Daemonia Nymphe - Κραταιά Αστεροπή

01. Esodos / 02. Krataia Asterope / 03. Daemonos / 04. Nocturnal
Hekate / 05. Mouson / 06. Dios Astrapaiou / 07. Divine Goddess Of
Fertility / 08. Sirens Of Ulysses / 09. To Goddess Mnemosyne / 10.
Hymenaios / 11. Ecstatic Orchesis
 

Prikosnovenie / 24 April 2007 

Μετά την ιδιαίτερα επιτυχημένη παρουσία τους στη γαλλική Prikosnovenie τα
τελευταία χρόνια, που εκφράστηκε τόσο μέσα από την κυκλοφορία των δικών τους
άλμπουμ όσο και από τις συνεργασίες τους με διαφορετικούς μουσικούς του εν λόγω
label (Love Sessions - Louisa John-Krol, Lys, Gor κ.α) αλλά και όχι μόνο
(Christian Wolz - Von Magnet, Beefcake, Mimetic κ.α), καθώς και από
αξιομνημόνευτες εμφανίσεις τους εκτός Ελλάδος (Λειψία - WGT Festival - Ιταλία) ,
οι Δαιμόνια Νύμφη συνεχίζουν το δισκογραφικό τους ταξίδι στα άδυτα των αρχαίων
ελληνικών μύθων με μία καινούρια κυκλοφορία τιτλοφορούσα "Κραταιά Αστερoπή". Η
ισχυρή αστραπή του Δία που του εδόθη από τους Κύκλωπες όταν αυτός τους
ελευθέρωσε μαζί με τους εκατόγχειρες, προκειμένου να συμμαχήσουν εναντίον των
Τιτάνων κατά τη διάρκεια της φοβερής τιτανομαχίας που συγκλόνισε τη γη. Η νίκη
για τους Ολύμπιους δεν άργησε να έρθει και έτσι ο Δίας έρχεται να διαδεχθεί μία
παλαιότερη και πρωτόγονη γενιά θεών. Είναι σοφότερος, έχει ανώτερες αξίες και
εκπροσωπεί φυσικές δυνάμεις. Γι' αυτό άλλωστε και του αποδίδονται τα επίθετα
"αστραπαίος - βρονταίος - κεραύνιος".

(Ζεύ Κρόνιε, σκηπτούχε, καταιβάτα,
ομβριμόθυμε,
παντογένεθλ', αρχή πάντων πάντων τε τελευτή,
σεισίχθων,
αυξητά, καθάρσιε, παντοτινάκτα,
άστραπαίε, βρονταίε, κεραύνιε, φυτάλιε Ζεϋ·

κλύθί μου, αιολόμορφε, δίδου δ' υγίειαν άμεμφή
ειρήνην τε θεάν καί
πλούτου δόξαν άμεμπτον.)

Με την "Κραταιά
Αστεροπή" οι Δαιμόνια Νύμφη επιχειρούν μία εκ νέου κατάδυση σε έναν κόσμο τόσο
ονειρικό όσο και πραγματικό που βρίθει μίας εσωτερικής διάθεσης και μίας
φωτογενούς πνευματικότητας, αποτελώντας εν γένει μία ειλικρινή προσπάθεια
ενσάρκωσης των αρχαίων ελληνικών μουσικών δρώμενων σε ένα σύγχρονο πλαίσιο
αντίληψης με απόλυτο σεβασμό τόσο στη μουσική δημιουργία όσο και στο θεωρητικό
υπόβαθρο, δηλαδή στη στιχουργική θεματική που αναβιώνει τους πραγματικά
εκπληκτικούς και μεγαλειώδεις ορφικούς κυρίως, αλλά και ομηρικούς ύμνους, και
όχι μόνο. Άλλωστε η αρχαία ελληνική παράδοση έχει την απαράμιλλη δυνατότητα να
αποτελέσει αστείρευτη πηγή έμπνευσης αλλά και μελέτης από όπου μπορεί να
προκύψουν αξιολογώτατες μουσικές και κατ' επέκτασιν καλλιτεχνικές δημιουργίες.
Συνοδοί τους σ' αυτήν τη διαδρομή για μία ακόμη φορά τα πιστά και μοναδικά
αντίγραφα αρχαίων μουσικών οργάνων που κατασκευάζει ο Νικόλαος Μπρας, όπως η
λύρα, βάρβιτος, πανδούρα, κρόταλα, φλάουτο και άλλα. Η παγανιστική folk διάθεση
που τους χαρακτηρίζει έτσι κι αλλιώς, παρουσιάζεται στην "Κραταιά Αστεροπή"
τονισμένη με ένα ιδιαίτερο σθένος, ένα πηγαίο δυναμισμό που συνθέτει μία
ατμόσφαιρα έντονη, ενίοτε ψυχικής έξαρσης, πλήρως εναρμονισμένης με τον κραταιό
ήχο των κρουστών που δονεί τον αιθέρα. Ο συνδυασμός αυτού του τελετουργικού
δυναμισμού που εκφράζεται με ανδρικά φωνητικά, μαζί με τις ουράνιες μελωδίες και
τις αιθέριες γυναικείες φωνές, συνθέτουν ένα κλίμα μαγικό που φέρνει στο νου το
σαγηνευτικό τραγούδι των σειρήνων στις περιπέτειες του Οδυσσέα. Η ελεύθερη
απόδοση αυτών των στοιχείων της αρχαίας παράδοσης δημιουργεί τη δίοδο όπου
συναντώνται οι διαχρονικοί ύμνοι του μακρινού παρελθόντος με τη σημερινή τους
έκφραση σε επίπεδο εσωτερικό, συναισθηματικό δίδοντας μία αρχέγονη διάσταση που
τελικά νικά το χρόνο. Το χρόνο που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει.

