Προσπαθώ να συντονιστώ στις  χρονοδυναμικές, αλλά μου είναι λίγο δύσκολο. “Τέσσερα Χρόνια πέρασαν” μου λέει ο κολλητός και φυσικά τον πιστεύω αφού δεν μου λέει ποτέ ψέματα, είναι καλός στα μαθηματικά και θυμάται τα πάντα με ημερομηνίες.  Παρ’ όλη τη πίστη μου όμως, δεν αντέχω και το κοιτάω... ”Who watches over me?”, April 2002- Sony.
Ναι, ok, 4 χρόνια. Και λοιπόν? Τι μπορεί να έχει αλλάξει? Ο χρόνος άλλωστε είναι σχετικός και αλλιώς τον αντιλαμβάνεται ένα παιδάκι, αλλιώς ένας έφηβος και αλλιώς ένα ενήλικας (ο οποίος προφανώς δεν τον αντιλαμβάνεται καθόλου...)
Παίρνω λοιπόν τη θέση μου ως ενήλικας, πιάνω το καινούριο cdάκι των Mesh και δεν περιμένω καμμιά τρομερή αλλαγή. Mesh θέλω ν’ ακούσω και απαιτώ υψηλής ποιότητας synthpop songies με δυνατές μελωδίες, επικά ρεφρέν και στιχουργικά να έχουν τουλάχιστον 5-6 ερωτικές απογοητεύσεις, μπόλικο πόνο και τα γνωστά “μπινελίκια” στη bitch που μας φέρθηκε έτσι άσχημα. Για γαρνιτούρα θα επιθυμούσα και μερικές όμορφες απειλές για εκδίκηση, ok?

Πριν πατήσω το play, κολλάω για λίγο στο εξώφυλλο και αναρωτιέμαι... Τι δουλειά έχει ένα παιχνίδι των δρόμων (που παιζόταν κατά βάση από κοριτσάκια) σ’ ένα εξώφυλλο δίσκου των Mesh? Και γιατί η πετρούλα έχει αντικατασταθεί με περίστροφο?  Χμμμ... ας προχωρήσω...

 We collide…
…Ε καλά τώρα, δεν είναι δα και η πρώτη φορά. Συνηθίσαμε τόσα χρόνια, right Mark?  Μια χαρά μας κάθεται ο τίτλος, δένει και ωραία με το πρώτο single “crash” και το μήνυμα το πήραμε πριν καλά-καλά ξεκινήσει να στοβιλίζεται το δισκάκι στο cd player.

“lets open up the ground and disappear!”
Σεβαστή ως επιθυμία, αλλά δεν υπάρχει λόγος να φτάνουμε σε τέτοιες ακρότητες... Ωραία το πάτε και εδώ, the good old (refreshed) Mesh sound!  Ξεκάθαρη ηχητικά κατεύθυνση με έξυπνα synth-programming κολπάκια, το Depeche Mode meets Nine Inch Nails φάντασμα να στοιχειώνει το background, τους Ultravox να ξεπηδάνε από τις στραπατσαρισμένες λαμαρίνες της σύγκρουσης και τους O.M.D. να προσπαθούν μάταια να κρυφτούν από τα θραύσματα.

Οι Mesh που όλοι αγαπήσαμε δηλαδή. Ελιτίστικη synthpop χωρίς εκπλήξεις, με κλασικές Mesh στιγμές ( “step by step”, “open up the ground”, “crash” και το υπέροχο “what are you scared of?” ), κάποιες άλλες λίγο πιο ιδιαίτερες, όπως το επικίζον φλερτ με κλασικής μουσικής ενορχηστρώσεις στο “petrified” και με τις αναμενόμενες κλεφτές ματιές σε πιο mainstream pop κατευθύνσεις στο “my hands are tied” και στο καταπληκτικό “no place like home”. Στο τελευταίο, η απόσταση που χωρίζει τους Mesh με τους Duran Duran έχει μειωθεί επικίνδυνα...
Απολαυστικό και το “can you mend hearts” με τις rock-oriented κιθάρες και τα γλυκά γλυστρίματα στις χορδές της ακουστικής, απολαυστικές και οι ατάκες που ακούγονται διάσπαρτες στα στιχάκια του album, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με τη μοναδική ίσως διαφοροποίηση του “we collide” από τους προηγούμενους δίσκους του συγκροτήματος. Και εξηγούμαι:

“..I just know that nothing can hurt you now..”  ( from “no place like home” )
Για μένα όλα αυτά τα χρόνια το στιχουργικό concept των Mesh ήταν μια “love turns to hurting and betrayal, turns to disappointment and anger, turns to revenge or depression” κατάσταση. Στο “we collide” αυτή η αίσθηση είναι φανερά εξασθενημένη. Όχι ότι δεν υπάρχει, αλλά δε μοιάζει βιωματική. Οι Mesh είτε παρατηρούν από μακριά βιώματα άλλων, είτε προσπαθούν να θυμηθούν παλαιότερα δικά τους.  Η ένταση είναι απούσα, αλλά αυτό δεν είναι πάντα κακό...Λογικά λέγεται ενηλικίωση και μια τέτοια προσέγγιση δε μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ειλικρινής!

Βγάζοντας το δισκάκι ρίχνω μια τελευταία ματιά στο εξώφυλλο και όλα ανατρέπονται. Το περίστροφο δεν είναι περίστροφο... Είναι νεροπίστολο!!!
Hehe, Ι guess they’re still kids after all…thank God!

Eξαιρετικό album!