«Tα τραγουδάμε, τα προφέρουμε, αλλά πολύ συχνά μας συμβαίνει
να μην γνωρίζουμε τη σημασία τους...» - Mylène Farmer

Επτά(7).
Τυχερός, λέγεται, αριθμός. Μυστικιστικός και μαγικός.  Επτά (7) τα θανάσιμα αμαρτήματα. (Μεταξύ
αυτών και η νωθρότητα). Έβδομη επίσημη κυκλοφορία και από την Mylène Farmer με το "Point de Suture".

Σίγουρα
αμφιλεγόμενη προσωπικότητα με αμφιλεγόμενη μουσική για την πλειοψηφία των
ακροατών της. Γεμάτη συμβολισμούς, την έχουμε συνηθίσει να προκαλεί. Την έχουμε
ακούσει και την έχουμε δει να πραγματεύεται έννοιες και όρους  «απαγορευμένους» και δυσνόητους, να τους
πιάνει και να τους στύβει κυριολεκτικά μέσα στα χέρια της. Γι' αυτό και έχει
τραβήξει την προσοχή των charts στην πορεία της εξάλλου. ( Η προσοχή του αντρικού
κοινού επίσης είναι ιδιαίτερα σημαντική για ευνόητους λόγους).

Τον
περασμένο Ιούνιο λοιπόν, πήραμε μια γεύση από το επερχόμενο της album, με το single "Dégénération". Ένα track electro/technosexy, συνέχεια ουσιαστικά του "Désenchantée" (1991). Στη συνέχεια είδαμε ένα σκοτεινό και
διαταραγμένο cover του Point De Suture, που μου δημιούργησε την εντύπωση ότι
ακολουθούν πολύ δυνατά tracks, ή έστω tracks που σηκώνουν "repeat". Όμως στα πρώτα ακούσματα
διαπίστωσα πώς πρόκειται για μια συλλογή,mainstream, pop,αδιάφορη, από όλη τη «μουσική γύρη»
που μάζεψε η Farmer στην πορεία της και μάλιστα χωρίς τις δυνατές συγκινήσεις,
τσιγκλίσματα και σκοτεινές παραπομπές. Έστω λίγη διατάραξη της κοινής ησυχίας
τελοσπάντων! Και μας την παραθέτει. Πέρασαν και τρεισήμισι χρόνια από τη
κυκλοφορία του album "Avant que l'ombre"...Ποιός
ξέρει τι συνέβη μέσα σ' αυτό το διάστημα και τιθασεύτηκε η υποτονική
νευρικότητα αυτού του κοκκινομάλλικου petite κοριτσιού. Μάλλον απλά ωρίμασε
(είναι και 47 ετών πια), οι αντιστάσεις και οι προκλήσεις μπορεί να την αφήνουν
πλέον αδιάφορη και απλά πρέπει να υπάρχει για να υποστηρίξει τις -πολύ καλά
εισπρακτικά- συναυλίες της ή τα υπερ-παραγωγικά clip που ο Πυγμαλίωνάς της, Laurent Boutonnat σκηνοθετεί.

