Matisse - Rock'n'Roll Mafia

1. Rock'n'roll mafia/ 2. Today/ 3. I like/ 4. Not
alone/ 5. Sunday morning/ 6. Last dance/ 7. Party tonight/ 8. The fear/ 9. Hell
is livin' without you/ 10. Rebels/ 11. Murder me/ 12. Mary

15 June 2009 - Sony Music

Το
συμπέρασμα που προκύπτει σε κάθε νέα κυκλοφορία των Matisse
είναι
ότι κάθε φορά προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις να δημιουργήσουν τον
καλύτερο δίσκο τους. Κι αυτό ως γενικότερη θεώρηση μπορεί να πει κανείς ότι
ισχύει για κάθε συγκρότημα και για κάθε κυκλοφορία του, αλλά αν το δούμε πιο
προσεκτικά, δεν είναι ακριβώς έτσι. Άλλοι βελτιώνονται, άλλοι προσεγγίζουν πιο
αποτελεσματικά κάποιον ήχο, άλλοι επικεντρώνονται με επιτυχία σε κάποιου είδους
concept κλπ. Άλλοι κατορθώνουν να πουλήσουν
περισσότερο, άλλοι χωρίς να αλλάξουν κάτι απλά πετυχαίνουν να γράψουν πολλά
καλά κομμάτια  Οι Matisse
όμως
κάνουν αυτό ακριβώς: δουλεύουν κάθε φορά σκληρά για να γράψουν τον καλύτερό
τους δίσκο. Ακόμα και για το ep "4", την πρώτη
κυκλοφορία του group που ουσιαστικά μια αρχική
γνωριμία με τον κόσμο ήταν, ακούγοντάς το τώρα, το ίδιο πιστεύω. Οι Matisse
διακατέχονται
πλήρως από μια υγιέστατη φιλοδοξία. Ρομαντική και ...πρωτόγονη, συνειδητή και
εποικοδομητική. Σαν κατάρα που κινείται μεταξύ άγχους, έμπνευσης και
εργασιομανίας και τους έχει πάρει στο κυνήγι απ'την αρχή στην ως τώρα πορεία
τους, που για άλλους θα μπορούσε να είναι απλά μια δημιουργική φάση. Το 2009
λοιπόν, δύο χρόνια μετά το Toys Up,
βρήκε τους Matisse να κυκλοφορούν το τρίτο τους άλμπουμ Rock ‘n' Roll Mafia, το πρώτο με τον Alex
Kavadias στα φωνητικά, με μουσική αερογέφυρα Αθήνας -
Λονδίνου - Λος Άντζελες και αρκετούς σπουδαίους εμπλεκόμενους μουσικούς. Και
φυσικά είναι το καλύτερό τους.

Στο
Cheap as art
του
2005, τα τότε μέλη του συγκροτήματος πάσχισαν να χωρέσουν σε 60 λεπτά τις
πολλές μουσικές επιρροές τους, τις κάθε είδους μεταπτώσεις, τις περίεργες επιλογές
των -επιτυχημένων- διασκευών τους, και κάπου εκεί θυμόσουν ότι είχες ουσιαστικά
να κάνεις με ένα ντεμπούτο. Ή μάλλον με μια διασκεδαστική καλοστημένη φάρσα
ενός καθαρά pop συγκροτήματος σε έναν καθαρά pop
δίσκο. Το
Toys Up δυστυχώς ή ευτυχώς
δεν είχε τέτοιου τύπου μπερδέματα, ή μάλλον τώρα που το σκέφτομαι, δεν είχε
καθόλου μπερδέματα. Μια μουσική ιστορία όπως την έζησαν και όπως μας τη
χάρισαν. Απλά είχε και άψογη παραγωγή. Κι άσε τους άλλους να ιδρώνουν για το αν
θα πιάσουν το λαχείο του δεύτερου δίσκου. Εκεί λοιπόν που το Cheap
as art δεν ήξερες πως να το
κοιτάξεις για να βγάλεις άκρη, και πριν προλάβεις να αποφασίσεις το είχες ήδη
αγαπήσει, το Rock ‘n' Roll Mafia σε αρπάζει αμέσως, σε κερδίζει με τη μία, και
μένεις να απολαμβάνεις στη συνέχεια τις αλλαγές και τις διαφορετικές όψεις που
ξεδιπλώνονται. Γρήγορα, αποτελεσματικά και αβίαστα. Μαφιόζικο χτύπημα δηλαδή...

