Antimatter - Leaving Eden

1 Redemption / 2 Another Face in a Window / 3 Ghosts / 4 The Freak Show / 5 Landlocked / 6 Conspire / 7 Leaving Eden / 8 The Immaculate Misconception / 9 Fighting for a Lost Cause

13 April 2007 / Prophecy 

Μεγάλη έκπληξη αυτό το album που πήρε ολοένα πιο γλυκιά
υπόσταση μετά από το κάθε άκουσμά του και φυσικά έδωσε τροφή για ψάξιμο. Οι Antimatter υπήρξαν το project του ex-Anathema Duncan Patterson και του Mick Moss. 4^η
δουλειά τους το Leaving Eden, η πρώτη όμως χωρίς τον Patterson, με τον Moss να συνεχίζει μόνος τους και να πλαισιώνεται από guests μεταξύ αυτών και από τον Danny Cavanagh των Anathema.

9 τραγούδια που αν πίστευα στη
μετεμψύχωση θα έλεγα ότι βγαίνουν από ένα μαύρο κουτί απροσδιόριστων διαστάσεων
που κουβαλάμε από μια προηγούμενη ζωή. Μια παράδοξη σχέση μεταξύ του φωτεινού
και του σκοτεινού, με τα ποσοστά τους να μεταβάλλονται διαρκώς, με το σκοτεινό
όμως να υπερισχύει σχεδόν ολοκληρωτικά. Και όλα να σου δείχνουν ότι δεν
βρίσκεσαι ποτέ στην αρχή αλλά σε μία απόσταση από το τέλος.

Όπως φάνηκε και στην πρόσφατη live εμφάνισή του στο An Club, o Moss και οι Antimatter του είναι πιο
Anathema κι απ’ τους Anathema. Και μπορεί να μην συμπεριλαμβάνει ένα Fragile Dreams, αλλά το Leaving Eden είναι ο
δίσκος που θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν τα αδέρφια Cavanagh συνεχίζοντας την πορεία που σταμάτησε
στο Natural Disaster. Στιχουργικά και μουσικά μερικά βήματα πριν την
μανιοκατάθλιψη σε βάζει να φανταστείς τον Moss όχι καθισμένο στο κέντρο της σκηνής
του An με
μια κιθάρα στο χέρι, αλλά όρθιο με σφιγμένες γροθιές, τεντωμένους βραχίονες και
ανασηκωμένους ώμους. Και με μόνο τρόπο να απαλλαγεί απ’ όσα ογκώδη τον
βαραίνουν να τα αφήσει όλα να γλιστρήσουν ανάμεσα στα χέρια του καθώς κατεβάζει
αργά τους ώμους του. Ισομετρικές ασκήσεις…

Redemption, Ghosts και Leaving Eden έχουν στη στόφα μεγάλης μπάντας που βρίσκεται στο απόγειο της
δημιουργικότητάς της και μαζί με τα υπόλοιπα tracks αποτελούν μια καλοδουλεμένη κυκλοφορία
με τη σφραγίδα των καλεσμένων: ο Danny Cavanagh βάζει το δικό του ατμοσφαιρικό στίγμα στις ακουστικές κιθάρες, η Rachel Brewster κατεβάζει τη
θερμοκρασία με το βιολί της κάνοντας αυτό το μέρος πιο σκιερό και παγωμένο και
τα φιλαράκια του Moss, o Ste Hughes στο μπάσο και ο Chris Phillips στα τύμπανα συμπληρώνουν το ηχητικό αποτέλεσμα που θα σε προβληματίσει, θα
σε βάλει να σκεφτείς και ίσως τελικά να σε στείλει πικρόγλυκα στο κρεβάτι σου
για ύπνο αν τυχόν έχεις ξεχάσει το κόλπο.

Γυρνάς πλευρό προσπαθώντας να αγνοήσεις
την καταιγίδα των συναισθημάτων που σου άφησαν τα 9 τραγούδια που άκουσες,
θολώνουν όμως τα μάτια σου. Τα κλείνεις και φαντάζεσαι μια σκιά, τη μορφή της
να φωνάζει δυνατά το όνομά σου. Τα πάντα γυρνάνε και σε κοιτούν, σα να είσαι
παρανοϊκός, μονάχα που δεν αντιδράς καθόλου. Μένεις με τους ήχους του Ghosts ή του Fighting For A Lost Cause ή του Freak Show…

Η υπέροχη φωνή του Mick Moss, η κιθάρα του, σε ταξιδεύουν
για κάπου, χωρίς προορισμό, κάπου δύσβατα, σε έναν χωματόδρομο που δεν ξέρεις
που θα σε βγάλει. Σε στροφές που μπαίνεις μέσα τους με χίλια, ακόμα και με
μέτριο κράτημα, ακόμη και χωρίς καλή ορατότητα. Με φωνές που λένε "θα
χτυπήσεις", που μπορεί και να έχουν δίκιο. Εκεί που έχουν όμως άδικο είναι
ότι η ουσία δεν βρίσκεται στο τραυματισμό, αλλά στο ότι όσο δοκιμάζει κανείς τα
όρια του, τόσο αυτά διευρύνονται.

Προτείνεται, ακούστε το για να
δοκιμάσετε και τα δικά σας όρια…

Rating: 7,4 / 10
Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος

comments & discussion