Nick Cave & Warren Ellis - The Proposition (Original Soundtrack)

1. Happy land
/ 2. The proposition
/ 3. Road to Banyon
/ 4. Down to the valley
/ 5. Moan thing
/ 6. The rider #1
/ 7. Martha's dream
/ 8. Gun thing
/ 9. Queenie's suite
/ 10. The rider #2
/ 11. The proposition #2
/ 12. Sad violin thing
/ 13. The rider #3
/ 14. The proposition #3
/ 15. The rider song
/ 16. Clean hands, dirty hands

 Mute Records
/ 3 March 2006

...Ας αρχίσουμε λίγο ανάποδα : ποιος δίσκος του Nick Cave δεν
είναι soundtrack; Ή ακόμα καλύτερα, ποιο τραγούδι δε θα το καταβρόχθιζε
ο κάθε ψαγμένος σινεφίλ αν αυτό έμπαινε σε μια μηχανή προβολής μιας
κινηματογραφικής αίθουσας; Γιατί σε όλα ο κύριος Cave ζωντανεύει
αφύσικα ανθρώπινους χαρακτήρες, και τους ρίχνει σε ανθρώπινα ακραίες
καταστάσεις...Μια φρενήρης ερωτική εξομολόγηση, μια συνηθισμένη στυγνή
δολοφονία, μια μεθυσμένη ικεσία, μια θανατική καταδίκη όλα ιστορίες με
νικητές και νικημένους ήρωες που θα απαιτούσαν τις πιο αληθινές και
δυνατές ερμηνείες από τους επίδοξους αντίστοιχους ηθοποιούς. Πάνω
απ'όλα αυθορμητισμός και μια σχεδόν θεατρική αντιμετώπιση προς τους
«πρωταγωνιστές» που μπορεί να είναι αγάπη, μίσος, ειρωνεία, συμπόνια...

Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό του ο John Hillcoat, που πάλευε για καιρό με
την ιδέα να φτιάξει μια ταινία με φόντο το σκληρό πρόσωπο της
αυστραλέζικης ερήμου, πρότεινε στο Nick Cave να γράψει το σενάριο. Οι
δυο τους είχαν συνεργαστεί αρκετά χρόνια πριν για το σενάριο μιας ακόμα
ταινίας, του ‘Ghosts ... Of The Civil Dead'.

King Ink took his pen...και μετά από 3 εβδομάδες συγγραφής προδίδει τον
τρόπο με τον οποίο έφτασε στη γέννηση του The Proposition, και
επιβεβαιώνει θριαμβευτικά την αυθεντική σχέση των διαδικασιών της
συγγραφής σεναρίου και της δημιουργίας τραγουδιών.

...it was just this joy to be able to lie in bed at night after writing
your 10 pages or whatever and think: What can I have these characters
do now and I could make them do whatever I wanted them to do...

Προς το παρόν δεν υπάρχει η δυνατότητα να ικανοποιήσουμε τη μεγάλη
περιέργειά μας για το πώς μπορεί να είναι αυτή η ταινία. Και η
διαδικασία του να μαντεύεις την "ταινία" από το "soundtrack" που
γινόταν με τους προηγούμενους δίσκους του Cave, αυτή τη φορά αλλάζει,
μιας και τα δύο είναι υπαρκτά και με συγκεκριμένους ρόλους. Και πρώτα
απ'όλα οι μουσικοί. O Nick Cave υπογράφει τη μουσική της ταινίας μαζί
με τον υπέροχο Warren Ellis, με το μοναδικό ταλέντο του τελευταίου να
ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τον ήχο του δίσκου. Οι δυο τους
αναλαμβάνουν να φτιάξουν μουσική μέσα στην αντίθεση της ελευθερίας που
τους παρέχει η απουσία ενός μεγαλύτερου σχήματος μουσικών και των
στενών ορίων που δημιουργεί η επένδυση έτοιμων κινηματογραφικών
σκηνών... Κατά δεύτερον, όταν έχεις να κάνεις με ένα soundtrack
ταινίας, προστίθεται ένα -πολύ απροσδιόριστο κατά τη γνώμη μου- 
κριτήριο το οποίο σχετίζεται με το αν πετυχαίνει να συνοδεύσει τις
στιγμές και τη ροή του έργου. Αυτή η πρόκληση δίνει έναν τόσο
αποκλειστικό λειτουργικό ρόλο στη μουσική που ακυρώνει την αυτοτέλειά
της. Αλλά το εν λόγω δισκάκι με τη σειρά του, αποδεικνύει πως μπορεί να
σταθεί από μόνο του ανεπηρέαστο από προσχεδιασμένες εικόνες και ικανό
να δημιουργήσει νέες και διαφορετικές. Η ταινία άλλωστε μιλά για την
ανθρώπινη σκληρότητα και την απόγνωση σε μια γεωγραφική και
συναισθηματική έρημο... κι όλα αυτά έχουν να δείξουν πολλά πρόσωπα.

