Peeping Tom - Peeping Tom

Five Seconds (Feat. Odd Nosdam)
/ Mojo (Feat. Rahzel and Dan The Automator)
/ Don't Even Trip (Feat. Amon Tobin)
/ Getaway (Feat. Kool Keith)
/ Your Neighborhood Spaceman (Feat. Jel and Odd Nosdam)
/ Kill The DJ (Feat. Massive Attack)
/ Caipirinha (Feat. Bebel Gilberto)
/ Celebrity Death Match (Feat. Kid Koala)
/ How U Feelin? (Feat. Doseone)
/ Sucker (Feat. Norah Jones)
/ We're Not Alone (Remix) (Feat. Dub Trio)

 Ipecac Recordings(Soulfood)
/ May 2006

18 χρόνια πριν, κάπου στο Σαν Φρανσίσκο μια μάλλον άσημη underground μπάντα με το όνομα Faith No More, απέλυε τον τραγουδιστή της Chuck Mosely και έδινε μια ευκαιρία στον φοιτητή του Humboldt State University και αρχηγό της ακόμα πιο underground μπάντας Mr. Bungle, Mike Patton. Τα υπόλοιπα όπως λένε, είναι ιστορία. Ο Patton συνέβαλε τα μέγιστα έτσι ώστε η μπάντα από την Bay Area να γίνει διάσημη σε όλο τον κόσμο με τη φωνή του και τη χαρισματική του παρουσία ως frontman, κατόπιν κυριάρχησε στο στυλ και τον τρόπο λειτουργίας της μπάντας οδηγώντας τη σε πιο avant guard μονοπάτια, ενώ ταυτόχρονα κράτησε ζωντανούς τους Mr. Bungle οι οποίοι καταχωρήθηκαν σαν μια από τις πιο περίεργες και διεστραμμένες μπάντες που πέρασαν από τη μουσική.
Όταν οι κύκλοι των συγκροτημάτων αυτών έκλεισαν ο Patton συνέχισε την ιδιότυπη πορεία του και καθιερώθηκε ως ένα είδος avant-guard ιδιοφυΐας δημιουργώντας την εταιρία Ipecac Records και συμμετέχοντας σε πάμπολλα projects και συνεργασίες (Fantomas, Tomahawk, συνεργασίες με Dillinger Escape Plan, The Melvins, Sepultura, Kool Keith, John Zorn κτλ κτλ κτλ). Το χαρακτηριστικό της μουσικής που παρήγαγε ήταν πάντα η πρωτοτυπία της. Μακριά από τις εμπορικές φόρμες και μορφές, έκανε γενικώς όλ’ αυτά τα χρόνια, ό,τι ήθελε και τις περισσότερες φορές αυτό ήταν σπουδαίο. Οι Peeping Tom λοιπόν είναι το νέο του project. Παίρνοντας το όνομά τους από την ομώνυμη cult ταινία του Mike Powell, έκαναν σίγουρα τους οπαδούς του Patton να αναρωτιόνται τι περίεργο πιάτο τους έχει ετοιμάσει ο φίλτατος Mike μετά την cartoon music του τελευταίου album των Fantomas.
Και φυσικά για άλλη μια φορά δεν τους απογοήτευσε. Όχι όμως με τον τρόπο που περίμεναν. Σε σχέση με την παραγωγή του, το Peeping Tom διατηρεί τις ριζοσπαστικές συνήθειες του δημιουργού του. Κάθε τραγούδι έχει ηχογραφηθεί με τη συνεργασία κάποιου άλλου καλλιτέχνη (την πλήρη λίστα μπορείτε να τη δείτε στην αναφορά των κομματιών). Η διαδικασία της ηχογράφησης κράτησε 6 χρόνια, ο Patton δεν συνάντησε κανέναν από αυτούς με τους οποίους συνεργάστηκε, όλες η ανταλλαγές ιδεών και μουσικής έγιναν μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Οι Peeping Tom δεν νομίζω ότι μπορούν να ονομαστούν καν «συγκρότημα» καθώς είναι απλά μια ιδέα, ένα project ενός ανθρώπου (αν και ο Patton μάζεψε κάποιους μουσικούς και περιοδεύει αυτόν τον καιρό στην Αμερική). Μέχρι εδώ όλα ακούγονται αρκετά πρωτότυπα και αντιεμπορικά. Εκεί όμως που γίνεται η μεγάλη έκπληξη είναι στη μουσική.

