Nine Inch Nails - Year Zero

01. Hyperpower!
/ 02. The Beginning Of The End
/ 03. Survivalism
/ 04. The Good Soldier
/ 05. Vessel
/ 06. Me, I'm Not
/ 07. Capital G
/ 08. My Violent Heart
/ 09. The Warning
/ 10. God Given
/ 11. Meet Your Master
/ 12. The Greater Good
/ 13. The Great Destroyer
/ 14. Another Version Of The Truth
/ 15. In This Twilight
/ 16. Zero-Sum

Interscope
/ 16 April 2007

   Πολλά έχουν ειπωθεί για το Year Zero. Γενικά οι κριτικοί λένε ότι είναι τόooσο
καλύτερο από το προηγούμενο. Σύμφωνα με το Pitchfork και τον ίδιο τον Ρέζνορ, είναι
απαλλαγμένο σε μεγάλο βαθμό από το φόβο που τον περιόριζε σε προηγούμενες κυκλοφορίες.
Σύμφωνα με το Future Music, αφήνει το «τραγούδι να μιλήσει» και είναι πιο λιτό… Για να
δούμε όμως τι γεύση αφήνει στην καλικαντζαρίσια γλώσσα…

   Το hyperpower
ξεκινάει και δίνει πολλές προσδοκίες, με πνιχτό βρώμικο θόρυβο και κραυγές στο
υπόβαθρο. Αλλά μετά… πραγματικά δεν ξέρω γιατί υπάρχουν τα επόμενα 3 κομμάτια,
γιατί το survivalism έγινε single κλπ. Το With Teeth μπορεί να κουράζει, αλλά
τουλάχιστον κάτι μού έχει μείνει από τα πρώτα κομμάτια (και όχι μόνο).
   Ο  καλός στρατιώτης τουλάχιστον δεν έχει
αυτή τη δήθεν καφρίλα, εξαφανίζει την κιθάρα και είναι αρκετά μελωδικός, ώστε
να μας προετοιμάσει για την πρώτη πραγματικά καλή στιγμή: το vessel. Βαριά Nine Inch Nails riffs, διάφοροι σύντομοι θόρυβοι, hats σε παιχνίδια, ένα πραγματικά industrial κομμάτι όπου η σύνθεση παίρνει την
σκυτάλη από τη φωνή του Trent και αφήνεται να δημιουργήσει. The downward spiral εποχές;
   Σχεδόν! Το υπόλοιπο άλμπουμ μπορεί να μην
είναι τόσο εντυπωσιακό για την εποχή του όπως το downward spiral, αλλά κρατάει το επίπεδο αρκετά ψηλά,
και σε καμία περίπτωση δεν προσπαθεί να αντιγράψει αυτό το κλασσικό άλμπουμ,
τουλάχιστον όχι με τον αναμενόμενο τρόπο: αντί να πάρει τα κιθαριστικά χιτάκια
και να τα βγάλει φωτοτυπίες επί φωτοτυπιών (ονόματα δεν λέμε, fragile δεν θίγουμε), εξερευνεί μετά από
καιρό τις ατμοσφαιρικές αλλά και πειραματικές πλευρές του συγκροτήματος, με
πληθώρα τριπαριστών παραμορφωμένων ρυθμών, σχετικά μινιμαλιστικών συνθέσεων και
θορύβων που πετάγονται αριστερά/δεξιά σε διάφορα σημεία.
   Κάπου εδώ, αν το cd που αλλάζει χρώμα, οι πληροφορίες
για το αντι-πατριωτικό περιεχόμενο και οι φήμες στο ίντερνετ δεν σας έχουν ήδη
βάλει στο παιχνίδι του Year Zero, θα σας βάλει το Capital G: ένα σαφώς ειρωνικό και
αντι-μπουσικό κομμάτι, με την διορατικότητα να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα από
το συνηθισμένο σπορ του Bush-bashing: «there’s a lot of me inside you, maybe you’re afraid to see» μάς
λέει ο Τρεντ, ως Μπους, σε αυτό το κομμάτι, και μας στέλνει να ψαχνόμαστε…
    Οι υπόλοιποι στίχοι του άλμπουμ μπορεί να
μην έχουν πολλές τέτοιες έξυπνες στιγμές, αλλά περιγράφουν διάφορα ζοφερά
πράγματα από το «Έτος 0» - 15 χρόνια από τώρα, σε μια Αμερική που συνεργάζεται
με τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο στην καταπίεση των ελευθεριών και στο κυνήγι των
τρομοκρατών. Σκοτεινές, σχεδόν υπερβολικά γραφικές, καταστάσεις. Όμως, έχω δει
αρκετά πράγματα εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο που με κάνουν να φοβάμαι αυτές τις
καταστάσεις ως πιθανές.
    Και έτσι πρέπει να ειδωθεί το άλμπουμ αυτό,
σαν σάουντρακ σε αυτό το παιχνίδι με κρυμμένα λινκς, αναφορές από το έτος 0 και
άλλα πολλά που θα βρείτε με λίγη αναζήτηση στο ίντερνετ. Εξαιρετική προώθηση και
ενδιαφέρουσα ασχολία, όλες αυτές οι σελίδες περί του «Έτους 0» είναι
αναπόσπαστο κομμάτι αυτού που παίρνετε μαζί με το δίσκο.

   Αλλά για να επιστρέψουμε στα μουσικά, το
άλμπουμ όντως συνεχίζει με σχεδόν ολοκληρωτική απουσία της κιθάρας, καθώς και
των γκαρισμάτων στα οποία μάς έχει συνηθίσει ο Τρεντ. Πλησιάζοντας τα όρια του
αντι-εμπορικού, δεν έχει ρεφραίν και μελωδίες που θα μείνουν στο μυαλό, και οι
δομές του είναι εξαιρετικά ρευστές, κάτι που δουλεύει ιδιαίτερα καλά (με
αξιοπρεπή ηχεία και προσοχή) στα υπνωτικά «The Greater Good» και «Zero Sum». Αν και
το τελευταίο δεν μου προκάλεσε τις ανατριχίλες του «Right Where It Belongs» (γιατί πάντα γίνονται συγκρίσεις
με το προηγούμενο άλμπουμ), έχει ένα απολαυστικό μπάσο, ψιθύρους, μελωδίες και
μια λεπτότητα για την οποία δεν διακρίνονταν μέχρι τώρα οι Nine Inch Nails.

   Εν ολίγοις, αντιπατριωτικό στο στίχο,
μη-αμερικανιά στη μουσική. Σαφώς πιο ηλεκτρονικό, σαφώς πιο industrial, σαφώς πιο ελεύθερο. Αν υπήρχε και
λίγη σύνεση στο να πεταχτούν μερικά από τα 16 κομμάτια, γιατί δεν χρειάζονται
όλα πραγματικά, θα ήταν και πιο μεστό. Μια πολύ σοβαρή στιγμή που αξίζει
ακρόασης από όλους μας, αλλά θα απογοητεύσει όποιον ψάχνει για κάποια υποψία club hit (ίσως το in this twilight, σε κάποιο κλαμπ που αρέσκεται στα
χαμηλά bpm, σαν το Dark Sun, προς την αρχή του προγράμματος;).

Rating: 
8 / 10 [ως διαδραστική εμπειρία συνολικά]
Tec-goblin

NIN - Survavalism video
{youtube}yiE1d96oe3w{/youtube}

comments & discussion