Portishead - Third

Silence / Hunter /  Nylon Smile / The Rip / Plastic / We Carry On / Deep Water / Machine Gun / Small / Magic Doors / Threads
 

 28 April 2008 - Island Records

“Esteja
alerta para as regras dos três
O que você dá, retornará para você
Essa lição, você tem que aprender
Você só ganha o que você merece”

Κάπως έτσι ξεκινάει η τελευταία (τρίτη) δουλειά των Εγγλέζων Portishead με τον προφανή τίτλο “Third”, μια δουλειά που οι πιστοί οπαδοί
τους περίμεναν για περίπου έντεκα χρόνια (αν εξαιρέσουμε το bootleg “Rare Trax” και το
ζωντανό “Roseland
NYC Live”). Μια δουλειά που είχε ανακοινωθεί ότι ηχογραφείται τόσες φορές που
είχε γίνει σα πρωταπριλιάτικο αστείο, τις περισσότερες φορές η απάντηση ήταν “το
άλλο με τον Τοτό το ξες?”. Πάντως, όπως αποδείχτηκε, αρκετές από τις φήμες
είχαν βάση. Ο ίδιος ο Burrows
παραδέχτηκε ότι το συγκρότημα ηχογραφούσε το 2001, για να σταματήσουν
λίγο αργότερα, αφού δεν ήταν ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα.

Κι όμως, αυτή τη φορά οι φήμες επιβεβαιώθηκαν και στις 28 Απριλίου του
2008 το “Third” βρισκότανε
στα ράφια των δισκάδικων στην Μεγάλη Βρετανία. Η περιοδεία του συγκροτήματος
πριν το release είχε
δώσει την πρώτη εντύπωση για τα νέα τραγούδια, συμπέρασμα φυσικά δε θα μπορούσε
να βγει. Η αγωνία μέχρι το άκουσμα μεγάλη: Τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από
αυτούς τόσα χρόνια μετά, θα έφταναν στα στάνταρ που οι ίδιοι είχανε θέσει, στο
είδος που οι ίδιοι (κατά κύριο λόγω) είχαν κάνει δημοφιλές?

Με αυτές τις σκέψεις έκανα παρέα μέχρι να πατήσω το “play”.

…και το Third
ξεκίνησε…

“Beware to
the rule of three
What you give comes back to you
You should learn this lesson
You only receive what you deserve”

Θα προτιμούσα να μην αναφερθώ σε κάθε κομμάτι του δίσκου ξεχωριστά,
είναι μια δουλειά που πρέπει να ακουστεί σαν ολότητα, σα την τρίτη ενότητα στη ζωή
των Portishead, που τελικά,
σε πείσμα των σύγχρονων καιρών και των πλαστικών ακουσμάτων που κυριαρχούνε τα
ραδιόφωνα, έχει πάρα πολλά να πει. Αυτός ο δίσκος κάνει προφανή την απουσία
τους από τη δισκογραφία, έλειψαν πάρα πολύ, δε μπορώ να πω ότι αναπληρώνει ή
δικαιολογεί τα τόσα χρόνια αδράνειας, μπορώ όμως να πω ότι βρίσκονται σε μεγάλη
φόρμα.

“On
your stage,
a show that you create
all by yourself”

Ίσως το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ο ακροατής όταν
αντιμετωπίζει το Third
είναι να το συγκρίνει με τα προηγούμενα άλμπουμ τους, όχι γιατί υστερεί
σε ποιότητα, αλλά γιατί βρίσκεται τόσο μακριά όσο και κοντά με τις προηγούμενες
κυκλοφορίες τους. Δεν επεδίωξαν να δώσουν ένα ακόμα Portishead, ένα ακόμα Dummy, προς τιμήν τους δεν επαναπαύτηκαν στην επιτυχία και στο όνομα τους.
Πάλεψαν να εξελίξουν τον ήχο τους, και τα κατάφεραν. Με αρκετά 70s στοιχειά (σημαντικά έντονα
στο Small), με
καινούργια παραγωγή και περισσότερο θάρρος (το καταπληκτικό σινγκλ Machine Gun με τον εμβατήριο ρυθμό του) και με κομμάτια πιστά στην παράδοση που
έχουν χαράξει (τα The
Rip και Τhreads άνετα
χωρούν σε οποιοδήποτε δίσκο τους) δημιουργουν ένα ζοφερό τοπίο, έναν καταπιεστικό
αποτέλεσμα, που αν χωθείς μέσα του μπορεί να σε ταξιδέψει, όσο και να σε καταρρακώσει.

Σε αυτό βοηθά αφενός η αψεγάδιαστη παραγωγή (από τις καλύτερες σε σύγχρονες
κυκλοφορίες) που υπηρετεί αντί να εντυπωσιάζει με πομπώδη κόλπα και δυνατούς ήχους,
μια παραγωγή που θυμίζει άλλες δεκαετίες, τόσο απλή όσο και σύνθετη, σίγουρα πανέξυπνη,
όσο και η τρομερή ερμηνεία της Gibbons σε όλη
τη διάρκεια του δίσκου, ερμηνευτικά και στιχουργικά. Δημιουργώντας τη δικιά της κάθαρση, άλλοτε τραγουδώντας νωχελικά (“And if I should fall, would you hold
me, would you pass me by, for you know I’d ask you for nothing, just to wait
for a while” | Hunter), άλλοτε σπαρακτικά (“Often I've dreamt that I don't wake,
enjoy the gift of my mistake, but yet again I'm wrong, and I confess”
| Magic Doors) και άλλοτε με όλη τη δύναμη της φωνής και της ψυχής της (“Riddle of life, when will I sleep,
when will I know, where do I go, I can't find..” | Threads). Πραγματικά, μια από τις καλύτερες
σύγχρονες φωνές, μοναδική και υπέροχη.

 “I saw a saviour,
A saviour come my way…”

Εν τέλει,
το Third είναι
ένας δύσκολος δίσκος. Πρέπει να ανοιχτείς σε αυτόν για να σου δώσει. Λιγότερο άμεσος
από τα προηγούμενα τους, το ίδιο ποιοτικός. Είναι ένα ταξίδι που αξίζει κανείς
να κάνει, σίγουρα. Μπορώ να τον συστήσω? Ναι, αλλά όχι ανεπιφύλακτα. Ναι, σε αυτούς
που έχουν τη διάθεση ακόμα και να “χαλαστούν” ακούγοντας τον, που μπορεί και να
δακρύσουν με αυτόν. Όχι, σε αυτούς που περιμένουν άμεση ικανοποίηση και πιασάρικες
μελωδίες, ρεφραίν από δροσερά, πολύχρωμα και ελαφροντυμένα κορίτσια. Οι Portishead άλλωστε ποτέ δεν ήτανε για τον καθέναν,
ευτυχώς δηλαδή.

‘Όλα τα
παραπάνω κάτω από ένα υπέροχα μινιμαλιστικό εξώφυλλο. Όπως πάντα και δυστυχώς
όμως, το booklet δεν
περιλαμβάνει τους στίχους, προσθέτουν πάρα πολύ στα τραγούδια τους. Θα πρέπει
να ανατρέξει κανείς στο διαδίκτυο για να τους βρει.

Μια
τελευταία πρόταση, ευχή και κατάρα..
…Μακάρι η επόμενη
δουλειά τους να μη μας βρει μια δεκαετία αργότερα.

Rating: 8,5 / 10
Ερμής Κουκάρης

Portishead - Machine Gun video

 {youtube}1iWj0tO7qjg{/youtube}