Massive Attack - Heligoland

1.Pray For Rain - feat. Tunde Adebimpe 2.Babel - feat.
Martina Topley-Bird 3.Splitting The Atom - feat. Robert del Naja/Grant
Marshall/Horace Andy 4.Girl I Love You - feat. Horace Andy 5.Psyche - feat.
Martina Topley-Bird 6.Flat Of The Blade - feat. Guy Garvey 7.Paradise Circus -
feat. Hope Sandoval 8.Rush Minute - feat. Robert del Naja 9.Saturday Come Slow
- feat. Damon Albarn 10.Atlas Air - feat. Robert del Naja

Είναι λίγο δύσκολο να κρίνει κανείς αντικειμενικά αυτην την δισκογραφική κυκλοφορία, ειδικά
εαν είναι φανατικός θαυμαστής της κολλεκτιβας απο το Bristol, απο την εποχή της κυκλoφορίας του πρώτου τους δίσκου, «Blue Lines» (όπως ο γράφων το review!). Περάσαν κιόλας 19 χρόνια απο τότε. Τι να
πρωτοπεί κανείς για τις μουσικές εμπειρίες που μας έχουν χαρίσει. Εσείς ποιο
πιστεύετε ότι είναι το καλύτερο massive attack album; Θα μπορούσαμε να συζητάμε ώρες γι`αυτό.

Κάθε δισκογραφική κυκλοφορία των Massives μοιάζει σαν μια ολοκληρωμένη ταινία
τρόμου, που είναι περιττο να δείς με τα φώτα κλειστά, είναι περιττό να μην
πιστέψεις, γιατί αφορά την ζωή σου. Vocalists οπως ο Horace Andy, η Liz Frazer, η Tracey Thorn, η Sarah Jay, o Tricky (αυτονομήθηκε γρήγορα...) 
διηγούνταν ιστορίες, άλλοτε αιχμηρές
και δοσμένες με πόνο, άλλοτε γλυκερές, σαν νανούρισμα αγέννητου παιδιού.
Μουσικά, αυτό το παράξενο κράμα ορχηστρικής soul και ατμοσφαιρικής electro, ονομάστηκε trip hop.  Οι Portishead και ο Tricky, με εξαιρετικές κυκλοφορίες, όπως τα «Dummy» και «Maxinquae» έδωσαν στο νεο αυτό genre, σημαντικό κύρος που
υφίσταται εως και σήμερα.

Ποια είναι η θέση του trip hop στο μουσικό στερέωμα σήμερα; Ο Craig Armstrong γρήγορα στραφηκε προς «εύκολα» για
τον ήχο του κινηματογραφικά projects. Oι Portishead επανήλθαν (εντυπωσιακά ομολογουμένως) το 2008 μετρώντας 12, σχεδόν, χρόνια
δημιουργικής αδράνειας. Ο Τricky έκανε κι εκείνος το comeback του με το «Knowles east boy» επιστρέφοντας στα ηλεκτρισμένα blues. Θα μπορούσαν οι Μassive Attack, ύστερα απο άνακατατάξεις στην μεταξύ τους σύνθεση, τσακωμούς, οικονομικές
ατασθαλείες (το label της melancholic, είναι μια ευχαριστή αναμνηση πια) να δημιουργήσουν κάτι αξιόλογο και
«φρέσκο»;

Κι όμως είναι γεγονός , το Heligoland είναι η καλύτερη επιστροφή, το καλύτερο "lifting" του ήχου τους που θα μπορούσαμε να περιμένουμε, ένα δυνατό σύνολο
τραγουδιών με μια concept
έννοια  σκοταδιού που δεν λέει να
ξημερώσει. Συμμετοχές
απο Tunde Adepimpe (TV on the Radio) Hope
Sandoval, Martina Topley-Bird, Guy Garvey(Elbow), Horace Andy κ
last but not least, o «εργασιομανής» κύριος Damon
Albarn.

Ξεκινώντας απο το εναρκτήριο «praying for rain» με ερμηνευτή τον Mr. Adepimpe, ένα αργόσυρτο κομματι με το επαναλαμβανόμενο drum beat σε πρώτο ρόλο, και την κορύφωση να μην έρχεται ποτέ,
είναι η εισαγωγή στο άνυδρο, μοναχικό και σκοτεινό τοπίο αυτού του δίσκου. Τα
φυσικά όργανα στα περισσότερα κομμάτια υπερκαλύπτουν τους ηλεκτρονικούς ήχους.
Ακου τα «Paradise circus» και «Splitting the atom» και θα θυμήθεις σίγουρα κάτι απο
την «Protection» περίοδο του group. Απο τις indie συμμετοχές των Mr. Garvey/Albarn θα ξεχωρίσουμε αυτή του «seldom seen kid» Guy σε ένα αργόσυρτο, αρρωστημένο κομμάτι που αφηγείται τις τελευταίες στιγμές
ενός «ιδιαίτερου» παιδιού («I`m no good in the crowd, I got skills I can`t speak of»)

Θα ξεχωρίσουμε σίγουρα και το κομμάτι «Babel» με την ερμηνεία της Martina Topley Bird. Έγινε γνωστή απο την σημμετοχή της στο πρώτο δίσκο του Tricky «maxinquae» και ύστερα απο μια solo προσπάθεια που πέρασε
σχετικά απαρατήρητη ερμηνεύει δυο κομμάτια στο Helligoland,  κι ακούγεται σαν να μην έχει
περάσει ούτε μέρα απο το 1994.. Στο ένα απο αυτά τα δυο tracks, ένας επαναλαμβανόμενος σχεδον drum n` bass ρυθμός συνοδέυει τα φωνητικά της Martina, με ωμή,
μηχανική δύναμη και κορύφωση που κλείνει
το μάτι στις ένδοξες μέρες της jungle...

Προσωπική αδυναμία προς το τέλος
του
δίσκου, το
«atlas air»,  ένα απο τα δυο
tracks χωρίς guest vocals, μόνο αυτά
του 3D (a.k.a Robert Del Naja) όπου
αναμειγνύουν τους ηλεκτρονικούς ήχους με
ethnic κρουστά, δημιουργώντας
μια post punk/ethnic ελεγεία
απο
εκεί που
έιχε μέινει το "inertia creeps" στα
90`s.

Συνοψίζοντας, το «Ηeligoland» είναι για μένα η πρώτη σημαντική κυκλοφορία του 2010, μια επιστροφή στο
μέλλον για ένα απο τα σημαντικότερα συγκροτήματα του urban ήχου της Βρετανίας. Ένα
μπουκέτο απο διαμαντάκια που δύσκολα μπορείς να αφήσεις κάτι στην άκρη... Αυτο το review δείχνει ευγνωμοσύνη
στους Massive Attack για τη συνολική τους προσφορά στ'αυτιά μου, κι ελπίζω να μου την
επιστρέψουν με ένα Live το επόμενο καλοκαίρι!

Rating: 8,2 / 10
Γιάννης Δημητρέλλος

 {youtube}O86iI7oXYfA{/youtube}