοποιήσει (για λόγους
που σαφώς υπαινίσσεται), μια περιοχή του Λονδίνου με ιστορικά καταγεγραμμένα
χαρακτηριστικά ως προς το gay and lesbian κίνημα. Δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε ασαφές, το
νόημα των στίχων, ούτε αναφέρεται σε άλλον πλην του εαυτού του όταν στο τέλος
λέει : ‘Soho so what, Soho so sad, Soho so dead...Soho so gone, Soho so long I gave you everything I had!'. Εξίσου μονοσήμαντα ερμηνεύεται και το γεγονός
πως και σε αυτό όπως και σε όλα σχεδόν τα κομμάτια του άλμπουμ, μιλάει σε πρώτο
πρόσωπο στους ακροατές, παρουσιάζοντας έτσι, βιωματικές του εμπειρίες και
τελικά αποχαιρετώντας μια μια, κάθε πτυχή της ζωής του που τον οδήγησε σε
αδιέξοδα (‘ Trials of eyeliner', ‘Sandboy', ‘Swan song'..)

Οι στίχοι...

Για να μην πλατιάζω όμως άλλο, τα
θέματα που πραγματεύεται το άλμπουμ είναι: οι τεράστιες
κοινωνικοοικονομικές αλλαγές, η αναζήτηση της απλότητας στη ζωή, η λύπη για την
κάθε μορφής απώλεια, τα συναισθήματα που αφορούν το πέρασμα της ζωής ενός
ανθρώπου, τη μοναξιά του καλλιτέχνη, την τρέλα, το ζήτημα του να μπορεί κανείς
να χειριστεί τον αποχωρισμό όπως και τη μανία για τη νοσταλγία στιγμών.

Η σοβαρότητα των θεμάτων αυτών και το κατά πόσο ουσιαστικά είναι, είναι
λίγο πολύ γνωστά στους περισσότερους σκεπτόμενους και ευαισθητοποιημένους
ανθρώπους. Όταν όμως τα χειρίζεται με αυτό το πάθος και τον ερμηνευτικό τρόπο,
ένας άνθρωπος με τα ιδιαίτερα προσωπικά χαρακτηριστικά του Marc Almond ( και εδώ εντάσσω και τη διάσταση της
σεξουαλικότητας, η οποία καθορίζει απόλυτα την κοσμοαντίληψη του ανθρώπου),
τότε προσωπικά ευαισθητοποιούμαι ακόμα περισσότερο γιατί αντιλαμβάνομαι απόλυτα
το πρίσμα υπό το οποίο έχουν αναλυθεί ως σκέψεις.

Η μουσική ή οι μουσικές?

Τεράστια ‘ευθύνη' για αυτή την ιδιαίτερη αυτή δουλειά, έχει σαφέστατα η μουσική όχι μόνο με τα όργανα που την
ερμηνεύουν αλλά και σε ό,τι αφορά τους ρυθμούς που επιλέχθηκαν για τα κομμάτια.
Είναι συγκινητικά τραγικό για παράδειγμα το άκουσμα, σε ρυθμό βάλς τους στίχους
του ‘Cabaret Clown' ...που ακροβατούν στο όριο πρόκλησης δακρύων ως τη μοναδική αντίδραση
στην ουσία τους. Επίσης διακρίνουμε cabaret ρυθμούς όπως και τζαζ και μπλούζ επιρροές.

‘...Where was the pathos and where was the man
just a cabaret clown and a void of ... I'll
be seeing you round cabaret clown, when there's noone around I'll be seeing you
round like a cabaret clown...where was my hero there now stands a fool...so
beautifully bitter so painfully proud...Too
much blind pride to admit when you're wrong envious of others you messed up
your song...with a smile on the outside inside you're in pain... '.

Τα όργανα λοιπόν που, σαν να ήταν άνθρωποι, είναι σχεδόν ισότιμοι
ερμηνευτές με το Marc Almond, είναι διάφορες κιθάρες, πιάνο, φυσαρμόνικα, ένα
είδος κιθάρας με το όνομα ukulele, omnichord, synth, ντράμς, κρουστά, μπάσο, βιολί.

Σε γενικές γραμμές πιστεύω ότι η αξία αυτού του άλμπουμ έγκειται στο γεγονός
ότι οι στίχοι, η άκρως θεατρική ερμηνεία και η μουσική, ταιριάζουν τόσο πολύ
που συγκινούν εκτός ελέγχου ενώ βάζουν σε σκέψεις προσφέροντας παράλληλα,
ουσιαστική καλλιτεχνική ποιότητα και άποψη ενορχήστρωσης την οποία αναδεικνύει
ακόμα παραπάνω ο τρόπος με τον οποίο παίζονται τα μουσικά όργανα. Επιλέγονται
πολύ προσεκτικά επίσης, ο τίτλος και κατά τη γνώμη μου, η εικόνα στο εξώφυλλο.
Πρόκειται για ένα αυθύπαρκτο άλμπουμ με πολύ ισχυρή ταυτότητα.

...with a smile on the outside inside you're in pain...

Δεν έχω αγαπημένο κομμάτι στο άλμπουμ αυτό, μου αρέσει ολόκληρο όπως είναι
και θέλω και το ακούω συνέχεια όπως είναι, με μια επανάληψη συνήθως στα ‘Lavender' ‘Swan song' και ‘Sin Song'. Αρνούμαι να δεχτώ
τον αποχαιρετισμό του Marc Almond ενώ με λύπη διαπιστώνω την αναγκαιότητά του και
το γεγονός ότι μάλλον προέρχεται από την απομυθοποίηση καταστάσεων...

Όλο αυτό το συγκλονιστικό ερμηνευτικό και μουσικό αποτέλεσμα, το αφιερώνω σ'
ένα Γιάννη, για τον οποίο τα τελευταία δυσάρεστα νέα, φάνηκε να κλείνουν πολύ
πικρά ένα κύκλο στο μέσο της διαδρομής του οποίου, ‘ακούμπησαν' οι στίχοι του ‘Lavender'. Κάπου ανάμεσα
στους ‘επτά τσαρλατάνους' και υπό τους ήχους της ‘Αγρύπνιας', υπερευχαριστώ τον
άνθρωπο που δυστυχώς μου τα μετέφερε...

‘Για την ώρα επιθυμώ τη λήθη για να τους
εντυπωσιάσω αργότερα πολύ περισσότερο' (από ‘ Το Ημερολόγιο του Νιζίνσκυ')
 

Rating: 10 / 10
Νάντια Σαββοπούλου

  
{youtube}4AbF5AxLFKI{/youtube}

  
{youtube}eTg5vcmGWiE{/youtube}