“Vinyl including, cd is available…” , είναι το post στη διαδικτυακή σελίδα των My Drunken Haze, που αναφέρεται στην πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική τους δουλειά. Ακολουθώντας το link φτάνουμε στo bandcamp της Inner Ear, όπου μπορούμε να ακούσουμε δωρεάν το “Yellow Balloon” και με 6 ευρώ να αγοράσουμε και τα υπόλοιπα tracks. Στη διαδοχή αυτών των ηλεκτρονικών clicks προστίθεται και η αναγκαιότητα της σύγχρονης τάσης του βινυλίου των στοχαστικών μας ακροάσεων, αφήνοντας το mp3 για τις πιο «επιπόλαιες»…

Πώς ακούς όμως ένα studio album όταν η πρώτη γνωριμία με τη μπάντα είναι μακρινοί ήχοι που ακολούθησες και σε οδήγησαν σε ένα συνοικιακό live στη μικρή πλατεία των Πετραλώνων? Αν και συνηθισμένο για τα εγχώρια μουσικά σχήματα και εξαιρετικά σπάνιο για αυτά του εξωτερικού, το ερώτημα αυτό καταλήγει αρκετά συχνά στο εύλογο clean cut του παραγωγού και σε μια υποκειμενική απομαγνητοφώνηση μιας πολυφωνικής απαρτίας.

Μια γυναίκα, η Ματίνα, στο σύνολο των πέντε μουσικών που αποτελούν την μπάντα, σκηνοθετείται από τους Spir Frelini και Harry Kane, που ευθύνονται για τις μουσικές συνθέσεις και τους στίχους. Στα 9 κομμάτια του άλμπουμ η γυναίκεια ψυχοσύνθεση προσεγγίζεται με ευγένεια και σεβασμό μέσα από μια κινηματογραφική παλινδρόμηση grow plan και close up, όπως αποτυπώνει το cover του δίσκου. Σε αυτό το παιχνίδι κλίμακας, που το γυναικείο σώμα υδατογραφείται με μια ηλιοβασιλεμένη έρημο, το κορίτσι του έβδομου track, “Paper Planes”, παίρνει σάρκα και οστά. Εδώ τα πλήκτρα της 60s αισθητικής του Michel Legrand συμφιλιώνονται με το ηλεκτρικό μπάσο των Air και τις, απρόσμενες αλλά ταιριαστές, garage κιθαριστικές συγχορδίες της σύγχρονης ψυχεδέλειας στο 1:40. To “Endless Fairytale” είναι στην ίδια λογική αλλά με περισσότερες κιθαριστικές στιγμές και keyboardιστικά slide effects που ξεσκεπάζουν μια μουσική soundtrackική παιδεία από τον Giorgio Moroder και τον Wendy Carlos έως τoυς A.R Kane.

Το νευρικό κιθαριστικό θέμα του “Carol Wait”, που ανοίγει το δίσκο, ακολουθούν παύσεις, drum solos και οι εφήμεροι διάλογοι τους με την κιθάρα, υπαινιγμοί ανασκοπήσεων στη shoegaze και dream pop. Συνεκδοχή της garagο-υβριδικής αναδρομής είναι και το “Gambling Woman”. Το τρίπτυχο αυτό ακολουθείται στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, με εξαίρεση τα “Girl Who Looks Like A Boy” και “Yellow Balloon”, που θα λέγαμε ότι ενορχηστρωτικά είναι πολύ λιγότερο νοσταλγικά και περισσότερο κοντά στην indie επικαιρότητα. Το ιλιγγιώδες και εξουθενωτικό “Reflections Of Your Mind”, που ξεχωρίζει στο σύνολο του album, λίγο μετά το 1:30 μας εκπλήσσει με μια low tempo αλλαγή, λίγο εύθραυστη και κάπως λιγωτική. 

Αυτές οι ηχητικές σημάνσεις του παρελθόντος, που ψάχνουμε (και βρίσκουμε βεβαίως) στις πολλαπλές ακροάσεις του δίσκου, στοχοποιημένες από κάποιους, εδώ ανακεφαλαιώνονται σχολαστικά με μυθιστορηματικό τρόπο. Στο live performance των Haze από την άλλη, δεν έχουν την παραμικρή σημασία, αφού συντελείται η τόσο “drunk” και τόσο “haze” απόκρυψή τους. Το αποτέλεσμα αυτής της αντιπαράθεσης, από την προσδοκία του ντεμπούτου μέχρι το πρώτο άκουσμά του, είναι να νοσταλγούμε την ψυχεδελική καταχνιά των ζωντανών εμφανίσεων της μπάντας. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια συγκόλληση στις επιδερμικές ατμόσφαιρες των καιρών, αλλά για την ίδια grow plan-close up καλλιτεχνική ματιά των Haze στη δική τους αγαπημένη μουσική κασετίνα.

Rating: 7,2 / 10

Δήμητρα Μαρίνη