iLiKETRAiNS - Elegies To Lessons Learnt

We All Fall Down / Twenty Five Sins / The Deception / The Voice of Reason / Death of an Idealist / Remnants of an Army / We Go Hunting / Come Over
/ Spencer Perceval / epiphany / Death Is The End 

Beggars Banquet / 1 October 2007 

Στο πρώτο άκουσμα κάποιων δίσκων υπάρχει μια ιδιαίτερη στιγμή, και εννοώ
αυτούς τους δίσκους που δύσκολα βγαίνουν, δύσκολα περιγράφονται και ποτέ δεν
ξεχνιούνται. Είναι μια μικρή στιγμή στις πρώτες νότες του πρώτου κομματιού, που
μετά από μια αδιόρατη διαδικασία κατάρρευσης κάθε συναισθηματικής άμυνας προς
αυτό που ακούς, πιάνεις τον εαυτό σου να κρατά την αναπνοή του. Η πλήρης
συγκέντρωση των αισθήσεων μέχρι τη διαμόρφωση της πρώτης αντίδρασης, της πρώτης
έκφρασης. Κι αν δεν το πιάνετε ακριβώς, θυμηθείτε τα πρώτα δευτερόλεπτα του "Another night in" στο Curtains των Tindersticks, τις πρώτες
λέξεις που αρθρώνει ο Scott Walker στο Tilt, για να μην
πούμε για τον κύριο που έχει βρει το μαγικό ραβδάκι γι’αυτές τις ανεκτίμητες
«παρενέργειες», τον Glen Johnson των Piano Magic. Κομμάτια και ακούσματα που
φυσικά δε συγκρίνονται μεταξύ τους. Μα ίσως να είναι όλες αυτές οι στιγμές μια
πρώτη μικρή συναισθηματική ένδειξη ότι έχεις βρει μετά από καιρό άλλη μια
σανίδα σωτηρίας στη διαρκή αναζήτηση (της) καινούργιας μουσικής.

Οι  iLiKETRAiNS είναι ένα πολύ
νέο συγκρότημα που κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single πριν 2 περίπου
χρόνια. Ακολούθησε το mini-album Progress – Reform, ένα σύνολο
βουτηγμένο στη μελαγχολία απ’την αρχή μέχρι το τέλος μέσα από εφτά θολωμένες
ρετρό ιστορίες... Ο κόσμος των iLiKETRAiNS έδειξε απ’την αρχή ξεχωριστή χάρη. Το ονειρικό
πέπλο των Slowdive ντύνει τις
τραγικές διηγήσεις γεμάτες πόνο, απώλεια, μοιραίες καταλήξεις ιδιαίτερων
ανθρώπων. Αργά, σαν μοιραία κι αυτές, κορυφώνονται, ξεσπούν στα ηλεκτρικά παραλυρήματα
των Mogwai μέχρι όλα να
αφεθούν στη λυρική σιωπή των Godspeed! You Black Emperor. Κομμάτια όπως το Terra Nova, Stainless Steal, The Beeching Report, ζωγραφίζουν στον
ουρανό και στη γη τα χαμένα φθινοπωρινά χρώματα, παίρνουν τη ζωή απ’τις
κινήσεις για να τη δωρίσουν στην πιο βαθειά μελαγχολική ονειροπόληση. Στην
καρδιά του Φθινοπώρου –που τελικά δείχνει ότι έχει καρδιά- ήρθε το Elegies to lessons learnt, το ντεμπούτο της μπάντας με το αμήχανα απλό
όνομα. Kουβαλούσε στις πρώτες του νότες αυτή τη μικρή-μεγάλη στιγμή που
τελικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επιβίβαση στο με ειλικρίνεια δηλωμένο
αγαπημένο τους μέσο. Ποιος δεν αγαπάει τα ταξίδια με το τρένο άλλωστε; Το
τελευταίο μου αξιόλογο ταξίδι με τρένο ήταν μια μαγευτική διαδρομή στην
αρχοντική απλότητα της φύσης στην Τοσκάνη της Ιταλίας. Ένα ταξίδι απ’τη Ρώμη
στη Φλορεντία, όπου η φυσική ομορφιά έθετε απαράβατους κανόνες στην εικαστική
της συνύπαρξη με τον άνθρωπο...Μα το τρένο δεν είναι μόνο η διαδρομή, ούτε μόνο
η συνεχής αλλαγή των κινηματογραφικά κινούμενων εικόνων. Είναι το καθρέφτισμα του
τοπίου στα πρόσωπα των γύρω ανθρώπων, η παρατήρηση της κοινής εμπειρίας σε
πρόσωπα και κινήσεις.

