"Το νέο άλμπουμ των Misuse περιλαμβάνει 5 οργανικά κομμάτια μεγάλης διάρκειας, το κάθε ένα από τα οποία είναι χωρισμένο σε δύο μέρη", διαβάζω στο δελτιο τύπου και τοποθετώ το δισκάκι στο cd-player. Με το πρώτο άκουσμα, αυτό που παρατηρεί κανείς είναι ότι το συγκρότημα έχει εξελιχθεί πάρα πολύ από τον τελευταίο του δίσκο και έχει απομακρυνθεί αισθητά από το post rock. Ο κιθαριστικός ήχος παραμένει μεν αλλά τα ηλεκτρονικά στοιχεία πλέον υπερτερούν. Η προετοιμασία για τις ηχογραφήσεις του άλμπουμ ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2011, από όπου προκύπτει και ο τίτλος του δίσκου, μαρτυρώντας την "ανοιξιάτικη" δημιουργική διάθεση του συγκροτήματος. Ανοιξιάτικη ως προς την άνθιση και την πολυχρωμία ιδεών και πειραματισμών και όχι τη μουσική ευδιαθεσία.

Οι Misuse δίνουν την εντύπωση ότι δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου με το δεύτερο "δύσκολο" άλμπουμ τους μιας και οι συνθέσεις ρέουν αβίαστα. Ταυτόχρονα όμως, διαφαίνεται και η συλλογική σκληρή δουλειά. Η μουσική τους εδώ έχει κάτι το ταξιδιάρικο, αφαιρετικό και γι' αυτό χαλαρωτικό, αυτό που κατορθώνει να περικλείει πληθώρα συναισθημάτων. Όπως έχει ξαναειπωθεί, η απουσία φωνητικών δίνει την ελευθερία στον καθένα να ερμηνεύσει με τον δικό του τρόπο τη μουσική. Ήχοι που ταιριάζουν σε οποιοδήποτε περιβάλλον. Από το φυσικό περιβάλλον, όπως απεικονίζεται στο εξώφυλλο, ως το αστικό τοπίο, τη μέρα ή τη νύχτα ανάλογα με τη διάθεση και τη στιγμή.

Το συγκρότημα διανύει μια πολύ δημιουργική φάση, ώριμη, με τις επιρροές τους να έχουν κατασταλάξει. Εμπλουτίζοντας τη συνθετική τους ικανότητα, διευρύνουν τους ορίζοντές τους μένοντας ανοιχτοί σε πειραματισμούς και νέες τάσεις απ' όπου αποπλέουν νέες ερμηνείες. Τα μέλη του γκρουπ αφομοιώνουν τα γύρω τους ερεθίσματα και τα απελευθερώνουν έξυπνα μέσα στα κομμάτια, αφού ο κάθ' ένας έχει εντρυφήσει στον τομέα του. Οι Δημήτρης Πατσαρός και Λευτέρης Βολάνης στις κιθάρες, βάζουν τις απαραίτητες πινελιές, άλλοτε λεπτεπίλεπτες και άλλοτε σκληρές (βλέπε "Dear hunter"). Ο Κώστας Στεργίου στα πληκτροφόρα δίνει ρεσιτάλ παιξίματος κατά τη γνώμη μου, χρωματίζοντας όλα τα κομμάτια με διαφορετικό τρόπο. Ο Σταύρος Μαραγκός στο μπάσο έχει υιοθετήσει ένα πιο βελούδινο παίξιμο ενώ ο Νίκος Δημητρακάκος στα ντραμς μεταδίδει τον ρυθμό και χωρίς να το καταλάβεις κινείσαι σ' αυτόν (βλέπε "Marsupial pt IΙ").

Επί της ουσίας τώρα, η εισαγωγή με το "Marsupial pt I" αποπνέει μυστήριο, ένα κάλεσμα που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον και σε απορροφά. Η μετάβαση στο "Marsupial pt IΙ" φανερώνει το νέο πρόσωπο της μπάντας. Τα πρόσθετα ηλεκτρονικά στοιχεία παραπέμπουν στον πρωτοποριακό για την εποχή του δίσκο "What A Long, Strange Journey This Has Been" των 2 By Bukowski του 1998. Στο "8", κομμάτι που χτίζεται σιγά σιγά και κορυφώνεται διατηρώντας πάντα το downtempo στυλάκι του, επικρατούν κατά κύριο λόγο τα πλήκτρα, κάπως νοσταλγικά και ρετρό, θυμίζοντάς μου κάτι από το γαλλικό ντουέτο των Air. Ακολουθεί το "Dear hunter", που είχε κυκλοφορήσει σε διαφορετική εκτέλεση στη συλλογή "First Steps: 2 Years Of Puzzlemusik", το 2008. Εδώ σε δύο μέρη σύμφωνα με το concept, το "Dear hunter pt I" με το πιάνο να αιωρείται γαλήνιο, προσδίδοντας μια ελαφρά μελαγχολία, σε βρίσκει ευάλωτο σε συναισθήματα ενώ το "Dear hunter, pt II", τραγούδι καλειδοσκόπιο που λειτουργεί λυτρωτικά, εκπλήσσει με μια ελεγχόμενη έκρηξη όπου όλοι οι συντελεστές οργιάζουν και οι κιθάρες ουρλιάζουν παθιασμένα και αγριεμένα, διατηρώντας το αρχικό ισορροπημένο ύφος. Το "Bela" με φιλμ νουάρ αισθητική αποτείνει φόρο τιμής στον Bela Lugosi (γνωστού για τους ρόλους του Κόμη Δράκουλα, αλλά και για τη συμμετοχή του στις cult ταινίες του Ed Wood). Οι Misuse καταφέρνουν να δημιουργήσουν την κατάλληλη γκραν γκινιόλ ατμόσφαιρα όπως αρμόζει στον διάσημο Ούγγρο ηθοποιό. Ο δίσκος κλείνει με τα δύο μέρη του "Techtris". Νυχτερινό οδοιπορικό, ονειροπόλο περιγράφει εικόνες από φώτα που αναβοσβήνουν έξω από ένα βρεγμένο παράθυρο, από τοπία που σε προσπερνούν σε κάποιο ταξίδι. Οι στίχοι που δεν ειπώθηκαν ποτέ παίρνουν μορφή απ'τον κάθένα ακροατή.

Καμιά φορά δεν χρειάζεται πολύ ανάλυση. Απλά ακούς τη μουσική και την αφήνεις να λειτουργήσει μόνη της. Έτσι και σε αυτή την περίπτωση, είτε ακούγοντας μεμονωμένα κομμάτια είτε ολοκληρωμένα το άλμπουμ, η ακρόαση αποδεικνύεται μια ιδιαίτερη εμπειρία. Πριν χρόνια είχαμε πει ότι το συγκρότημα διαθέτει μεγάλα εφόδια και αφήνει πολλές υποσχέσεις για ακόμη ωραιότερα πράγματα στο μέλλον. Με αυτό τον δίσκο το πετυχαίνουν με τον καλύτερο τρόπο.

Rating: 8,5 / 10
Νίκος Δρίβας