Muse - Black Holes & Revelations

1. Take A Bow / 2. Starlight / 3. Supermassive Black Hole / 4. Map
Of The Problematique / 5. Soldier's Poem / 6. Invincible / 7. Assassin
/ 8. Exopolitics / 9. City Of Delusion / 10. Hoodoo / 11. Knights Of
Cydonia

Warner Bros (Wea) / 3 July 2006

Μεγάλες
προσδοκίες? Στη περίπτωση των Μuse και του τέταρτου κατά σειρά studio album τους οι προσδοκίες είναι
μεγαλύτερες από ποτέ. Πρώτον γιατί το Absolution
του 2003 πούλησε κοντά στα 3 εκατομμύρια αντίτυπα και δεύτερον γιατί την
επόμενη χρονιά οι Muse βρέθηκαν headliners στο μεγαλύτερο φεστιβάλ της Αγγλίας, το Glastonbury.

Η
κλασσική εισαγωγή Muse θέλει υποτονικό ξεκίνημα και κορύφωση στη μέση του
κομματιού, και το Black
Holes
& Revelations δεν
ξεφεύγει από αυτό το πρότυπο. Στο “Take a bow” o Matt Bellamy ενημερώνει όσους εκμεταλλεύονται
τους λαούς  “You will
burn in hell for your sins” και την κορύφωση ακολουθεί ένα
κλασσικό σημείο Muse στο πιάνο και ένα solo στην κιθάρα
που φωνάζει Queen. Η συνέχεια γίνεται με το “Starlight” που θα είναι και το επόμενο single του
δίσκου. Πανέμορφο love song, με πλήκτρα που θυμίζουν Origin of Symmetry. 

Ακολουθεί
το πρώτο ευρωπαϊκό single του album το “Supermassive Black Hole” που φλερτάρει επικίνδυνα με
την disco. Οι στίχοι του στυλ “oooh baby I’m a fool for you” θα ακούγονταν
γελοίοι, αν το κομμάτι δεν ήταν τόσο εθιστικό. Οι λόγοι είναι φυσικά το μπάσο
που σπάει κόκαλα και τα φωνητικά σε στυλ Prince, που του δίνουν μια απίστευτα funk αισθητική.

Το
“Map of the Problematique” είναι ότι πιο ηλεκτρονικό έχουν βγάλει οι muse και
άνετα θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τους Depeche Mode. To “soldier’s poem” μετρά
μόλις 2 λεπτά και κάτι ψιλά, μια μπαλάντα με σαφέστατες επιρροές από queen στα
πολλαπλά φωνητικά, ενώ το “Invincible” ξεκινάει
με μιλιταριστικό ρυθμό στα drums
και  εξελίσσεται σε μια πανέμορφη 70’s prog-rock μπαλάντα
προς το τέλος.  Το “Assasin” είναι το πιο δυνατό κομμάτι του δίσκου (κάτι σαν το
Stockholm Syndrom στο Absolution). Θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί thrash metal ολοκαύτωμα αν δεν το έσωζαν τα
φωνητικά του Bellamy.

Το “Exo-Politics” είναι το outsider του album. Ίσως το μόνο τραγούδι που
είναι τόσο κοντά στο Absolution. Το “City of Delusion” δεν ενθουσιάζει αλλά οι
mariachi τρομπέτες
προς την μέση του τραγουδιού λειτουργούν λυτρωτικά.

Το
“Hoodoo” μπαίνει σαν σύνθεση του Enio Morricone για να φτάσει στην καλύτερη ίσως
στιγμή του album, την κορύφωση στο πιάνο και
να ακολουθήσει η out-of-space
εισαγωγή του “Knights of Cydonia”. Το τραγούδι, που
αποτελεί και το πρώτο αμερικάνικο single, κλείνει
το album με
τον καλύτερο τρόπο, αφού μετά το 4^ο λεπτό και το πρώτο ρεφρέν ο Bellamy με την κιθάρα του παραδίδει μαθήματα progressive-rock
στο στυλ των Rush και η όλη space/epic αισθητική
μαζί με τους όμορφους στοίχους το αναδεικνύουν στο κορυφαίο όλου του δίσκου.

Τελικά
είναι καλός δίσκος? ΝΑΙ. Στίχοι, μουσική, παραγωγή, μελωδίες, φωνητικά όλα
παίρνουν άριστα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το album σου δίνεται
με τη μία. Οι Muse ποτέ δεν υπήρξαν εύκολο συγκρότημα και σε αυτό
οφείλεται αυτή η love’em/hate’em στάση
του κοινού απέναντί τους. Είναι ακραίοι, δεν συμβιβάζονται με μετριότητες και
αυτός ο δίσκος είναι η απόδειξη. Τα τραγούδια είναι απλωμένα πάνω στα άκρα ενός
τεράστιου φάσματος επιρροών και κάνουν ακόμα πιο δύσκολο το έργο να τους κατατάξεις
κάτω από ταμπέλες και σκηνές. Πίσω από τις γωνίες κρυφογελούν οι Queen, οι Pink
Floyd (Gilmour era), ο Prince, οι Rush, οι Depeche Mode, οι Roxy Music, οι
Led Zeppelin,
ο Enio Morricone,
ο Trent Reznor, οι
Toto, οι Scissor Sisters και άπειροι άλλοι. Όσοι
νομίζουν ότι οι Μuse λειτουργούν ακόμα κάτω από το φάντασμα των Radiohead είναι
γελασμένοι (και δεν έχουν ακούσει το Origin of Symmetry). Οι Μuse δεν παλεύουν να αποδείξουν ότι
είναι το μεγαλύτερο βρετανικό συγκρότημα, ΕΙΝΑΙ. Και δεν είναι μεγάλοι όπως οι Radiohead, οι Suede, οι Oasis, είναι τεράστιοι όπως οι Queen και οι Pink Floyd.

Our hopes and expectations….
Black Holes and Revelations

comments & discussion