"I have had a most rare vision. I have had a dream,
past the wit of man to say what dream it was.
......................................................
......................................................
... The eye of man hath not heard, the ear of man hath not seen,
man's hand is not able to taste, his tongue to conceive,
nor his heart to report, what my dream was."

"Midsummer night's dream" words for ...an earlyspring night's dream music.

Ω τι χαρά να περνάει ένας τέτοιος δίσκος απ΄τη ζωή σου, τουλάχιστον μια φορά κάθε χρόνο, έστω και εντελώς καθυστερημένα και ετεροχρονισμένα... Ένα "Kinder έκπληξη" σε digipack συσκευασία υπέροχης αισθητικής, που προσφέρει τη μαγεία της ανακάλυψης σε συνδυασμό με ηδονική σχεδόν ευχαρίστηση...
Αναχρονισμών συνέχεια λοιπόν, με αυτή την 4ADική κυκλοφορία του προηγούμενου έτους:
Blonde Redhead's "Misery is a Butterfly". Είναι όμως υπεβολικά πολύ into season, into heart για να το αποφύγω. (τυχαία ανατρέχοντας και παραποιώντας τους Piano Magic για μια ακόμα φορά..)
Η κορνιζαρισμένη, γοητευτικά καταπονημένη, μυστηριώδης φιγούρα με το σκοτεινό βλέμμα ξεπροβάλλει στο cover ως άλλη "πεταλούδα" και προάγγελος του άγνωστου, μέχρι τώρα, κόσμου των Blonde Redhead που θα ξετιλυχθεί με την μαγική λέξη "PLAY".
( Άγνωστος για μένα, που έχω να δηλώσω πλήρη αγνοια του πρότερου βίου τους, της 12ετούς μουσικής ιστορίας και δισκογραφικής υπόστασής τους... Αν όχι άγνωστος, τότε σιγουρα έκπληξη για τους γνώστες αυτών, μια και πρόκειται για ένα album-αναγέννηση, ορόσημο της εξέλιξης και των αλλαγών τους... from maggot to butterfly...)
Ένας παραμυθένιος κόσμος γεμάτος ονειρώδη ηχοχρώματα και φιγούρες λογοτεχνικής υφής που παραπέμπουν σε εποχές περασμένες χωρίς να ξέρεις αν υπήρξαν ποτέ.. σε μια παράλληλη μη-πραγματικότητα.. σαν σε όνειρο.

Νεραϊδίστικα αρπίσματα ξεκινούν το ταξίδι στον κόσμο αυτό και το opening track "Elephant Woman". Τουλάχιστον εντυπωσιακό ξεκίνημα.. trippy μελωδικές κιθάρες, ρυθμικά drums και τα έγχορδα σε έναν πολύ ιδιαίτερο ρόλο. Η Kazu κυριαρχεί με την high-pitched φωνή της, την ασθματική ερμηνεία (και τις "softly,softly" χαμηλές της) και με το πέρασμα του clavinet της. Τη σκυτάλη στα φωνητικά παίρνει αμέσως μετά ο Amedeo στο σαγηνευτικό, με ροπές προς τραγικό και Fellini-κό χαρακτήρα "Messenger".

"Stay still do be still
No wonder you are always lost
If a messenger you must be known
Then with messages you must return "

Στο φινάλε δεν μπορείς παρά να συνοδέψεις τη μελωδική του mouth music. (Worth mentioning πως εναλλακτική version του track έχει κυκλοφορήσει στο single του "Equus" και στο πρόσφατο EP "The Secret Society Of Butterflies", με τον David Sylvian, την οποία και πρέπει να βρω.)
Ακόμα πιο βαθιά στην αισθαντική μελαγχολία τους και σε μία σχεδόν καταραμένη φύση, ανύμπορη να αντέξει την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι της καταλήγουν τα δύο επόμενα tracks, με την Kazu να ρωτάει με παιδική αφέλεια:

" Why did you kill that poor old man, Μelody
She said, "He was never good to me"

ενώ o Amedeo επιλέγει να χαρίσει την αγάπη του σε μια (πορσελάνινη φαντάζομαι) κούκλα...

"Why a Doll so they tell me
Cause she is mine. Faith and fully mine "

Είναι φανερό πως κάθε τραγούδι φέρει τη σφραγίδα του τραγουδιστή του σε στίχους και μουσική, μα θα ήταν γυμνό χωρίς την δημιουργική βοήθεια των υπολοίπων, τη ραχοκοκκαλιά που χτίζει ο Simone με τα εμπνευσμένα κρουστά του, το δέσιμο και την αγάπη(dare I say..) ανάμεσα σε αυτό το τρίο.
Αλλά και την ιδιαίτερα προσεγμένη και ενδελεχή παραγωγή του Guy Picciotto (frontman των Fugazi) και τη βοήθεια στις κινηματογραφικές συνθέσεις και ενορχηστρώσεις των εγχόρδων του Eyvind Kang.
Το βιολί, η βιόλα και το τσέλο λειτουργούν πολύ ιδιαίτερα, με πιο χαρακτηριστικό αυτού του ρόλου πιθανότατα το ομώνυμο "Misery is a Butterfly"...
Ακούστε το δυνατά, δίνοντας προσοχή στο πως τα εγχορδα ξεκινούν να (μην) συνοδεύουν την μελωδία, εντείνονται και μεταλλάσσονται μαζί της, ώσπου την καταλαμβάνουν και την πνίγουν.

