So much to say... so little space... so little time... and so very late...
Let's just start from somewhere and see where it takes us.. (Worry not! You can never get lost when you've nowhere to go.. Piano Magic anyone?)

Την τελευταία φορά που το μουσικό τους κύμα εισέβαλλε και συνεπήρε την καθημερινότητά μας, οι Piano Magic παρουσίαζαν διαταραχές στον ύπνο τους... insomnia, bad dreams, nasty wake-ups, that kind of things. Στην περίπτωσή μου, το The Troubled Sleep of Piano Magic δεν βρήκε αμέσως το δρόμο του (ears {mind} heart), μα όταν το έκανε ήταν ολοκληρωτικό, καθώς αποτέλεσε ουσιαστικά το έναυσμα της ενασχόλησής μου με την "κολλεκτίβα" του Glen Johnson και οδήγησε στην ενδελεχή ακρόαση της δισκογραφίας τους με climax point τη legendary συναυλία της 21ης Νοεμβρίου του 2004 (Τι νύχτα και αυτή!). Τα αγάπησα τα φαντάσματα των Piano Magic και το ghost rock τους. Their undercurents worked and gave them a rightful place in the dark side of the heart. Επομένως ήρθαμε και αρκετά κοντά, εξού και η οικειότητα...
Πάνω από ένα χρόνο μετά, μας πλησιάζουν ξανά για να δηλώσουν Disaffected. Μάλιστα... Και τι ακριβώς εννοείτε, κύριοι (και κυρία)? As in estranged or discontented? Kαι πόσο ακριβώς affective μπορεί να είναι κατι disaffected (seasonally or not)? And what's with the guy in the cover (ο οποίος τυγχάνει να είναι και πληκτράς btw)? 'Ενα ακόμα album, ένας ακόμα γρίφος Glen? 'H μήπως είναι τα πράγματα όσο ξεκάθαρα φαίνονται αυτη τη φορά? Ghost rock you've said... Ambiguous rock I say... Ένας τρόπος προσέγγισής του θα ήταν ίσως ο συναισθηματικός. But that would be a huge understatement... And an easy way out... Άνετα επίσης θα μπορούσα να αρχίσω να αραδιάζω στίχους (με τελευταίο φυσικά το ομώνυμο) σαν ελεύθερος σκοπευτής. Μα αυτό και αν θα ήταν understatement... Και η μουσική? Και η αγάπη? The music be the food of love, and the love be the food of life... Ή αλλιώς " All we need is Love and Music, Love and Music till we die. "(κατά Glen Ευαγγέλλιον). So play on...

Kαι η ιστορία (των fucking-great-album-openers) συνεχίζεται, με το εξαιρετικό "You Can Hear the Room": " Βut stay away from the drink. Stay away from the diaries. It does not matter. " 'Ισως ενα από τα καλύτερα δυνατά τους τραγούδια, πιο μεστό όμως και με ελεγχόμενο ξέσπασμα θυμίζοντας τα του "..Troubled Sleep.." μα και με μία θέση στο πάνθεον, μαζί με " Password ", " (Music won't save you from anything but) Silence " κ.α., βέβαιη. Ω ναι η Μουσική... που δεν θα σε σώσει από τίποτα.... but it's one of the two life's essentials: "Love & Music". Και η ενορχήστρωση παίρνει πιο μελωδικό χαρακτήρα χαρμολύπης προπαρασκευάζοντας τον ήχο για το επόμενο.
The "Night of the Hunter" in Α Forest and under a full moon, with And Also The Trees casting their shades. Τι εικόνα! 'Ενα κινηματογραφικό track (Welcome back sound effects... I've missed you since the birds...) που καταφέρνει όμως να ακούγεται θεατρικό. Johnson και Alba δένουν τόσο όμορφα και ηλεκτρικά, συνθέτoντας και εκτελώντας. Oh, and "...value your life while you can..." people.
3 songs down and up for the homonymous album's manifesto. Oι σκοτεινές κιθάρες σπρώχνονται στο background και " in a rare certain light " αναδύεται η Angele David-Guillou τυλιγμένη σε έναν indie/80s electropop μανδύα (Welcome back beatbox...). Oι φωνητικές της δυνατότητες είχαν αναδειχθεί και προηγούμενα, δεν σε είχαν προετοιμάσει όμως για αυτήν εδώ την υπέροχη ερμηνεία (και μοναδική της συμμετοχή στο δίσκο). No pink, no show-off sentiment. Clinically white and "Disaffected"... totally, utterly, exactly disaffected! Oι στίχοι του Glen της δίνουν το κατάλληλο υπόβαθρο... Κάποτε η κοπέλα θα τραγουδούσε " I'm sensitive... touch sensitive. " ψυχοραγώντας (Low Birth Weight). Τώρα πεζά και με συγκαλυμένο πάθος και με την εισαγωγική συνθετική μελαγχολία των strings να οδηγεί σε ένα γνώριμο, post, κιθαριστικό ντελίριο που πνίγει πονεμένες αποτροπές: " Αnything can happen in life. Especially nothing, mainly nothing ".