Κατά τα
πρώτα ακούσματα λοιπόν, το "Appelle mon numéro" μ'άρεσε. Μου θύμισε το γλυκό
κορίτσι-εύρημα της Farmer, Alizée (Moi, Lolita) και
πιστεύω πώς κάλλιστα θα μπορούσε να της το παραχωρήσει. Το "Je m'ennuie" , θεωρώ πως είναι λίγο εκνευριστικό
καθότι η Mylène μας λέει πως βαριέται και το
συνδυάζει μ' ένα αδιάφορο mainstream techno χαλί, κάτι που το καθιστά οξύμωρο (clever trick), αδιάφορο. Στα μετέπειτα ακούσματα,
μου άρεσε το "Paradis inanimé" . Ενα track που εκφράζει μοναχικότητα και
αποζητά αγάπη, είναι πάντα επίκαιρο και η Farmer το εκφράζει πολύ συχνά. Λοιπόν, το επόμενο
track
"Looking for My
Name"
,σίγουρα θ' αποτελούσε έκπληξη (και περιέργεια) στους περισσότερους από μας
καθώς τ' αρχικά σχέδια ήταν να ηχογραφηθεί ντουέτο με τον David Bowie. Λόγω όμως κάποιων προβλημάτων
υγείας του αγαπητού μας, υπήρξε αλλαγή σχεδίων και έτσι θεωρώ πως η ασφαλής
επιλογή του Moby (έχουν υπάρξει ξανά μαζί στο
παρελθόν με το "Slipping Away- Crier La Vie"), ήταν επιτυχής. Αισθητό ειδικά
στο ρεφραίν. Το ομώνυμο "Point de
Suture" (δεν έχω μπορέσει να το αποκωδικοποιήσω ακόμα), είναι μια
δυνατή, δεμένη μπαλάντα και προφανώς πραγματεύεται τον πόνο αφού η ακριβής
μετάφραση του Suture είναι το Stich.(H μόνη ίσως συσχέτιση του μουσικού
περιεχομένου με το cover). Ίσως έμμεσα πολιτικοποιημένο το "Reveiller le monde" που ακολουθεί.(Waking up the World στη μετάφραση) Μουσικά μου θυμίζει
κάτι από τέλη ‘80s αρχές ‘90s, με εικόνες από γαλλικά σκοτεινά υπόγεια clubs και στιχουργικά, metrosexual alien φιγούρες μέσα σε κλουβιά να
μπλέκονται μεταξύ τους. (Δεν μπορεί. Σε κάποιο έργο ή videoclip της Farmer θα τοέχω δεί!). Καλό visual 
και audio remix με το επόμενο της track "Sextonik". Δεν έχω να πώ κάτι σ'αυτό το σημείο. Είναι
αυτονόητο το τι πραγματεύεται! Θα ήταν και μεγάλο ψέμα να πώ πως δεν περίμενα
τραγούδια της Farmer με σεξουαλικά υπονοούμενα. Ούτε καν υπο θα έλεγα. Σκέτο «νοούμενα».
Χε.. (Προσπερνώ ένα track με τίτλο "C'est dans l'air" γιατί μου ήταν αδιάφορο και
ακατανόητο εκτός από την minimal techno μουσικούλα που μου ψιλοάρεσε).

Φτάνοντας
στο τέλος του album και ενώ με τέτοια προοίμια περίμενα κάτι οργασμικό πια.. ένα όμορφο intro. Κοίταξα και τον τίτλο ξανά, "Si j'avais au moins..." ,σκέφτηκα την μετάφραση «Αν είχα
μόνο...». Και μόνο για τ' αποσιωπητικά που ο καθένας που τα ακούει μπορεί να
προσθέσει ο,τι θέλει και ο,τι του λείπει...Το βρήκα πολύ όμορφο και το αισθάνθηκα
ειλικρινές.(Θέλω να είμαι ειλικρινής όμως και να πω πως με ξενέρωσε για λίγο
όταν μου θύμισε κάτι από Celine Dion και στο solo 
της κιθάρας κάτι από Scorpions. Μια διαφορετική προσέγγιση στη
κιθάρα θα ήθελα προσωπικά).

Και
τελείωσε το album. Και αναρωτήθηκα...αυτό ήταν? Και συνέχισα να σκέφτομαι «Να πω πως
ξετρελάθηκα?..οχι..Καλούτσικο ε? Ε.. έτσι κ έτσι. Δηλαδή τώρα αυτό ήταν
μελετημένο και με φόρο ψυχής? Δεν νομίζω. Πιασάρικο λίγο και τίποτα άλλο. Αραιά
και που όταν δεν θα έχω επιθυμία ν ακούσω κάτι άλλο θα την ξανακούσω..»..Ξαφνικά,
ακούω χτύπους καρδιάς (ε ταράχτηκα όπως είναι λογικό. Νόμιζα ότι κάτι μου
συνέβαινε και άκουγα την καρδιά μου στερεοφωνικά)..Μελωδία Schubert και το "Ave Maria" δια στόματος Mylène. Ό,τι ακύρωσα προηγουμένως, κάθε τι
που μου άρεσε και δεν μου άρεσε τα ξέχασα. Και τελικά εστίασα τη προσοχή μου σ
‘αυτό το hidden track. Το γνωστό Ave Maria αυτόματα περιείχε μέσα του όλο το "Point de suture", όλη τη μετριότητα και την
«υποτονική-νευρικότητα» αυτής της γυναίκας, το σκοτεινό και «ραμμένο» cover. Τα πάντα. Συμβολισμός? Ή τέχνασμα?

Αν
πρόκειται για τέχνασμα, τούτο έχω να πω: Την
έβδομη(7) μέρα ο Δημιουργός ξεκουράστηκε γιατί είδε ότι όλα σωστά εποιήθησαν, δυστυχώς
δεν ισχύει το ίδιο και για το έβδομο (7) album της Mylène η οποία μάλλον κουράστηκε.. 

"Θα
ήθελα να λένε για μένα αυτό που η Mary Shelley έγραφε για τον εαυτό της: Δεν
είμαι από αυτές που αγαπούν, αλλά από κείνες που τις θυμούνται.." Mylène Farmer

Mylene Farmer - degeneration video

 {youtube}H_dt-LGVtwQ{/youtube}