Η "Κραταιά Αστεροπή"
διανθίζεται και από την επιβλητική συμμετοχή του Αντώνη Ξυλούρη (Ψαραντώνη)
αδερφό του αείμνηστου Νίκου Ξυλούρη, ο οποίος με την κρητική λύρα και την
εκφραστική του φωνή επικαλείται τον "περιφανή και ανίκητο αστραπαίο Δία" μέσω
ενός εντυπωσιακού δείγματος της κρητικής μουσικής παράδοσης, από τον τόπο που
γέννησε τον "πατέρα των θεών" (Δικταίον Άντρον)

''Κικλήσκω μέγαν, αγνόν,
ερισμάραγον, περίφαντον,
αέριον, φλογόεντα, πυρίδρομον, αεροφεγγή,

άστράπτοντα σέλας νεφέων παταγοδρόμωι αυδήι,
φρικώδη, βαρύμηνιν,
άνίκητον θεόν άγνόν,
άστραπαίον Δία, παγγενέτην, βασιλήα μέγιστον,

ευμενέοντα φέρειν γλυκερήν βιότοιο τελευτήν."

"Επικαλούμαι τον
μεγάλο, ιερόν, περιφανή, βροντώδη,
νεφελώδη, φλόγινο, πυρόδρομο, αερόφεγγο,

αυτόν πού αστράφτει των νεφών το φως με γοργοβρόντητη φωνή,
τρομαχτικό,
οξύθυμο, ανίκητο αγνό θεό,
αστραπαίο Δία, παγγενήτορα, μέγιστο βασιλέα,

να φέρνει ευμενής γλυκύ τέλος του βίου"

Οι ορφικοί ύμνοι προς τις
Μούσες, τον Αστραπαίο Δία, τον Δαίμονα, και τη Μνημοσύνη συμπληρώνονται από
εκείνον προς την Εκάτη, τη θεά της μαγικής τέχνης στον κάτω κόσμο, την πανίσχυρη
Κυρία των τριών βασιλείων : γης, ουρανού και θάλασσας. Μία συναισθηματικά
φορτισμένη, καθαρτική, υποβλητική σχεδόν εξαγνιστική ωδή με ακαταμάχητη
δύναμη.

''Είνοδίαν Έκάτην κλήιζω,
τριοδίτιν, έραννήν,
ουρανίαν χθονίαν τε και ειναλίαν, κροκόπεπλον,

τυμβιδίαν, ψυχαίς νεκύων μετά βακχεύουσαν,
Περσείαν, φιλέρημον,
αγαλλομένην ελάφοισι,
νυκτερίαν, σκυλακίτιν, αμαιμάκετον βασίλειαν,

 
θηρόβρομον, άζωστον, απρόσμαχον είδος εχουσαν,
ταυροπόλον, παντός
κόσμου κληιδούχον άνασσαν,
ηγεμόνην, νύμφην, κουροτρόφον, ουρεσιφοίτιν,

λισσόμενος κούρην τελεταίς οσίαισι παρείναι
βουκόλωι εύμενέουσαν αεί
κεχαρηότι θυμώι.''

''Την οδοσύχναστη εξυμνώ Εκάτη, την τρίστρατη, την
έρασμία,
την ουράνια τη γήινη καί τη θαλασσινή, κροκόπεπλη,
την
επιτάφια, πού με τίς ψυχές νεκρών οργιοβακχεύει,
την Πέρσεια, τη μοναχική,
που με τα ελάφια αγάλλεται,
νυχτερινή, σκυλοσυνόδευτη, αήττητη βασίλισσα,

ουρλιαχτική, ξαρμάτωτη, αυτή πού ακαταμάχητη έχει την όψη,
την
ταυροπόλο, την κλειδούχο όλου του κόσμου άνασσα,
ήγεμονίδα, νύμφη,
παιδοτρόφο, ορεισύχναστη,
την κόρη αυτή θερμοπαρακαλώντας να βρεθεί στίς
όσιες τελετές
ευμενική προς τον ποιμένα πάντοτε με χαρούμενη
διάθεση.''

Εκτός όμως των ύμνων, περίοπτη θέση στην "Κραταιά Αστεροπή"
διακατέχει και η λυρική ποίηση της Σαπφούς, αυτής της μεγάλης ποιήτριας από την
Ερεσσό της Λέσβου με τον "Υμέναιο". Ο Υμέναιος θεωρείται ο θεός - προστάτης του
γάμου και οδηγός της νυφικής πομπής προς τον οποίο απευθύνονται τα γαμήλια
τραγούδια, καθώς επίσης και το ίδιο το γαμήλιο άσμα που τραγουδούν οι φίλες και
οι θεραπαινίδες της νύφης καθώς τη συνοδεύουν από το πατρικό της στο σπίτι του
γαμπρού. Η ατμόσφαιρα λοιπόν μετατρέπεται βαθμηδόν σε εορταστική, ευχάριστη όπου
οι όμορφες γυναικείες φωνές τέρπουν την ακοή αλλά και ευφραίνουν την καρδιά.
Βρισκόμαστε ένα σκαλοπάτι πριν το τέλος της "Κραταιάς Αστεροπής" που αν μη τι
άλλο οφείλει να αποδώσει τιμές στον Διόνυσο. Και τελικά το πράττει. Μία βακχική
ατμόσφαιρα, πλήρους έκστασης έρχεται να πλημμυρίσει το χώρο, οι μάσκες ήδη είναι
πάνω στα πρόσωπα, σάτυροι, σειληνοί και κισσοσκεπείς νέοι και νέες χορεύουν μέσα
σε ένα πανδαιμόνιο ήχων, κρασιού και λουλουδιών. Ο Βάκχος
εξευμενίστηκε..!