Την
παραγωγή έχει αναλάβει ο Άκης Χρήστου, το mixing
ο Chris Tsagarides ο οποίος  έχει
συνεργαστεί με ονόματα όπως Depeche Mode, Japan, Killing
Joke, ενώ το mastering ο Ian Cooper, που θα τον βρούμε να κάνει την ίδια δουλειά
για τον James Morrison, για τους
Ολυμπιακούς του Σύδνεϋ, και μερικά απ'τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά κανάλια...
Αποτέλεσμα; Matisse όπως πάντα. Η παραγωγή είναι πράγματι
εντυπωσιακή αλλά φαίνεται ότι τίποτα δεν ξεπέρασε το στόχο του να γίνει ένα
βήμα μπροστά στον ήχο και την ενορχήστρωση και όχι κάτι παραπάνω που θα ξέφευγε
απ'τον έλεγχο. Κατα τ'άλλα το Rock ‘n'
Roll Mafia έχει κομμάτια με
εξωστρέφεια, δυναμισμό και όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν αγαπητή μια
δουλειά των Matisse. Όπως η ρυθμικότατη εισαγωγή με το ομώνυμο Rock ‘n Roll Mafia που ξεκινά με τρομερή διάθεση το δίσκο.
Τρομπόνι και μικρή χορωδία με τα δεύτερα φωνητικά, ειρωνία και πανηγυρική
διάσταση. Η μουσική έχει πραγματικά πολύ χώρο, και ο φωτεινός, ευδιάθετος ήχος
των Matisse δείχνει ακόμα πιο λαμπερός από τις
προηγούμενες δουλειές. Το ντουέτο με την 
Johnette Napolitano στο Today, την τραγουδίστρια
των Concrete Blonde, δίνει μια ιδιαίτερη
rock αίγλη στην ξέφρενη pop
μελωδία
του κομματιού. Όποιος συνηθίζει να «τρέχει» τα κομμάτια αναζητώντας τα
ραδιοφωνικά hit δε θα έχει πρόβλημα, γιατί αυτά βρίσκονται και
εναλλάσσονται παντού σ'αυτό το δίσκο. Το I Like θα κανε τον Ricky
Wilson των Kaiser Chiefs
να χοροπηδάει ακόμα περισσότερο απ'τη χαρά του και τα ροκ ελληνικά ραδιόφωνα να
μην ξεκολλάνε στην κυριολεξία, αν υπήρχαν. Το Not Alone μας κρατάει στα
Βρετανικά 90's, λίγο πιο κοντά στους χορευτικούς σπαραγμούς των Pulp,
ενώ το εξίσου όμορφο Party Tonight με τις αναφορές στην πρώιμη μετά-punk
pop των 80's, εγγυάται δυνατές
στιγμές στα live, ειδικά αν βγει στη σκηνή και το σαξόφωνο. Πολύ ωραία η
περίεργη ηλεκτρονική κακοφονία του Last Dance προς το τέλος, με
ωραία ερμηνεία από τον Alex Kavadias.
Για τους στίχους των κομματιών νομίζω ότι πάνω κάτω φαντάζεστε. Αγάπη, μίσος και όλος ο κυνισμός που χωράει ανάμεσα. Δεν
ήρθαν άλλωστε τα παιδιά για να αλλάξουν τον κόσμο αλλά ούτε και να υμνήσουν την
κοινωνική απάθεια.

Συνεχίζοντας την αναζήτηση των highlight δεν
μπορεί να μείνει απ'έξω το δεύτερο ντουέτο, αυτή τη φορά με τη Lenka, ηθοποιό και ανερχόμενη τραγουδίστρια
που συμμετέχει στο πιο γλυκό κομμάτι του δίσκου, το Sunday
Morning. Εδώ το βιολί και το
τσέλο χρωματίζουν ανοιξιάτικα τη μελαγχολία του κομματιού, ένα πανέμορφο
αισθαντικό διάλειμμα απ'τον ηλεκτρισμό του υπόλοιπου άλμπουμ. Το μπάσσο του The
Fear μας
στέλνει γραμμή στα σκοτεινά 80's με
κάπως πιο μελοδραματικό τρόπο τρόπο απ'ότι το κάνουν οι Franz Ferdinand, αλλά τα πάνω κάτω
παραλίγο να γίνουν με το σιτάρ του Rebels.
Το οποίο τελικά χάνει το παιχνίδι δυστυχώς απ'το άστοχο nu rock ρεφρέν
που ακολουθεί. Η μπαλάντα που είχε λείψει τόση ώρα βρίσκεται να κλείνει το Rock ‘n' Roll Mafia, όπου το Mary
καταφέρνει να ήρεμήσει τα πράγματα και να
ανεβάσει τη συναισθηματική ένταση, κυρίως με την ωραία ενορχήστρωση και το
μελωδικό κλείσιμό του.

Τελικά, ίσως το πιο ωραίο πράγμα με τους Matisse είναι
ότι ψάχνουν στον ήχο τους, ανακαλύπτουν πράγματα, και κυρίως μας δείχνουν το
ταξίδι τους προς αυτήν την κατεύθυνση, δισκογραφικά αλλά και συναυλιακά.
Κυκλοφορούν ωραίους δίσκους αποδεικνύοντας ότι είναι εφικτό να χρησιμοποιείς
τεχνικής φύσεως ανέσεις και συνεργασίες με τρόπο που να μην επηρεάζεται
περισσότερο απ'όσο θέλουν το τελικό αποτέλεσμα. Φαντάζομαι έναν μελλοντικό φίλο
τους να ψάχνει τη μουσική τους στις παλιές κυκλοφορίες τους και να
ευχαριστιέται με όλες αυτές τις εναλλαγές και τις μικρές και μεγάλες εκπλήξεις
που προσφέρουν. Τα αρνητικά στοιχεία υπάρχουν, αλλά ας τα ανακαλύψει ο καθένας
μέχρι να γίνουν πιο ορατά όταν ακούσουμε τον επόμενο δίσκο τους. Που εννοείται
ότι θα είναι ο καλύτερός τους.

Rating: 8.2 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

Matisse - Rock'n'Roll Mafia

 {youtube}i8oRUfVyV1g{/youtube}