Αυτή, σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Patton είναι «η δική μου εκδοχή της pop μουσικής. Δεν ακούω ραδιόφωνο αλλά αν το έκανα αυτό θα ήθελα να άκουγα. Προσπάθησα να κρατήσω πειθαρχία και να εφαρμόσω όλα όσα έμαθα αυτά τα χρόνια σε μια pop μορφή».Και ακριβώς αυτό έκανε. Η πραγματική έκπληξη του album είναι το πόσο φυσιολογικό είναι. Εδώ δεν έχουμε ούτε περίεργα φωνητικά, ούτε ακραίους πειραματισμούς τύπου μίξη jazz με death metal, ούτε grindcore εκδόσεις γνωστών κινηματογραφικών μουσικών, εδώ έχουμε απλά, *pop*.
Αν και η αρχή με το Five Seconds, το οποίο μοιάζει ένα τραγούδι που έμεινε τελευταία στιγμή έξω από το “Angel Dust”, δεν σε προδιαθέτει για κάτι τέτοιο, η συνέχεια είναι άκρως poppy. Το Mojo που ακολουθεί είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα pop-rock με εξαιρετικά πιασάρικο refrain και μια ατμόσφαιρα που μας γυρίζει στην εποχή του Evidence. Στο Don’t Even Trip οι κιθάρες εξαφανίζονται τελείως και αυτό που μένει είναι ένα ατμοσφαιρικό soul-industrial κάτι σαν πιο groovy Depeche Mode. Οι εκπλήξεις συνεχίζονται με το Getaway που ουσιαστικά είναι ένα Hip-Hop τραγούδι με τον Patton να εμφανίζεται μόνο στο refrain και το Caipirinha που ακούγεται σαν Βραζιλιάνικη εκδοχή των Massive Attack.
Οι ίδιοι οι Massive Attack κάνουν την εμφάνιση τους στο Kill the DJ με το αποτέλεσμα να ακούγεται σαν ατμοσφαιρικότεροι Linkin Park με τον Patton στα φωνητικά. Ορισμένα κομμάτια όπως το Your Neighborhood Spaceman και το How U Feelin’ είναι πολύ κλασσική pop-soul σαν κι’ αυτή με την οποία είναι πλημμυρισμένες οι αμερικανικές ραδιοφωνικές εκπομπές, αν και ο Patton πάντα προσπαθεί πάντα να κάνει τα πράγματα ενδιαφέροντα και μερικές φορές τα καταφέρνει. Όπως στο Celebrity Death Match με τις αλλαγές των heavy beats και την σχεδόν Trip-Hop ατμόσφαιρά του. Το Sucker είναι αρκετά ρυθμικό και jazzy ενώ γίνεται από μόνο του ενδιαφέρον όταν ακούς τη Nora Jones να τραγουδάει so keep it, in your pants, boy , sucker , sucker , what makes you think your my only , lover , the truth kinda hurts dont it , mother  - f***er? (!). Το album κλείνει με το We ‘re not alone (Remix) στο οποίο ο Patton αφήνεται τελικά ελεύθερος να κάνει τα δικά του δίνοντας την πιο fucked up στιγμή του album, την πιο κοντινή στο ένδοξο παρελθόν του.
Στιχουργικά η γνωστή ειρωνεία του Mike είναι πανταχού παρούσα καθώς τον ακούμε να φωνάζει Play Me στο Kill the DJ και να εκφράζει στο Caipinha το παράπονο του αμερικάνου που είναι μέσα στην παγωνιά  (But here I am, freezing cold, shovling snow), ενώ θα ήθελε να «ήταν εκεί» (I wish I was there) όπως μας πληροφορεί αρκετές φορές στο ρεφραιν (υπονοώντας προφανώς τη βραζιλιάνικη άμμο). Το Celebrity Death Match είναι ένα ερωτικό τραγούδι με Patton-ικούς στίχους το οποίο μας δίνει αποφθέγματα του τύπου I roll over to touch you, and see a horses head How did I arouse you with kianu’s face ή How do you entice me beyond six face? And when you slice and dice me , It's like will and grace, και παρακάτω And how you victimzed me like R Kelly's face (!!).
 Πάντως παρά δηλώσεις όπως And i know that arseholes grow on trees but i'm here to trim the leaves and i'm afraid daddy you're still my friend and you're just a piece of shit στο Don’t Even Trip και η ειρωνεία μένει σε χαμηλά επίπεδα (πράγμα που ίσως την κάνει και πιο αποτελεσματική). Δηλαδή μην περιμένετε λεκτικές πιρουέτες στυλ Cuckoo for Caca ή The Girls of Porn εδώ.

Συμπερασματικά θα έλεγα ότι η όλη προσπάθεια συνάδει με την προσωπικότητα του Patton και το ρόλο του ως underground guru. Η μουσική είναι εμπορική, είναι πιασάρικη, είναι pop, αλλά μην περιμένετε εκατομμύρια πωλήσεις και Grammy υποψηφιότητες. Tο album έφτασε μέχρι το νούμερο 103 στα charts του Billboard όποτε δεν νομίζω ότι μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ο Mike ξεπουλήθηκε με την κυκλοφορία αυτή. Το βασικό μειονέκτημα του, λοιπόν δεν είναι η ακραιφνής εμπορικότητα αλλά μάλλον η έλλειψη ομοιογένειας, πράγμα λογικό αν σκεφτούμε τον τρόπο που δημιουργήθηκε (αν και αυτή η έλλειψη δεν είναι τόσο μεγάλη όσο θα περίμενε κανείς). Και βέβαια το σημαντικότερο του στοιχείο είναι η μουσική του αυτή καθεαυτή, που για κάποιους ίσως αποτελέσει επίσης μειονέκτημα.
Δε γνωρίζω τη σχέση του καθενός με τη «ραδιοφωνική μουσική», αλλά να ξέρετε ότι το Peeping Tom αυτό προσφέρει. Έστω κι αν είναι σίγουρα πιο ενδιαφέρον από την Christina Aguilera δεν παύει να είναι μίλια μακριά από το dada-metal των Fantomas ή το Alternative Metal των Tomahawk για να μην πάμε πιο πίσω στο όλα-μέσα-core των Mr. Bungle. Πιθανώς λοιπόν να σας ξενίσει ή να σας «ξενερώσει». Ή να το θεωρήσετε ένα ευχάριστο διάλειμμα ανάμεσα σε όλες αυτές τις bizarre καταστάσεις, απόδειξη της ποικιλομορφίας και τις εφευρετικότητας του κυρίου Mike Patton.