Monika - Exit

01. Ca Commence Bien / 02. Never / 03. Yes I do / 04. Away from my
land / 05. Not enough / 06. Take a little bit of me / 07. Get up / 08.
Wisecracks / 09. Studio House / 10. Exit / 11. Stars won't shine / 12.
Cherry Blossom

12 May 2010 - Archangel Music

Η αντιμετώπιση ενός δίσκου της Monika είναι ενδεικτική της κάποιας
εγχώριας κοινωνικοπολιτισμικής κατάστασης. Κι αυτό γιατί είναι η χρυσή τομή για
όλες τις ''φυλές''. Από τους neo-indie (ξεκάθαρα δεν αποδέχομαι
τον όρο hipsters)
μέχρι τους παραλιακόφιλους. Για να μην πω δε για τους
εντεχνο-ροκ-αγαπώ-τερμίτες... Οι πρώτοι θέλουν να πιστεύουν ότι αυτοί την
ανέδειξαν. Οι ίδιοι, όταν αργότερα συνειδητοποίησαν ότι δεν τους έχει ανάγκη, την
χαρακτήρισαν εμπορική και από τότε τη χλευάζουν. Οι δεύτεροι, σε έναν διαρκή αγώνα
για το ποιος είναι ποιο ψαγμένος στα εξώφυλλα περιοδικών, την άκουσαν (και την
ακούν) μέσω γιου τιουμπ. Οι τρίτοι τη
γουστάρουν επειδή είναι ρομαντική ''καρδιά''.

Συμπέρασμα : οι πρώτοι δεν την άκουσαν ποτέ, οι δεύτεροι δεν
κατάλαβαν τι ακούνε, οι τρίτοι ποτέ δεν ήταν αξιόπιστοι.

Η Monika
είναι ίσως η μόνη (μετά τον Χατζηγιάννη) που γεμίζει το Λυκαβηττό μόνη της.
Διόλου εύκολο για Έλληνα καλλιτέχνη και μάλιστα με αγγλόφωνο στίχο. Η Monika
επίσης έβγαλε πριν λίγα χρόνια έναν απο τους καλύτερους  αγγλόφωνους δίσκους της δεκαετίας που μας
πέρασε στη μικρή μας χώρα. Βέβαια το ''καλύτερος'' για πολλοστή φορά είναι κάτι
σχετικό. Δεν είναι κι αυτό παρά ένα μέγεθος συγκρίσιμο με την εκάστοτε
πραγματικότητα. Βέβαια όταν είσαι άλλο ένα ''καλά κρυμμένο μυστικό της πόλης''
και καταλήγεις στην ίδια τηλεοπτική εκπομπή με τον ''πολύ'' Μίκη Θεοδωράκη και
την ''λαική'' Στανίση, του ''μεγάλου'' καναλιού, δημιουργείς εχθρούς και
ταυτόχρονα αποκτάς νέους φίλους. Το αξιοπερίεργο(?) είναι το χάσμα που υπάρχει
ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι το κοινό της Μόνικας
πάσχει. Μέσα σε 5 χρόνια διαφοροποιήθηκε ουκ ολίγες φορές. Ίσως ποτέ δεν
ταυτίστηκε ουσιαστικά με τη μουσική της Μόνικα. Ίσως δεν υπάρχει κοινό για τη
μουσική της Μόνικας στην Ελλάδα του σήμερα. Ίσως πάλι η μουσική της δεν έχει να
δώσει τίποτα  πέρα απο μερικά alternative, εύπεπτα και
ρομαντικά τραγούδια. Ο πρώτος της δίσκος ήδη ξεχάστηκε έξαλλου... Όλοι την
ξέρουν, πολλοί (νομίζουν ότι) την ακούνε, λίγοι μπορούν να ονοματίσουν
πάνω απο 3-4 κομμάτια της. Στο εξωτερικό
αυτό το λένε hype
νομίζω. Όσο λοιπόν γρηγορότερα, τόσο το καλύτερο (για να μην
ξεχνιόμαστε). 'Ενας δεύτερος δίσκος βοηθάει πολύ...

