King Ink is back! Για τα καλά...
Το "abattoir blues / the lyre of Orpheus" είναι το 13ο album του Nick Cave και των Bad Seeds και κυκλοφορεί 20 ολόκληρα χρόνια μετά τη παρθενική τους δουλειά "from her to eternity". Επίσης, είναι το πρώτο διπλό τους long play, το πρώτο χωρίς τον τέως "θορυβοποιό" Blixa Bargeld, και μόλις το τρίτο που δεν έχει τη φάτσα του Νικολάκη στο εξώφυλλο.. Και αυτό είναι μόνο η εικαστική έκπληξη του "abattoir blues". Γιατι υπάρχει και η καλλιτεχνική έκπληξη, και είναι πολύ ευχάριστη μάλιστα!
Η αλήθεια είναι ότι ο Nick Cave με είχε απογοητέψει κάπως.. Οι 3 τελευταίοι του δίσκοι δεν με ενθουσίασαν, όχι τόσο λογω της μουσικής κατεύθυνσης, όσο γιατί υπήρχαν εμφανέστατα σημάδια έλειψης έμπνευσης. Το είχα γράψει άλλωστε ως απάντηση στο review του "Nocturama" ή μάλλον δεν είχα γράψει τίποτα για το μουσικό περιεχόμενο μιας και μου ήταν σχετικά αδιάφορο. Προτίμησα ν' ασχοληθώ με κουτσομπολιά, rock'n'roll cosmopolitan or something. Στροφή 180 μοιρών. Εδώ θα γράψω για μουσική!

PART I - the Bad Seeds
"fuck-off Blixa Bargeld!"
Ok, όχι έτσι ακριβώς, αλλά αυτό σου βγαίνει ακούγοντας το "abattoir blues". Μπορεί ο Blixa να μην έπαιζε ούτε νότα τελευταία, αλλά η φυγή ενός τόσο inspiring μουσικού θα μπορούσε να αποτελέσει πλήγμα για τους Bad Seeds. Αντίθετα, δείχνουν αναγεννημένοι, γεμάτοι ενέργεια και καλύτεροι από ποτέ. Με τον Mick Harvey ν' αναλαμβάνει μόνος του τις κιθάρες, τον Warren Ellis να μαγεύει, πότε με τα έγχορδα, πότε με τα πνευστά, και τους 2 drummer σε εκπληκτική φόρμα, η απουσία του Blixa περνάει απαρατήρητη. Για να μη πω οτι ήταν επιβεβλημένη! Οι Bad Seeds φαινεται να ηγούνται και όχι ν' ακολουθούν στον συγκεκριμένο δίσκο. Ισως αυτό να ήταν επιθυμία του ίδιου του Cave... After all, he's a Bad Seed too.

PART II - the double cd
"two albums are better than one!"
Σε αυτές τις περιπτώσεις συνηθίζεται να λένε ότι θα μπορούσε ο χ καλλιτέχνης να βγάλει ένα αριστούργημα αντί για 2 καλά album. O Cave όμως αδιαφορεί και προτιμά αντί για ένα αριστούργημα να βγάλει 2 αριστουργήματα! Και δεν φαίνεται να δυσκολεύτηκε και ιδιαίτερα.Τι στο καλό συνέβη στα 2 χρόνια που μεσολάβησαν απ΄το "nocturama"? Πώς βρήκε ξανά τη μούσα του? Είναι από αυτές τις λίγες φορές που η αναλογία ποσότητας και ποιότητας δεν λειτουργεί αντίστροφα.
Το "abattoir blues" είναι το βρώμικο, το δυνατό, το σκοτεινό, πιο κοντά στον παλιό ήχο των Bad Seeds, με τον Jim Sclavunos ν'αναλαμβάνει το drum kit δυναμικά, ενώ το "the lyre of Orpheus" είναι πιο μελωδικό, γλυκό και ερωτικό, με τα γνώριμα "σκουπάκια" του Thomas Wydler να χαϊδεύουν το snare και το πιάνο να παίρνει τα ηνία από το hammond του "abattoir".
Aλλά νομίζω ότι άρχισα να μπαίνω στο επόμενο κεφάλαιο..:

PART III - the content
"the songs & the legends.."
To πρώτο πράγμα που παρατηρεί κάποιος όταν ξεκινάει το "get ready for love" είναι η προσθήκη της gospel χορωδίας του Λονδίνου που συνοδεύει τον Nick Cave στο ξεσηκωτικό ρεφραίν του τραγουδιού, αλλά και στη συνέχεια του album. Ο Cave τραγουδάει με πάθος και οι Bad Seeds σφυροκοπούν ανοίγοντας τον δρόμο για τα υπόλοιπα 8 abattoir blues. Από τo "cannibal's hymn" με το υπνωτικό (αλα-stagger lee) bass-line και τον σοφιστικέ σαρκασμό στους στιχους, ("well, if you're gonna dine with the cannibals, sooner or later, darling, you're gonna get eaten..") στο αριστουργηματικό "hiding all away'' όπου το group ξεσπάει σ'ένα grand-finale που σου κόβει την ανάσα, και από το πιο ραδιoφωνικό ''nature boy" στην σαγηνευτική εύθραστη αφήγηση του "abattoir blues": "I went to bed last night and my moral code got jammed, I woke up this morning with a Frappucino in my hand..."
Μου΄χε λείψει ομολογώ... Από τα κακόφημα bar του Βερολίνου στα Starbucks.. Θεός!
Σε ολόκληρο το "abattoir blues" o Nick Cave και οι Bad Seeds ξορκίζουν τα φαντάσματα του παρελθόντος και μεγαλουργούν στιχουργικά και ερμηνευτικά, προϊδεάζοντας μοναδικά για το τι πρόκεται ν'ακολουθήσει. Η λύρα του Ορφέα. Hit the first string:
Εδώ το σκηνικό αλλάζει. Οι τόνοι χαμηλώνουν, ο ήχος γλυκαίνει και εμπλουτίζεται με πανέμορφα έγχορδα ("easy money", "spell", "carry me"), φλάουτο ("breathless"), μαντολίνο ("the lyre of Orpheus") και με την εντονη παρουσία του πιάνου από τον Conway Savage και τον ίδιο τον Cave, με μερικές εξαιρετικές στιγμές, όπως το arpeggio στο "carry me" και το μοναδικό flamengo στο ήδη κλασικό ''supernaturally". Αυτό που δεν αλλάζει είναι oι εμμονές του, και στο "babe, you turn me on" αφού πάρει την καλή (the low one) χροιά στη φωνή του μας (ξανα)κάνει γνωστές τις ευαισθησίες του..:
"now, the nightingale sings to you
and raises up the ante,
I put one hand on your round ripe heart
and the other down your panties.."

Χεχε.. Απολαυστικός! Σταματάω εδώ γιατί θα κάνω quote τον μισό δίσκο και προχωρώ πρός τα..έξω(!):

PART IV - the package
"πού είναι η κορδελίτσα?"
Ελα ντε..που είναι? Γιατί μόνο αυτή λείπει! Η συκευασία του "abattoir blues / the lyre of Orpheus" είναι καταπληκτική. Το υφασμάτινο μπεζ κουτάκι, το ροζ φακελάκι του abattoir, το φυστικί του Orpheus, το βιβλίο με τους στιχους...Το αγοράζετε όπως είναι από το δισκάδικο, του βάζετε ένα φιογκάκι και το κάνετε δώρο στη μικρή σας αδελφούλα.
Στην αρχή θα το περάσει για ημερολόγιο, αλλά εν καιρώ τη βλέπω να γυρνάει στα club και να περιμένει κάποιον να της πει "από εσένα στην αιωνιότητα, babe.." για να την κατακτήσει.
Seduction? Φυσικά.. Για τον Νick Cave δεν μιλάμε?
Seduction. Artistic or else... in Κing Ink's way! Ακόμα και στα 47 του...

Κώστας Μπρέλλας