Klaus Schulze / Lisa Gerrard – Farscape

CD1: Liquid Coincidence 1 / Liquid Coincidence 2 / Liquid Coincidence 3  CD2: Liquid Coincidence 4 / Liquid Coincidence 5 / Liquid Coincidence 6 / Liquid Coincidence 7

4 July 2008 / Synthetic Synphony

Περί μαγειρικής και λοιπών τεχνών..
Λέγεται, ότι στην μαγειρική δύο πράγματα είναι σημαντικά. Το
πρώτο, η τέχνη του μάγειρα, οι γνώσεις και εμπειρίες. Το δεύτερο, τα υλικά τα
οποία χρησιμοποίησε, αν αυτά ήτανε  καλής
ποιότητας, από το πάνω ράφι, ή από το πανέρι.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα δούμε πως ο μάγειρας (Klaus Schulze) κατάφερε με εξαιρετικά υλικά (Lisa Gerrard) να μας δώσει μια από τις
χειρότερες φετινές σούπες, κρύα, βαριά και βαρετή, κάτω από το όνομα Farscape.

Μερικά λόγια από τον Τσελεμεντέ..
Ο Klaus Schulze, εξήντα ενός πλέον, έκανε το όνομά
του σαν ένα από τα ιδρυτικά μέλη των θρυλικών Tangerine Dream , έστω κι αν συμμετείχε μονάχα στο
ντεμπούτο τους, έπειτα στους Ash Ra Tempel και (κυριότερα) παράγοντας μια
τεράστια δισκογραφία σαν σόλο καλλιτέχνης, μια καριέρα που κρατά σχεδόν τριάντα
χρόνια πλέον.
Η Αυστραλή Lisa Gerrard έγινε πασίγνωστη μέσα από το σχήμα
των Dead Can Dance, αφήνοντας στο πλευρό του Βρετανού Brendan Perry μερικές εξαιρετικές δουλειές. Η
διάλυση του σχήματος την βρήκε μάλλον προετοιμασμένη, ακολουθώντας έκτοτε μια
καλή σόλο διαδρομή, περιλαμβάνοντας σε αυτήν και μερικά πετυχημένα soundtrack.

Για δύο ώρες στο φούρνο..
Ξεκινώντας να τονίσω κάτι. Δεν τα πάω καλά με τις μεγάλες σε
διάρκεια κυκλοφορίες. Θεωρώ ότι ο μουσικός έχει χρέος να ξεσκαρτάρει το υλικό
καλά και να παρουσιάσει στο κοινό ότι καλύτερο έχει στο οπλοστάσιο του. Το να
δώσεις κάτι που πλησιάζει (ξεπερνάει) τις δυο ώρες, δηλώνει δυο πράγματα: Ή
είσαι υπερβολικά σίγουρος για το υλικό, ή φοβάσαι ότι αυτό που βγάζεις από το
φούρνο δεν είναι αρκετό και βάζεις και βάζεις και βάζεις για να ρεφάρεις,
κοινώς δεν είσαι σίγουρος. Δε με πείθει ο Schulze ότι είναι σίγουρος για αυτό που
έχει στα χέρια του, μου φάνηκε ότι φοβήθηκε να "κόψει" (για πολλούς λόγους). Η
εν λόγω δουλειά λοιπόν έχει μια έκταση που καταλαμβάνει σχεδόν την πλήρη
διάρκεια των δυο CD του Digipack.

Το σερβίρισμα και η πρώτη γεύση..
Δύο CD λοιπόν. Δύο CD ambient μουσικής, η New Age του παρελθόντος έχει καλώς ή κακώς πεθάνει.
Στο πιάτο όμως έχουμε λίγα πράματα. Λίγοι ήχοι. Λέει ο Schulze για αυτό στο ένθετο: "..and the
more tracks you need, the less substance the basic track has, which is the most
important thing anyway.. / ..My best pieces only have ten tracks and they don't
need any more than that.." Και κάπου εδώ κρύβεται ένα από τα μειονεκτήματα. Οι ήχοι
είναι όντως λίγοι, και το πρόβλημα είναι ότι είναι ανέμπνευστοι τις
περισσότερες φορές, αρκετά προβλέψιμοι, η δομή πανομοιότυπη στα περισσότερα
τμήματα της δουλειάς. Τα ίδια "χαλιά" σαν ήχοι να τραβάνε για πολλά λεπτά
(χωρίς ποικιλία και εναλλαγή) και, σχεδόν πάντα, τα ίδια κρουστά να μπαίνουνε
στα τελευταία δύο λεπτά του κάθε κομματιού. Και αυτό δε συμβαίνει μια και δυο
φορές.. Αν είχα τη δουλειά σε βινύλιο θα ήθελα να δοκίμαζα το εξής: Καθώς
παίζει ένα κομμάτι θα σήκωνα τη βελόνα και θα την τοποθετούσα σε ένα
οποιοδήποτε, τυχαίο σημείο. Είμαι σχεδόν σίγουρος, θα μπορούσε να είναι το ίδιο
κομμάτι, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Λέει ο Schulze στο ένθετο: "We scheduled six days to do it. On the first day we
just went out for dinner and didn't record any music at all.. / ..Lisa sang
everything only once. She didn't listen to her recorded vocals afterwards.."

