Ξεκίνησα με όλη την καλή διάθεση να είμαι σύντομη και περιεκτική αυτή τη φορά, όχι γιατί δεν αξίζουν περισσότερα λόγια στο δίσκο - κάθε άλλο -  απλά επειδή μου τη λένε συνέχεια για το μέγεθος, αλλά με τους Piano Magic δεν την παλέυω. Όσοι γνωρίζουν το συγκρότημα ξέρουν οτι οι κυκλοφορίες τους δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από καλές. ‘Οποιος δεν τους γνωρίζει ας ξεκινήσει με αυτό το γεγονός, που τείνει να γίνει αντικειμενική αλήθεια μέσω της επαλήθευσης. Φέτος λοιπόν από τον Glen Johnson και τους συνεργάτες του είχαμε 2, ας πούμε 3 δίσκους μέσα στους τελευταίους μήνες: το electropop "We don't just disappear" από τους Future Conditional (αναλυτικά στο αντίστοιχο review), το solo της chanteuse Angele και το αντικείμενο της κριτικής αυτής,  το 7o proper album των Piano Magic.
Ακολουθώντας τη δημιουργική λογική που εφαρμόζουν από το "The Troubled Sleep Of Piano Magic" και έπειτα, μεταφέροντας το συλλογικό ιδεώδες και τον κολλεκτιβισμό από τη σύνθεση της δημιουργικής ομάδας στη σύνθεση της μουσικής από τα μόνιμα μέλη της μπάντας πλέον, και με τη συνδρομή του Guy Fixsen στην παραγωγή, οι Piano Magic προχωρούν διακριτικά τον ήχο τους ένα βήμα παραπέρα. Και αυτό που επιδιώκουν και καταφέρνουν είναι, με απλά λόγια, να ακούγονται πιο «μπάντα» από ποτέ και πιο live από ποτέ, δίνοντας στο Part Monster το χαρακτήρα ενός live studio album. Το αποτέλεσμα πλησιάζει την υπέροχη ΙΜΟ εμπειρία των συναυλιών τους (αλλά με πολύ πολύ πολύ καλύτερο ήχο απ'ότι στο Bios βέβαια).