Το The Proposition είναι σκοτεινό, αργόσυρτο με κομμάτια που
χαρακτηρίζονται από country μινιμαλισμό, επαναλήψεις θεμάτων, loops
κυρίως απ'τα έγχορδα του Ellis τα οποία δίνουν και το κυρίαρχο χρώμα,
διακριτικά κρουστά και γαλήνιες παρεμβάσεις απ'το πιάνο του Cave. Ο
ίδιος, κυριολεκτικά στοιχειώνει τα κομμάτια που περιέχουν φωνητικά,
είτε ψιθυρίζει (the rider #2), είτε ...θρηνώντας (the moan thing), είτε τραγουδώντας με ήρεμη βαθειά φωνή βγαλμένη κατευθείαν απ'το the Lyre of Orpheus (the rider song).
Υπάρχουν μέρη σ'αυτό το δίσκο όπου μπορείς να αναζητήσεις και να
ανακαλύψεις μοναδική ομορφιά... που συνεχώς παραπέμπουν σε εικόνες και
αισθήσεις που αποκαλύπτει η φύση ...και ίσως αυτή να είναι η περιγραφή
που του ταιριάζει περισσότερο. Τα Proposition #1,2,3 αποτελούν
παραλλαγές μιας υποβλητικά μελαγχολικής μελωδίας... ίσως το αντίστοιχο
moan thing για το βιολί του Ellis... ενώ η απαγγελία του the Rider στις
επίσης 3 παραλλαγές της, καταλήγει να γίνει το μικρό διαμάντι του
δίσκου στο the Rider song,με υπέροχη μελωδία και μοναχική αισιόδοξη αίσθηση. Το Martha's Dream
ξεκινά προδίδοντας ένα σκηνικό τρόμου και καταλήγει με μια σχεδόν
κλασσική ατμόσφαιρα από βιολιά, αταίριαστα... συμβατικά
κινηματογραφικό. Το τελευταίο, το Clean Hands.Dirty Hands, είναι ένας χορός της ερήμου, σαν τη μοναδική προσευχή που μπορεί να χωρέσει σε ένα τέτοιο σκηνικό.

Τι μένει απ'όλα αυτά... Η αίσθηση από ένα μοναχικό, όχι και τόσο
ακίνδυνο ταξίδι σε ένα μαγευτικό τοπίο με βαθειά υποτονικά χρώματα.
Κομμάτια που είτε τα χαρακτηρίσει κανείς ως ενδιαφέρουσες
μισοτελειωμένες ιδέες είτε ως τρόπους διακριτικής υπογράμμισης της
σιωπής, αποτελούν ένα ευέλικτο σύνολο, που μπορεί να μοιάζει
ολοκληρωμένο και χωρίς να συνοδεύεται από τις σκηνές τις οποίες
σκοπεύει να ολοκληρώνει. Αλλά το πιο όμορφο στοιχείο του είναι η αργή
αποκάλυψη κρυμμένων στιγμών και συναισθημάτων.. νοιώθει κανείς ότι
παίρνει μέρος σε μια ιδιαίτερη ιεροτελεστία όπου οι ανθρώπινοι
χαρακτήρες απλά περιμένουν να αποκαλυφθούν και να κινηθούν τα νήματά
τους από τη φαντασία του καθενός.