Recoil - subHuman 

1. Prey
Allelujah /
2. 5000 Years
/ 3. The Killing Ground /
4. Intruders
/ 5. 99 To Life
/ 7. Backslider

 
9 July 2007 / Mute

History begins from....

“1+2”… την
πρώτη κυκλοφορία των Recoil, το προσωπικό μουσικό όχημα του Alan Wilder. Aπό τότε έχουν περάσει εικοσιένα
χρόνια, το σχήμα Recoil έχει κυκλοφορήσει πέντε μεγάλους δίσκους, ο Wilder κάπου στα 1996 εγκατέλειψε τους Depeche Mode για να αφιερωθεί αποκλειστικά στο
μικρό δωμάτιο μέσα στο μυαλό του, το οποίο αντιπροσώπευαν οι Recoil. Μόνο που ο μουσικός του ορίζοντας
είναι πολύ μεγάλος - κάτι που φαίνεται από τις κατά καιρούς συνεργασίες που
εμφανίζονταν στους δίσκους των Recoil. Από Moby  μέχρι Diamanda Galas, με ενδιάμεσες στάσεις τον Douglas Mc Carthy των Nitzer Ebb, την Toni Holiday των Curve και δεκάδες άλλους. Έτσι εφτά
χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Liquid” - διάστημα
που για τη μουσική βιομηχανία αντιστοιχεί με αιώνα - μόνο έκπληξη δεν είναι η
κυκλοφορία του “Subhuman”.

The record

Τι έχουμε
λοιπόν στο “Subhuman”; Το blues. Ο Alan Wilder αποφασίζει να αναμετρηθεί με την
αμερικανική μουσική παράδοση, από την πλευρά των μαύρων. Συνεργάζεται με τον Joe Richardson - τον οποίο εγώ τουλάχιστον αγνοούσα
- λευκό μπλουζίστα από τη Λουιζιάνα και το ταξίδι ξεκινάει.
Ένα ταξίδι
που ίσως ξαφνιάσει τους οπαδούς του. Από το opening track όλα είναι ξεκάθαρα: το “prey” είναι ένα καθαρόαιμο gospel, με τον Richardson 
να υπονομεύει -θετικά- τις ηλεκτρονικές καταβολές του Wilder.
Το “Allelujah” μαζί με το “Intruders” στα οποία
κάνει φωνητικά η Carla Trevaskis είναι τα μόνα που διαφοροποιούνται
από το blues κλίμα του δίσκου και ταυτόχρονα ίσως και η κατάθεση του Wilder σε ένα μουσικό είδος που τώρα πια
βρίσκεται στην αφάνεια και δεν είναι άλλο από το trip hop. To “Allelujah” μάλιστα είναι ένα από τα πιο
όμορφα και αιθέρια τραγούδια του δίσκου και θυμίζει έντονα τις συνεργασίες των Massive Attack με την Liz Fraser στο “Mezzanine” και την Sinead O` Connor στο “100th Window”.
Από κει και
πέρα τα μουσικά επίπεδα είναι τόσα πολλά και τόσο σύνθετα που εντυπωσιάζεται
κανείς από τις συνθετικές ικανότητες του Wilder. Από το σχεδόν ελεγειακό “5000 years” - με τις πολλαπλές αλλαγές ύφους - μέχρι το ωμό blues του “the killing ground”, όπου η
φωνή του Joe Richardson είναι λές και έχει ηχογραφηθεί 50 χρόνια πριν, στο
εφιαλτικό “99 to life” που αναφέρεται στην ανώτερη ποινή
μετά την κατάργηση της θανατικής που είναι τα ισόβια, για να κλείσει η κατάβαση
στην κόλαση με το “backslider”.

Epilogue

Έτσι έχουμε
έναν δίσκο όπου σίγουρα το όλο ύφος θα ξενίσει τους φίλους των Recoil, ένα δίσκο όμως που δείχνει την
μουσική ωριμότητα του δημιουργού του και την προσπάθεια του να αποστασιοποιηθεί
από μόδες και τάσεις. Το “Subhuman” είναι το
μικρό δωμάτιο μέσα στο μυαλό του Alan Wilder, όπως προανέφερα, και σε αυτόν το
δίσκο η πόρτα είναι ανοικτή, η επιλογή αν θα περάσουμε μέσα εγκαταλείποντας τα
όποια μουσικά ταμπού έχουμε, είναι αποκλειστικά δική μας.

P.S. Για αυτούς που τελικά θα αποφασίσουν να αγοράσουν το δίσκο τους
συνιστώ να περιμένουν μπας και έρθει και στην Ελλάδα η limited edition, η οποία περιλαμβάνει εκτός από το
δίσκο και ένα dvd με όλα τα videoclip των Recoil καθώς και διάφορες μουσικές παραλλαγές των τραγουδιών του album.

Rating: 7,5 / 10
Κώστας Λιμνιάτης

comments & discussion