Mαταιότης ματαιοτήτων... Υπαρξισμός, μηδενισμός, άρνηση, μια γλυκειά απομόνωση... επιρροές,επιλογές και επακόλουθα. Παρακολουθώντας τα news updates στο official site θα έλεγε κανείς πως ο Glen Johnson (ως ψυχή και mastermind των Piano Magic) δεν φαίνεται απλά disaffected, αλλά εώς και exasperated. Kαι η φωνή του κατά τη διάρκεια του album (μιας και πάλι παίρνει το θέμα voxx πολύ προσωπικά) αν και επίπεδη σχετικά, "σπάει" περίεργα στο τέλος κάθε συλλαβής, για να βρει την αυτοπεποίθηση και μειλιχιότητα της μόλις στο 8ο και στο τελευταίο track αντίστοιχα. Η αλήθεια είναι πως ξεπέρασε τον εαυτό του εδώ, φτιάχνοντας τον πιο ολοκληρωμένο του ίσως δίσκο, ο οποίος είναι σε τέτοιο βαθμό a-Piano-Magic-album που σχεδόν δεν είναι a-Piano-Magic-album! Aλλά το feedback από την μουσική πραγματικότητα εξακολουθεί να είναι λιγοστό. (Λάθος δεκαετία φοβάμαι, και κρίμα τελικά... Neither King Ink nor Queen Misery rule anymore... Mr Fun writes the rules now. Αnd no matter how good the songs are, his name is not Martin nor Robert f.ex.) Ωστόσο δεν μπορεί παρά να υποκύψει στις αδυναμίες του και στα (προσωπικά, συναισθηματικά ή και μουσικά) φαντάσματά του για μια ακόμα φορά. Το "Theory of Ghosts" ακολουθεί τα χνάρια του beloved " Νο closure ":
" I've a theory of ghosts:
That they're alive and we're all dead;That they're trying to tell us that it's this way around
And I've a theory of girls
They always seem to leave in Spring As if they know that it hurts more to carry a heartbreak through the Summer
Watercolours can't help me "
Αnd I've a theory of death, Glen:
It always seems to happen in Summer; Just to make Autumn more sad and the Winter so cold
And words can't help me.
Και το "Τhe Nostalgist" επίσης... Οι "στοιχειωτικές" μελωδίες, η γλυκόπικρη heart-aching κιθάρα και οι ανατριχιαστικοί ψίθυροι χαϊδεύουν τις μνήμες. Τhe collectivists may have given in to the band-its but they have not given up their Artist's Rifles yet...

Αν και εκ πρώτης ακροάσεως υπάρχει ένας ισχυρός δεσμός και αλληλοεξάρτηση ανάμεσα στα 2 τελευταία lp τους (ένα τέλος και μία αρχή τόσο όμοια που μοιάζουν με συνέχεια), το "Disaffected" κάνει ένα μικρό time-travel στα πλαίσια της ύπαρξης των Piano Magic (πλησιάζουν και τη 10ετία σιγά σιγά... αυτό δεν είναι ενηλικίωση για ένα group?), δείχνοντας τις διάφορες δισκογραφικές στιγμές τους. Έτσι και η επιστροφή του John Grant των Czars στα vocals του "Your Ghost" γυρνάει στο 4ADικό, reflectively artistic και broodingly dark Writers Without Homes. Και το "Deleted Scenes" ως φυσική συνέχεια του "Disaffected" επιβεβαιώνει τη αγάπη τους και για τον ρετρό, pop ήχο και το παιχνιδιάρικο, ηλεκτρονικό jamming. Σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο, σκέφτομαι ακόμη πως η λιτή, ασπρόμαυρη εμμονή μου μαζί τους (όχι ασαφές θλιμμένο γκρί, ούτε σκοτεινές wavy αποχρώσεις, ούτε και φθαρμένες σέπια απεικονίσεις), με κάποιο τρόπο, οδηγούσε στο "Disaffected" της άνοιξης του 2005. Αδιαμφισβήτητα καλό, με ποικιλία, συνοχή και σαφήνεια στις συνθέσεις, αρκετά ιδεοκεντρικό, επίμονα και επίπονα ευαίσθητο και -ευτυχώς- όχι τέλειο.

O επίλογος αυτή τη φορά είναι ένας μελαγχολικός, ευσεβής πόθος... καθώς η ανάγκη για την ύπαρξη τους, θα μας σπρώχνει στην αναζήτηση νέων κρυμμένων νοημάτων παντού και πάντα...

" and I've got space in my heart
for the next twenty years
so don't think there's a rush
just come on over sometime "