Το κυρίως πιάτο..
Η μουσική λοιπόν χάνεται κάπου στη μετριότητα. Το μόνο που
μπορεί να σώσει τη δουλειά είναι η ερμηνεία της Gerrard. Όσοι περιμένουν να ακούσουν τον contralto τόνο της φωνής της (contralto είναι ένας όρος της κλασικής
μουσικής και περιγράφει τη φωνή που βρίσκεται ανάμεσα σε tenor / mezzo soprano) ή τις σχεδόν παγανιστικές κορόνες
της, έπαιξαν και έχασαν. Το τραγούδισμα είναι πολύ χμμ.. άνευρο, πολύ μέτριο,
πολύ επίπεδο, πολύ πολλά και τίποτα. Ειδικά στο πρώτο δισκάκι η ερμηνεία της
μουντή, χωρίς αναλαμπές, σχεδόν βαρετή. Δυστυχώς δηλαδή, δένει εξαιρετικά με τη
μουσική. Στο δεύτερο δισκάκι τα πράγματα βελτιώνονται κάπως, αλλά όχι αρκετά
ώστε να ανατρέψουν το κλίμα που ήδη έχει φτάσει στα όρια της νύστας, της οργής
για το χάσιμο χρόνου και ταλέντου.

Λέει η Gerrard στο ένθετο: "All I did was go and improvise.. / I remember once
I was planting grasses with a gardener. I said to him, what do I do, do I put
them in the ground, or do I put water first or dig a hole, what do I do, and he
said "Do it with your soul, Lis.."

Η μετάγευση κι ο λογαριασμός..
Και κάπου εδώ νομίζω βρίσκεται η καρδιά του σφάλματος. Η
δουλειά έγινε από δύο άτομα με τεράστια εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους. Δυο
άτομα που δεν περιμένουν να κριθούν από αυτό το δισκάκι. Κι όμως αυτό είναι
λάθος. Οι καλές προθέσεις δεν κάνουν μια καλή δουλειά. Τα βαριά ονόματα δεν
κάνουν μια καλή δουλειά. Όλα τα υλικά του κόσμου και η εμπειρία των μαγείρων
δεν κάνουν ένα καλό πιάτο αν αυτό γίνει βάσει βιογραφικού, και μόνο. Με έναν
τρόπο μαγειρέματος που στηρίζεται στην έπαρση και τις ικανότητες. Κι όμως, η
ψυχή λείπει από το έργο τελικά.
Περίμενα με ανυπομονησία αυτή τη δουλειά και με χτύπησε σαν
μερικοί τόνοι από τούβλα. Δεν το περίμενα, πλανεύτηκα κι εγώ από τα ονόματα,
περίμενα κάτι μεγάλο που τελικά δεν ήρθε ποτέ. Έπιασα τον εαυτό μου κατά την ακρόαση
να είναι θυμωμένος, να κοιτάζω με μίσος τα ηχεία και σχεδόν να φωνάζω "για το
όνομα του θεού, παίξε κάτι!". Δυσκολεύτηκα να το ακούσω το δισκάκι, και κάθε
φορά ήτανε και δυσκολότερη, ώσπου απλά δεν μπορούσα άλλο και απλά βγήκε από το player, δύσκολα θα ξαναμπεί.

Δε μπορώ να συστήσω αυτή τη δουλειά, ακόμα και σε φανατικούς
της ambient μουσικής. Υπάρχουν πολύ καλύτερα παραδείγματα στο είδος
αυτό.

Κρίμα.

Rating: 4 / 10
Ερμής Κουκάρης

Klaus Schulze & Lisa Gerrard live

 {youtube}8NlzKFjjbwE{/youtube}