Max Richter - 24 Postcards In Full Colour

1. The Road In Grey Tape / 2. H In New England / 3. The
Picture Of Us. P. / 4. Lullaby From The Westcoast Sleepers / 5. When The
Northern Lights / Jasper And Luise / 6. Circles From The Rue Simon / Crubellier
/ 7. Cascade NW By W / 8. A
Sudden Manhattan Of The Mind / 9. In
Luisville At 7 / 10. Cathodes / 11. I Was Just Thinking / 12. A Song For H / Far Away / 13.
Return To Prague / 14. Broken Symmetries For H / 15. Berlin By Overnight / 16.
Cradle Song For A (Interstate B3) / 17. Kierling Doubt / 18. From 553 W Elm
Street, Logan Illinois (Snow) / 19. Tokyo Riddle Song / 20. The Tatu Piano /
21. Cold Fusion Fro G / 22. 32 Via San Nicolo / 23. Found Song For P. / 24. H
Thinks A Journey

25 August 2008 - Fat Cat Records

Από την χρονιά του 2002 και το «Memoryhouse» ανά δύο έτη ο Max Richter κυκλοφορεί και ένα άλμπουμ.
Φτάνοντας λοιπόν στο ’08 ο Γερμανός συνθέτης κυκλοφορεί το «24 Postcards In Full Colour». Αυτό που αξίζει να αναφερθεί
είναι ότι στο άλμπουμ υπάρχουν μικρά σε διάρκεια κομμάτια (από 60’’ μέχρι 3’) και ο λόγος γι’ αυτό είναι τα… ringtones! O μουσικοσυνθέτης που πλέον η βάση του
είναι το Εδιμβούργο, δηλώνει ότι και αυτός είναι ένας τρόπος να ακούσει κάποιος
μουσική -σημεία των καιρών. Τώρα κατά πόσο είναι εφικτό να χτυπάει το κινητό
σου και να ακούγεται το In Luisville 7, αυτό είναι άλλο θέμα. Όπως μας
πληροφορεί η Fat Cat (η 130701 είναι sub-label) μπορούν να εγγραφούν κάποια άτομα από την
ιστοσελίδα του Max Richter και να λάβουν
κάποιο ή κάποια κομμάτια στο κινητό τους. Έτσι στην παράσταση που θα δώσει ο
μουσικός και στην οποία θα υπάρχουν και κάποια installations, το κοινό θα έχει κατά κάποιο τρόπο
το ρόλο της ορχήστρας ενεργοποιώντας το κείμενο που θα τους έχει σταλεί.

Ας αφήσουμε όμως τα ringtones που στην κυριολεξία μας έχουν
κατακλείσει και ας επικεντρωθούμε σε αυτό καθ’ αυτό το άλμπουμ. Φαίνεται ότι
εκεί στο νησί ο Max Richter θα απηύδησε ακούγοντας συνέχεια από τα κινητά το Crazy Frog –δεν έχει ακούσει φαίνεται τα δικά
μας…

Η ανάμνηση που μας έχουν αφήσει τα τρία
προηγούμενα άλμπουμς του ήταν η καλύτερη δυνατή. Ειδικότερα τα «Memoryhouse» και «The Blue Notebooks» είναι πλέον αναφορά στον κύκλο του
modern
classical, αν
και εγώ προτιμώ να χαρακτηρίζω τον Max Richter ως post classical συνθέτη. Στην τελευταία του δουλειά
ακούγοντας κανείς ένα - ένα τα 24 
κομμάτια, είναι σαν να κρατάς ένα καρτποστάλ από ένα φιλικό σου πρόσωπο.
Μια φωτογραφία με πολλές προεκτάσεις, που μπορεί να μην βλέπεις πέρα από το
τοπίο κάτι άλλο, όμως αυτό δεν σε εμποδίζει να φανταστείς και να βρεθείς νοητά
εκεί, σε ένα ιδεατό μέρος. Ένα σύντομο ταξίδι που κρατάει όσο το
ανοιγόκλειμα  των ματιών, αφήνοντας ανάμεικτα
συναισθήματα νοσταλγίας, -γλυκιάς- μελαγχολίας, πόθου, έρωτα… όλα αυτά, τόσο
σύντομα, όσο και οι μελωδίες που εσωκλείονται στο «24 Postcards In Full Colour». Τα 24 κομμάτια του άλμπουμ τα
ακούς σαν να κοιτάζεις με την ίδια αγωνία τα καρτποστάλ που κρατάς στα χέρια
σου και δίχως να το καταλάβεις, αυτή η σύντομη περιήγηση έχει τελειώσει, με
εσένα να συνεχίζεις να τα έχεις στις παλάμες σου, εντυπώνοντας όμως βαθιά μέσα
σου την γλυκύτητα που αναβλύζει τόσο από το πιάνο, όσο και από το βιολί, τα
οποία έχουν εναρμονιστεί στα τοπία που μόλις ο νους σου ταξίδεψε.

Μες στην αχλή της μουσικής τού Max Richter μπορούμε να αναζητήσουμε την
γαλήνη, αλλά και κάποιο κομμάτι του ίδιου μας του εαυτού. Ίσως να είναι αυτός
που μας στέλνει εκείνες τις καρτποστάλ για να μας φέρει σε έναν κόσμο όπου
εμείς οι ίδιοι υποσυνείδητα έχουμε πλάσει. Σε όλα τα άλμπουμς του Richter υπάρχει η αλληγορία και κατά
κάποιον τρόπο, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι το  «Songs From Before» συνεχίζεται στο «24 Postcards In Full Colour». Καθόλου απίθανο. Παρ’ όλα αυτά,
όπως και να ακούσει κάνεις τις δουλειές του Max Richter, είτε μεμονωμένα είτε στη ολότητά
τους, σίγουρα θα «σκαλίσει» πολλά και ενδιαφέροντα συναισθήματα ενδόμυχα.
Τέλος, στο καθαρά μουσικό κομμάτι του άλμπουμ συναντάμε και κάποιες
ρηξικέλευθες ιδέες από τον συνθέτη, όπως η εμφάνιση κιθάρας σε λίγα κομμάτια,
αλλά με έναν ήχο που σε παραπέμπει στο «Endless Summer» του Fennesz. Η ένθεη έμπνευση στις συνθέσεις
που αυτομάτως θυμίζουν Arvo Pärt με την απλότητα στο πιάνο –σαν τις δουλειές
του Dustin ‘O Halloran- αφήνουν τον ακροατή έμπλεο συναισθημάτων.