Στη συνέχεια η αντρική ερμηνεία γίνεται πιο δυναμική στα "Maddening Cloud" και "Falling Man" , με αποκορύφωμα το δεύτερο, featuring αποκαλυπτικά, αυτοκαθαρτικά λόγια ("Yet I am just a man still learning how to fall" ) και rock guitar riffs . Αντίθετα, τα γυναικεία ακολουθούν πιο ονειρικά μονοπάτια στα "Anticipation" (an 80s synth feeling, emotional ballade) και στο απόλυτα ξωτικένιο, ατμοσφαιρικό "Magic Mountain" .
H φωνητική, τονική παλέτα περιλαμβάνει στοιχεία από τα υψίφωνα παιχνιδίσματα των Frazer και Bjork εως και τον ναρκισσισμό της Alison Goldfrapp κάποιες φορές, ενώ ο Amedeo θα μπορούσε να τοποθετηθεί κάπου ανάμεσα στους Terry,Perry και Thom (στις ψηλές τους).
Οι φωνές τους εναλλάσσονται track by track, αλληλοσυμπληρώνονται και επιζητούν η μία την άλλη, γεμίζοντάς τον ακροατή με ανυπομονησία για το επόμενο άκουσμα,
ώσπου τελικά ενώνονται μαγικά, υπνωτικά σχεδόν στο κορυφαίο, out-standing "Pink Love" .
Με σεβασμό όμως, αφήνοντας η μία ζωτικό χώρο στην άλλη να αναπνεύσει (στην κυριολεξία!). Kάπως έτσι δηλαδή....

"I won't bind my strings to you
But build my world besides you
Watching you draw a line "

Μαζί με μια τόσο απλόχερη προσφορά μουσικής...΄Υμνος! Overall το αποτέλεσμα μοιάζει ζωντανά παρωχημένο λόγω τoυ 70s keyboard και των μεθόδων παραγωγής (just tapes), αλλά και της ιδιομορφίας των ίδιων των Blonde Redhead.. Κοιτούσα κάποιες φωτογραφίες τους. Παράξενες φυσιογνωμίες, έντονα χρακτηριστικά και ευφυή μάτια.
Η ιστορία τους θα μπρορούσε να αποτελέσει το επόμενο σενάριο της Sofia Copolla:
Τα δίδυμα αδέρφια, Ιταλικής καταγωγής, από τον Καναδά και η Γιαπωνέζα φοιτήτρια συναντιούνται στη Νέα Υόρκη των early 90s.. και αρχίζουν να πειραματίζονται με τις θορυβώδεις, Sonic-Youth-like κιθάρες, ώσπου καταφέρνουν να φτιάξουν μια ονειροπαγίδα, κλείνοντας στον ιστό της τις βασανισμένες μορφές του Wenders, την τραγικότητα της Madame Butterfly, την αθωότητα της Candy-Candy, deco εικόνες, φιγούρες του Maunet και ιμπρεσσιονιστικά τοπία... πλησιάζοντας τo ογκώδες collective artistic feel των Godspeed ή Mars Volta, με πολύ βασικές διαφορές (εμμονές, ανησυχίες, επιρροές...) όμως.
Συνδετικός μουσικοχρονικός κρίκος, το πιο ρυθμικό και αισιόδοξο track, το κλείσιμο του δίσκου, "Equus" (άλογο στα λατινικά), και ταυτόχρονα ένας προσωπικός, θεραπευτικός φόρος τιμής/ξόρκισμα για την Κazu.

Θα ήθελα να πω τόσα ακόμα αλλά βιάζομαι να προλάβω και τη συναυλία τους. Ο μύθος λέει πως η επιτυχία και αναγνώριση προήλθε από τα δυναμικά τους live, περνώντας από στόμα σε στόμα. Αυτόν τον τελευταιο τους δίσκο τον έφτιαξαν ολομόναχοι χωρίς παρεμβάσεις και deadlines και αργότερα βρήκε το πιο καταλληλο σπίτι-label. Πως θα τα μεταφέρουν όλα αυτά στη σκηνή άραγε (such fragile 'n delicate, distant 'n detached intellectuality)?
Ευαίσθητες ισορροπίες.. If you touch the butterfly, you kill her... she dies.
Πριν όμως αμφιβολίες και αρνητικότητα κατακλύσουν για μια ακόμα φορά τη σκέψη, θέλω να ευχαριστήσω το Θεό της μουσικής, from the very depths of my soul and senses, που έφερε το "Misery.." στα αυτιά μου τον Απρίλη του 2005. Music as Art in all it's Majesty.
Οι καρμικές συμπτώσεις (και κοσμικές συγκρούσεις) που οδήγησαν σε αυτό, οι λόγοι για τους οποίους μέσα από μια λίστα με δεκάδες άγνωστα ονόματα και αντίστοιχες δισκογραφικές δουλειές, το συγκεκριμένο album τράβηξε την προσοχή μου σαν μαγνήτης, θα παραμείνουν ένα όμορφο άλυτο μυστήριο, σαν εκείνους τους απρόσμενους, μεγάλους έρωτες at first sight.

"It's not just a fairytale painted by me
It's not just loneliness between you and I

And I, I want to kiss
Pink love, pink love

Some may say illness
So called so called love
The sickness of mind "

Μαρία Καραγκούνη