Η αναπνοή κόβεται για λίγο, όσο ξεδιπλώνονται οι κιθάρες που συνοδεύουν τους πρώτους
στίχους του We all fall down, ίσως είναι η
ώρα να κλείσεις τα μάτια. Το ταξίδι συνεχίζεται πάνω στις αχάραχτες ράγες της
φαντασίας, ή μάλλον τώρα ξεκινά. Το γκρίζο του ουρανού εξασθενεί τα χρώματα και
θαμπώνει το λευκό. Υγρός αέρας, σκοτεινιασμένη έρημη ύπαιθρος, το τρένο τα διασχίζει
αργά σε διαδρομή που όσο απομακρύνεσαι απ’την αρχή της, τόσο πιο πολύ την
ξεχνάς. Το ταξίδι του Elegies to lessons learnt δεν έχει σταθμούς,
έχει εναλλαγές τοπίων, περιγράφει διαφορετικές παράξενες ανθρώπινες ιστορίες
που εκτυλίσσονται κάτω απ’τον ίδιο βαρύ ουρανό. Οι κιθάρες που δίνουν το χρώμα
και την απεραντοσύνη στον ορίζοντα φτιάχνουν στρώματα από ήχους, κάποια αργά,
καθαρά και μελωδικά και άλλα πιο θορυβώδη που παραμορφώνουν τον ήχο, και
σκεπάζουν ολοκληρωτικά τις τρομακτικές αφηγήσεις με ομίχλη. Μέχρι το ξέσπασμα,
που παραπέμποντας στις ονειρικά κρεσέντα των πιο αγαπημένων shoegazer συγκροτημάτων,
πλημμυρίζει με συναίσθημα και κορυφώνει το κάθε κομμάτι. Σε κομμάτια όπως το Twenty Five Sins, προβάλλει πιο ξεκάθαρα κι άλλη πτυχή του
δίσκου...Καθώς το τρένο περνά μέσα απ’τη μικρή πόλη που σαν πόλη – φάντασμα
ξεπρόβαλε απ’το πουθενα στη στοιχειωμένη ύπαιθρο, μπορείς να δεις μέσα απ’τα
παράθυρα τα ταραγμένα πρόσωπα των κατοίκων απ’τις παράξενες διηγήσεις κάποιου
μυστηριώδους ξένου...Οι δολοφονικές μπαλάντες του Nick Cave, δίνουν την
αίσθηση της ανασφάλειας, στο σκοτάδι άλλωστε κρύβονται πάντα οι πιο τραγικές
φιγούρες. Και οι μπαλάντες των iLiKETRAiNS είναι τέτοιες εξιστορήσεις, μονόλογοι
κυνηγημένων, καταραμένων, δολοφονικό ένστικτο, απογοήτευση και κυνήγι μαγισσών.
 Οι αναφορές σε ιστορικά πρόσωπα,
λιγότερο γνωστά, που είχαν εμπνεύσει το συγκρότημα σχεδόν σε όλα τα κομμάτια
του Progress – Reform, δε λείπουν.
Το Remnants of an army αναφέρεται
στον μοναδικό επιζόντα από τον αγγλικό στρατό των 16500 ανδρών απ’τον
αγγλο-αφγανικό πόλεμο στα μέσα του 19^ου αιώνα...

Είναι μοναδική αυτή η μουσική απόχρωση που παίρνουν τα κομμάτια απ’το
συνδυασμό. Κιθάρες που ορίζουν, τονίζονται και ξεφεύγουν, μαζί με φωνή και
στίχους τροβαδούρων που δε θυσιάζονται στην ηλεκτρική λαίλαπα, αλλά
συνεισφέρουν στην απόλυτα μελαγχολική ατμόσφαιρα. Η σπασμένη βηματική εκφορά
των λέξεων απ’τη βαριά φωνή του Dave Martin αλλάζει χρώμα
κατά τη διάρκεια ενός κομματιού, ξεκινά ψιθυρίζοντας και καταλήγει
ξεσπώντας...Και παρά τη μονοτονία της αργόσυρτης προσωδίας, φτιάχνει την πιο
ιδιαίτερη αίσθηση ακόμα και στη dream pop μαγεία του The Deception. Στο Come Over, η ερμηνεία
θυμίζει τη μοναχική διαδρομή του Chris Eckman, μα η μαγεία βρίσκεται στον
υπόγειο ήχο των εγχόρδων, μια πένθιμη μακρινή μελωδία μέχρι να ξεσπάσει η
ηλεκτρική καταιγίδα...explosions in the sky.

Epiphany… Μια instrumental ανάδυση, που δε
θέλει να σε επαναφέρει,να σε ξυπνήσει, ίσως μόνο να σε ανασηκώσει, να κοιτάξεις
τριγύρω καλύτερα. Να κοιτάξεις το τρένο που φεύγει χωρίς εσένα μέσα πια, μιας
και το ταξίδι δεν τελειώνει, απλά θα συνεχιστεί χαμένο στον απέραντο γκρίζο
ορίζοντα όπως αρμόζει στα μαγευτικά πράγματα που κερδίζουν την πολυπόθητη
διάρκεια στο χρόνο.

Death IS the end; Πως τολμάτε; Όχι
εντάξει, τους αξίζει. Κέρδισαν πολλά με την αρχή τους, ας βάλουν γενικότερα το
τέλος που θέλουν. Εδώ κατάφεραν να μας φτιάξουν στον καθένα ένα τόσο προσωπικό
ταξίδι, στον κόσμο που συνταξιδεύουμε, να αναζητήσει ο καθένας τον προσωπικό
του προορισμό...Τι άλλο να περιμένει κανείς;