Για ακόμα μία φορά λοιπόν αποδεικνύει το ταλέντο της
(συγκρίσιμο μέγεθος επίσης). Ναι, ξέρει πολύ καλά να γράφει όμορφα κομμάτια που
μπορείς να τ'ακούσεις σχεδόν οπουδήποτε και οποτεδήποτε και να μην σε
ενοχλήσουν. Μάλιστα εχω την αίσθηση ότι το κάνει καλύτερα απ' ότι στον πρώτο
της δίσκο. Πιο ''καλός'' (ή προσεγμένος) ήχος και πιο ''ζεστή'' ενορχήστρωση.

Το Exit ίσως είναι ο ορισμός του όρου alternative όπως υπήρξε στα
90΄s, τότε που όταν
έπαιζες με την κιθάρα στην παραλία ή στον δρόμο, δεν κινδύνευες να
χαρακτηριστείς ως βαρετός και τετριμμένος. Ένας σχετικά καλός δίσκος (για την κλίμακα της εγχώριας σκηνής), μέχρι εκεί
όμως. Η πιθανότητα κάπου στη μέση να σε κουράσει δεν είναι μικρή - είναι πάντως
μικρότερη από την αντίστοιχη για το Avatar. Το μεγαλύτερο ''πρόβλημα'' που συναντώ ακούγοντας τον
είναι ότι διαρκώς μου αφήνει μία αίσθηση μη συνοχής των κομματιών. Ενώ μουσικά
όλα κυμαίνονται σε μία εμπλουτισμένη και σύγχρονη εκδοχή του singer-songwriter, ο τρόπος που είναι ''δεμένα'' μεταξύ τους
είναι λειψός. Σαν να δουλεύτηκαν με τη λογική ενός single και όχι ενός δίσκου.

Απο την άλλη, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του είναι ότι
περιέχει το «away from my land».
Πανέμορφο κομμάτι χαμηλών τόνων με εισαγωγή (και όχι μόνο) που παραπέμπει σε Stewart Staples. Aπο ‘κει και πέρα υπάρχουν και άλλα
κομμάτια που μπορούν να σε κερδίσουν (τώρα για πόσο, είναι προσωπικό θέμα),
είτε χάρη στα ''γαλλικά'' τους (ca commence bien
και να μου φέρνει στο μυαλό την εισαγωγή του Fox Base Alpha) είτε χάρη στα folklore στοιχεία τους (βλ. μπουζούκι στο yes I do), μα κυρίως χάρη στην απλή
και easy listening alternative
ποπ δομή τους (not enough,
run to ruin, take a little bit of me και το γλυκύτατο studio house).

Το θέμα είναι όμως η διάρκεια. Η παγίδα αυτών των κομματιών,
έχει να κάνει με το ότι είναι είναι καταδικασμένα να μη σ' αγγίξουν αλλά να σε
ευχαριστήσουν. Και τα δύο όμως είναι απαραίτητα για τον καθένα μας.

Βλέποντας  τα πράγματα
εκ των έσω, το Exit
είναι ένας δίσκος που αφήνει ελπίδες για το μέλλον της εγχώριας σκηνής. Κυρίως
δε για την αγγλόφωνη, που χρόνια τώρα ήταν καταδικασμένη... Προφανώς ίσως δεν
είναι τίποτε άλλο από άλλη μία περίπτωση επιλεγμένης προώθησης, αλλά σκέψου ότι
πίσω απο τη Monika
υπάρχουν άλλες 10-15 μπάντες. Ίσως τώρα να είναι η ευκαιρία τους...

Rating: 7 / 10
Ιωάννης Κούσης

 {youtube}NgyhYgGjkBs{/youtube}

{youtube}Ns8tTKhjVQM{/youtube}