Και πάνω που έχεις αρχίσει να το παίρνεις απόφαση ότι η synthpop παραπέει βυθιζόμενη όλο και περισσότερο στην μετριότητα και δεν υπάρχει σανίδα σωτηρίας παρά μόνο αργός θάνατος, κυκλοφορύν 2 album που σε κάνουν κάπως ν’αναθαρρείς. Το πρώτο από τους πολλά υποσχόμενους Mind.In.A.Box και το δεύτερο από τους Melotron. Περί αυτού ο λόγος...

Η πρώτη μου επαφή με τους Melotron ήταν το 1998 όταν μετά από ένα δελτίο τύπου που διάβασα στο InfraRot αποφάσισα να αγοράσω το πρώτο τους album “morderwerk”. Βλέπετε έγραφε κάτι για And One και Depeche Mode ομοιότητες και αυτός ήταν ένας πολύ καλός λόγος ν’ασχοληθώ.
Και, ω τι έκπληξη, οι Melotron δεν με απογοήτευσαν. Αμέσως πήραν τη θέση τους στη συνείδηση μου ως ένα αξιοπρεπέστατο And One – clone band (ανώτεροι από τους Dark Voices), με λιγότερη αίσθηση δεικτικού χιούμορ πάντως. Και ποιός χρειαζεται And One clones? Εγώ! Αδυναμίες είναι αυτές...
Στην πορεία οι Μelotron βελτιωνόντουσαν φτάνoντας στο δημιουργικο και εμπορικό peak τους με το “weltfrieden”. Το επόμενο “sternestaub” όμως άρχισε να δείχνει φανερά τις αδυναμίες του group. No evolution at all! Οι Μelotron εδειχναν εγκλωβισμένοι στα στενά έτσι και αλλιώς όρια της synthpop αλλά και των δικών τους ακουσμάτων και αναζητήσεων. Και μη μπορώντας να ελιχθούν και να ξεφύγουν από το γνώριμο ηχητικό τους πλαίσιο, αποφασίζουν να κάνουν την κίνηση ματ: Το υποστηρίζουν!

Cliché!

Με κόκκινα, bold και μεγενθυμένα γράμματα. Με περηφάνια και σιγουριά. Με περιφρόνηση του τι συμβαίνει γύρω τους. Το νέο album των melotron είναι απλά το νέο album των melotron! Το δηλώνουν ευθαρσώς με τον τίτλο που επέλεξαν και τους αξίζουν credits μόνο γι αυτό. O Steve Naghavi των Αnd One είχε δηλώσει με το χιούμορ που τον διακρίνει ότι δεν σκοπεύει ν’αλλάξει τον ήχο του συγκροτήματος του μιας και ‘there are not many bands with so distinctive sound..we, depeche mode, the cure…why change?” Φυσικά δεν βγαίνει επαγωγικά ότι οι melotron ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία, όμως παίζοντας σε αυτό το παιχνίδι με το ‘cliché” βγαίνουν κερδισμένοι. Εβαλαν τα δυνατά τους και έγραψαν μια ντουζίνα καλά electropop τραγούδια στο γνώριμο ύφος τους, με μερικά πιθανά hits όπως το ευκολομνημόνευτο λόγω της DMικής (“it’s no good”) μελωδίας ‘halt mich fest” , το δυναμικό ‘menschenfresse” που τους φέρνει πιο κοντά σε group όπως οι Welle:Erdball και πάνω απ’όλα το “stirb fur mich” ως προσπάθεια επανάληψης της επιτυχιας του “folge….”. με τα γυναικεία φωνητικά σε πρώτο ρόλο και αυτό το eurovision ( oops!) song structure κολπάκι να σε κερδίζει.
Εκεί που τα πράγματα γίνονται πιο ενδιαφέροντα είναι πρός το τέλος του cd με το μυστηριώδες ''propaganda", όπου τα drum-patterns και τα electronics δημιουργούν μια χαώδη ατμόσφαιρα συνοδευόμενη πότε από την μελαγολική μελωδία του πιάνου και πότε από τα αγχωμένα φωνητικά του Kruger. To ambient ταξιδάκι στα Βαλκάνια του "griechisch-roemisch" ξενίζει λίγο, αλλά λειτουργεί τελικά απλά ως ένα τρίλεπτο ηχητικό διάλειμα για τη γνώριμη ανάλαφρη melotronpop του "glaeserne zeiten" με κάποιες ινδικής προέλευσης μελωδίες στα synths για γαρνιτούρα. Το "sandstrom" που κλείνει τον δίσκο δεν ειναι τίποτα άλλο από μια "wannabe interesting and experimental but I don't know how (did the horns and orchestral hits worked?) " αποφώνηση, που όμως τελικά δεν αναιρεί το concept του album αλλά το επιβεβαιώνει! Cliché δεν έχουν γίνει και οι ψευτοπειραματικοί επίλογοι?

Το "Cliché" ως δίσκος πετυχαίνει και καταφέρνει να δώσει μια δυνατή ανάσα στη synthpop εν ετη 2005. Οι Melotron αξιοποίησαν τις αρετές τους και μπόρεσαν να παρουσιάσουν την αδυναμία ως προτέρημα με τρόπο πειστικότατο. Και να φανταστείτε δεν τους είχα ποτέ για ιδιαίτερα έξυπνους... Το περιτύλιγμα έφταιγε μάλλον...και το attitude...ok,ok..και το ριγέ παντελονάκι!

Rating: 7 / 10
Κώστας Μπρέλλας