‘Ετσι ξεκινά και το Part Monster, συναυλιακά. To opener είναι οτι ακριβώς θα μπορούσες να περιμένεις από ένα Piano Magic εναρκτήριο: μια σταδιακή εισαγωγή/παρουσιάση του group που στη συνέχεια παραδίδει απλά μαθήματα μουσικής, μελωδίας, δυναμικής παρουσίας των οργάνων αλλά και ισορροπίας στο αποτέλεσμα του ήχου τους, ενθουσιάζοντας το κοινό. Το "The Last Engineer" περιλαμβάνεται και στο album των Future Conditional παρεπιμπτόντως, σε μία πιο-διαφορετική-δεν-νομίζω-πως-γίνεται εκτέλεση. Αυτές οι δυνατότητες της μουσικής ε? Απέραντες, απερίγραπτες, τι κρίμα που δεν τις εκμεταλλεύονται συχνότερα οι άνθρωποί της... Γιατί από τον Glen πραγματικά δεν έχω παράπονο. Πειραματίστηκε με όργανα, με ήχους, με είδη, με συνεργασίες και αυτό το τελευταίο υποψιάζομαι πρέπει να είναι το πιο δύσκολο απ΄όλα. To "England's always better" φέρνει πίσω ένα φίλο από τα παλιά. Η βαθιά φωνή του Simon Rivers των Bitter Springs, η ταλαιπωρημένη της χροιά και η εικόνα του «μοναχικού» που φέρνει στο μυαλό είχε εντυπωθεί έντονα στη μνήμη μου από το Low Birth Weight όπου είχε ξανατραγουδήσει και γράψει στίχους. Μόνο που εδώ το κάνει τόσο πολύ καλύτερα, τα πνευστά συνδυάζονται ιδανικά με την ελαφρώς slowdive ατμόσφαιρα (δεν το περίμενα!), η Angele κάνει κάτι μαγικό με τα περάσματα της (όπως και στο τελευταίο "Part-Monster"), η ενορχήστρωση είναι εξαιρετική, το "tears for the weddings and smiles for the funerals" τόσο αληθινό... Υπέροχο, ακούστε το, please!
Η Angele είναι ακόμα πιο μαγική όταν γίνεται πρωταγωνίστρια όμως, και πριν το τέλος του "Soldier Song" μένω και πάλι να αναρωτιέμαι αν είναι όντως τελικά το πιο γλυκό και αθώο και χαριτωμένο πλάσμα που έχω ακούσει/δει/γνωρίσει. Μία από τις καθαρά pink moments των Piano Magic, μου θύμισε έντονα το "A return to the sea" από το Artist's Rifles και αυτή την αίσθηση του απαλού κύματος,  παρά το κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες των στίχων. To reprise του "Incurable" είναι ακριβώς εκείνη η εκδοχή κατα τη διάρκεια της οποίας κουνάγαμε όλοι το κεφάλι και τα πόδια ρυθμικά στο Bios. Και τι φινάλε... Respect to Alba.
Κάπου στα μισά λοιπόν και όλα κυλάνε όμορφα, αλλά ακολουθούν τα δύο καλύτερα: το "The King cannot be found" («darkwave-ιά απ΄τις καλές για Rebound κι έτσι...») και το shoegaze instrumental "Great Escapes". Piano Magic at their best! Kαι δεν μένουν στην πεπατημένη, αυτά μόνο που κάνουν καλά δηλαδή. Υπάρχει μία πιο soft rock προσέγγιση στo "Cities And Factories", ένα jazzy στοιχείo στο "Halfway Through", μιξαρισμένο με το ύφος των Piano Magic πάντα, ενώ ο φυσικός χώρος ακρόασης του "Saints Perserve Us" είναι το... στάδιο. Το αποτέλεσμα δεν είναι το ίδιο ικανοποιητικό σε κάθε περίπτωση, thumbs up για την προσπάθεια όμως, και αυτό πειραμα είναι. Μικρές αλλαγές και στο στιχουργικό της υπόθεσης. Υπάρχουν τραγούδια στο γνωστό γλυκόπικρο,  συναισθηματικό και ποιητικό ύφος που μας έχει συνηθίσει o Johnson, η σχέση αγάπης και μίσους με την πατρίδα του θίγεται και πάλι, αλλά επιλέον σε κάποιες περιπτώσεις τα πράγματα είναι λίγο πιο ακαθόριστα και πολυδιάστατα ( "Saints Preserve Us", "The King Cannot Be Found" ).

Υπάρχει μια άποψη, πως όταν αρχίζουν τα side-project τα πράγματα γίνονται δύσκολα για το σύγκρότημα αυτό καθεαυτό. Στην περίπτωση μας δεν ισχύει ακριβώς αν αναλογιστούμε την πορεία των Piano Magic μέχρι σήμερα σε συνδυασμό με το γεγονός πως ο Glen Johnson έψαχνε πάντα για περισσότερες δημιουργικές διεξόδους, είτε αυτό μεταφραζόταν ως πληθώρα κυκλοφοριών (singles, eps, split singles) είτε μέσω του solo του Textile Ranch παλιότερα. Δεν μπορώ όμως να αποφύγω τη σκέψη (σαν παλιομοδίτικη αν και νέα σχετικά fan, που θέλει και το μπέρδεμα της) πως ίσως να είχαμε τον τέλειο δίσκο μέσω ενός συνδυασμού των Future Conditional lp & Part Monster. Αλλά και αυτό που έχουμε τελικά στα χέρια μας είναι μια ποιοτική δουλειά από μια πάρα πολύ καλή μπάντα που προσωπικά εκτιμώ και αγαπάω πολύ, νιώθοντας οτι ζούμε, μεγαλώνουμε και αλλάζουμε μαζί. 

Rating: 8 / 10
Μαρία Καραγκούνη