Fact: Πρέπει να χάσεις κάτι για να καταλάβεις πόσο σου λείπει. Περίπου... Χρειάζεται να βρεθεί και κάτι άλλο στο δρόμο σου, που αναπόφευκτα θα ξυπνήσει τις αναμνήσεις και θα οδηγήσει στην παραπάνω συνειδητοποίηση. Ναι λοιπόν, μου λείπει πολύ το trip-hop των 90s, το αυθεντικά σκοτεινό, λυρικό του συναίσθημα με την μπάσταρδη ηλεκτρονική ψυχή. Οι αισθαντικές γυναικείες φωνές, girly on the outside but with a mature sentiment on the inside. 'Εντυνε όμορφα τις νύχτες...
Και κάτι άλλο που μου λείπει είναι η Lisa. H Lisa Gerrard. Οι Dead Can Dance. Λυπάμαι που δεν είχα την ευκαιρία της αναμονής και στη συνέχεια της ακρόασης μιας ολοκληρωμένης δουλειάς από αυτή Τη Φωνή, παρά μόνο αναδρομικά. (Κάτι που θα συμβεί λίαν συντόμως όπως έμαθα μόλις σήμερα... Ευχάριστη συγκυρία... Fact: Everything happens for a reason?)

Το ομώνυμο ντεπούτο των RAN είναι η πιο πρόσφατη κυκλοφορία της συμπαθέστατης και φιλικότατης για τα ελληνικά σχήματα (Audioplug, Blue Birds Refuse to Fly, Siva Six) ιταλικής Decadence Records και τα δύο μέλη του συγκροτήματος, η Romina (φωνητικά και στίχοι) και ο Giorgio (πλήκτρα και programming) πρέπει να διαθέτουν ένα σεβαστό background για τα ιταλικά underground δεδομένα της περασμένης δεκαετίας, αν ερμηνεύω σωστά το βιογραφικό τους. Επειδή αυτό ενδεχομένως δεν σημαίνει και τίποτα, πάμε καλύτερα στη μουσική τους.
 Το εισαγωγικό wonder δεν κρύβει και πολλές εκπλήξεις, ικανοποιώντας τις προσδοκίες ενός τυπικού synthpop track (όπως θα περίμενε κανείς) από άποψη δομής και ενορχήστρωσης και ελάχιστης παραμόρφωσης στα φωνητικά, μέχρι που στα τελευταία δευτερόλεπτα η Romina δίνει ένα hint για το τι ακριβώς μπορεί να κάνει το λαρύγγι της.  Και έχει αρκετά μεγάλες δυνατότητες αλλά και χαμαιλεοντικές ικανότητες η φωνή της, είναι η αλήθεια. Από την αιθέρια υφή που αποκτά όταν αγκαλιάζεται από την trippy ambience του anatomy μέχρι τις πολύ γοητευτικές διφωνίες του oxygen που συνδυάζουν τη σταθερή της τραγουδιστική ερμηνεία με Die form οπερετικά... Ακόμα καλύτερα είναι τα foggy και kaliyuga, με τη Romina σε αρτίστικα παιχνιδίσματα (που μας έχει συνηθίσει η Alison Goldfrapp), με υπεροχα γυρίσματα και άλλα treats και τον Giorgio να διανθίζει τους trip-hop ρυθμούς με drums ή να φτιάχνει ενα περιβάλλον Delerium (με ηχώ FLA στο βάθος).
Απο τις πιο προσεγμένες στιγμές του δίσκου τα see-saw και η διασκευή στο the great below των Nine Inch Nails. Παρά την σκοτεινή και υπνωτισμένη του έναρξη, το πρώτο κρύβει ένα δυνατό ντουέτο high pitched synth και ηλεκτρικής κιθάρας και εξελικτική ενορχήστρωση ενώ στο δεύτερο και πάλι τα φωνητικά δίνουν έναν πολύ ιδιαίτερο τόνο, καθώς και αυτά εξελίσσονται από υποχθόνια, secret-sharing σε full throttle. Mαζί τους ξεχωρίζει και το collyrium. H ερμηνεία εδώ δείχνει ξεκάθαρα τις καταβολές και "συμπάθειες" της, σε μια μείξη της δύναμης της Lisa Gerrard με τις ευαισθησίες της Alison Shaw (Cranes) ή και της Anelli Drecker (Bel Canto), strings και effects προσθέτουν όσο βάθος αρμόζει στον ήχο και αυτό το λίγο industrial άγγιγμα. Εκτός συναγωνισμού βγαίνουν τα δύο τελευταία. To call είναι ένας φόρος τιμής, μια ελεγεία, ένα κάλεσμα σε εκείνη τη μυστικιστική γλώσσα και σε συχνότητες που ξεφέυγουν από τα στενά πλαίσια του χωρόχρονου. Και το δίλεπτο άλλα άκρως ατμοσφαιρικό splinters επιβεβαιώνει πως οι Ιταλίδες ψιθυρίζουν υπέροχα.

Πολλά ονόματα είπα παλι μαζεμένα. Mάλλον μου λείπουν νέες, καλές στιγμές από όλους τους παραπάνω... Αλλά υπάρχει και εγγενής λόγος, σε αυτό το κάτι που βρέθηκε. Οι RAN χειρίζονται πολύ καλά ο ένας τις δυνατότητες και τη δουλειά του άλλου και μάλλον έκαναν καλά που βρήκαν ο ένας τον άλλο. Ίσως πέρα από την έμπνευση, είναι και το συνοθήλευμα των επιρροών  που ορίζει το τελικό αποτέλεσμα. Αξίζει τον κόπο μιας ακρόασης.