Η μουσική λένε αποτελεί μέσο αυτοθεραπείας και είναι ίσως το πιο αποτελεσματικό και δημιουργικό  φάρμακο για την ανία. Κάπως έτσι ακριβώς σκεφτόταν και ο John Kunkel, πριν φτιάξει τους The New Division, όταν πειραματιζόταν ακόμα με τα synchs του στον κοιτώνα του πανεπιστημίου του στη Νότια Καλιφόρνια. Επηρεασμένος βαθύτατα από τις μουσικές των Joy Division, των Depeche Mode και των New Order, ο Kunkel ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική σαν μια απλή αγχολυτική ενασχόληση, που μοιραζόταν μέχρι τότε μόνο με τους κοντινούς του φίλους. Όταν όμως άρχισε να βλέπει, ότι τα τραγούδια του αρέσαν και λίγο παραπέρα από τα φιλαράκια του και ότι οι ιδέες έπεφταν βροχη δημιουργώντας ολοένα και περισσότερα κομμάτια, αποφάσισε 2 χρόνια μετά να προσθέσει και άλλα μέλη. Έτσι το 2007 γεννήθηκε το κουαρτέτο των The New Division με τον John Kunkel στο τραγούδι, τον Brock Woolsey στις κιθάρες και τους Michael Janz (aka Janzie) και Mark Michaslki στα synths.

Αν και θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν άνετα 10 δίσκους στη σειρά, μιας και διαθέτουν στο συρτάρι τους περί τα 300 κομμάτια (μιλάμε για τέτοια έμπνευση!), η μπάντα προχώρησε πρώτα στη κυκλοφορία του EP "The Rookie", για να ακολουθήσει στη συνέχεια και το πρώτο τους full length album "Shadows" (27/09/2011).

To "Shadows" διαθέτει 14 tracks (τα 3 λειτουργούν ως «γέφυρα»), που ισορροπούν μεταξύ της dance, του new wave, του shoegaze και της synth pop, με κοινό παρανομαστή όμως πάντα αυτό το 80'ς nostalgia feeling, που είναι διάχυτο σε όλο σχεδόν το δίσκο.

Tα «τριπαρισμένα» synths του εναρκτήριου "Opium" θέτουν τη βάση σε αυτό το υπέροχο dance-pop κομμάτι, που είναι προορισμένο για πολλά radio plays. To "Shallow Play" φλερτάρει απροκάλυπτα με τη shoegaze, το "Sense" αγγίζει περίσσοτέρο από όλα την αισθητική των 80's (για κάποιο λόγο μου ερχόταν συνέχεια στο μυαλό το «Maniac» του Sembello), ενώ το ομώνυμο "Shadows" αποτελεί απλά γέφυρα για το "Violent", που ακολουθεί, ένα ακόμα μπιτάτο-χορευτικό κομμάτι και η δεύτερη πολύ καλή στιγμή του άλμπουμ γενικά. Το "Soft" κινείται, όπως και ο τίτλος του, σε πιο ήπιους ρυθμούς, στο "Munich¨οι κιθάρες βγαίνουν μπροστά δημιουργώντας ένα πιο classic new wave άκουσμα, ενώ στο  "True Lies", που αποτέλεσε και το πρώτο single του δίσκου, τα beats του drum machine δίνουν τη δέουσα ατμόσφαιρα, με τον Kunkel να εξιστορεί τις περί σχέσεων δυσκολίες σε στίχους όπως "I think of what you do all day, I wonder if what you think is true, you always get what you want, I can't trust you...".

Από το "La Noire" ή αλλιώς γέφυρα Νο2, περνάμε στο καλύτερο για μένα κομμάτι όλου του δίσκου, το "Hearts for Sale". Με το μπάσο να υποβόσκει σε ένα απολαυστικά επαναλαμβανόμενο beat, το "Hearts for Sale" τυγχάνει πολλαπλών ακροάσεων, καθώς καταφέρνει να σου μεταδώσει αβίαστα το συναίσθημα και να σε ταξιδέψει. To "Special" μου φάνηκε λίγο αδιάφορο, το "Memento" είναι το πιο μοντέρνο ηχητικά, για να φτάσουμε σιγά σιγά στο τέλος, όπως προμηνύει και το "Shadows II", και να σαλπάρουμε με το "Saturday Night", κομμάτι με house αποχρώσεις, που εύκολα φαντάζομαι να παίζεται σε summer clubs και να γίνεται (με το ανάλογο ίσως remix) χιτάκι.

Το "Shadows" δεν αποτελεί αποκάλυψη, καθώς είναι ένα άλμπουμ με πολλές αναφορές στο παρελθόν, αλλά σίγουρα θα αρέσει σε πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, είτε αυτοί είναι φαν των Depeche Mode και του ρομαντισμoύ των 80's, είτε άτομα που αρκούνται σε χορευτικά club anthems. Eίναι ένας δίσκος που, όπως λένε και τα Αμερικανά, "it΄s growing on you", καθώς σε ταξιδεύει σε εικόνες "ζεστές", αφήνοντας σου παράλληλα τη γλυκόπικρη γεύση της νοσταλγίας. Είναι ίσως το soundtrack  του καλοκαιριού που μας τελείωσε και μάλλον θα  τρέξεις να πατήσεις repeat, ενώ θα βλέπεις τον ήλιο να δύει....

You'll like it if u also like:  New Order, Depeche Mode, OMD, Duran Duran, chillwave in general