The Verve - Forth

25 August 2008 - EMI

Ας αρχίσω με μία εξομολόγηση: Δεν υπήρξα ποτέ ο μεγαλύτερος fan των Verve που πάτησε το πόδι του στη γη.
Και για να μην παρεξηγούμαι, δεν έχει τίποτα να 
κάνει αυτό με την αξία των δισκογραφικών κυκλοφοριών τους. Κακά τα
ψέματα, το Urban Hymns του 1997 ήταν ένας από κάθε άποψη αψεγάδιαστος
δίσκος που αποτέλεσε ορόσημο για τη μουσική στα Νησιά την περασμένη δεκαετία
και παραμένει συναρπαστικός ακόμα και σήμερα. Από την άλλη, βέβαια, το σωτήριον
έτος 1997, ένα αμόκ έμπνευσης και δημιουργικότητας είχε καταβάλλει πάρα πολλές,
μεγάλες και  μικρές μπάντες, που μας
φιλοδώρησαν με μερικές από της καλύτερες κυκλοφορίες τους. Και που συνέχισαν να
μας απασχολούν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό και την επόμενη δεκαετία. Εκτός από μία
φωτεινή εξαίρεση. Μαντέψτε...

Ναι λοιπόν, επανήλθαν οι Verve μετά από απουσία 11 ολόκληρων
χρόνων, με την τέταρτη δισκογραφική δουλειά τους που φέρει τον ανέμπνευστο
τίτλο Forth (και, παρεμπιπτόντως, ένα εκπληκτικής αισθητικής εξώφυλλο).
Και πριν από την ίδια την ακρόαση, έρχονται τα πρώτα ερωτήματα... Γιατί τώρα
αυτή η κυκλοφορία. Ή, μάλλον, για να ακριβολογούμε: Προς τι η κυκλοφορία;
Σίγουρα όχι για να τους βάλει στο πάνθεον της ιστορίας. Οι τρεις προηγούμενοι
δίσκοι τους φτάνουν και περισσεύουν. Ούτε για να μας πείσουν για την
εργατικότητά τους. Αποκλείεται οι ίδιοι να μην έχουν καταλάβει ότι η φωτογραφία
τους κοσμεί όλα τα αγγλικά λεξικά στο λήμμα “underachiever” - τουλάχιστον όσο
μιλάμε για όγκο δουλειάς. Μάλλον ούτε για να ανανεώσουν τη σύγχρονη μουσική
σκηνή – ακόμα και ο ίδιος ο Χριστός, που λέει ο λόγος, δεν περίμενε να
αναστηθεί για να κάνει τον Μεσσία. Τότε; Μόνο τα λεφτά, αγαπητέ Richard;

Ε, λοιπόν, όχι μόνο. Όχι ότι θα ήταν κακό, φυσικά, αλλά
υπάρχει ένα βαθύτερο κίνητρο: Η πεποίθηση που έχουν προσωπικότητες σαν του  Ashcroft ότι το “εκ γενετής” ταλέντο τους
ξεχωρίζει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και ότι είναι προορισμένοι να ασκούν
“πρωταθλητισμό” με τη μουσική τους. Και αν, κατά πολλούς, για τον συμπαθή
τραγουδιστή η συνταγή αυτή είχε “στραβώσει” 
στα σόλο άλμπουμ του, στο Forth το φενγκ-σούι αποκαθίσταται. Ο Mc
Cabe επιστρέφει ακμαίος και ορεξάτος στις κιθάρες (κανείς δε θυμάται πλέον
γιατί είχε αποχωρήσει τότε και όσοι θυμούνται, δεν τους ενδιαφέρει πλέον) και η
ομάδα ετοιμάζεται για το τέταρτο ταξίδι της στην εικοσαετή περίπου πορεία της.
Είπαμε, για εργατικότητα και υπέρμετρο ζήλο δε θα τους κατηγορήσει κανείς...

Και το ταξίδι αυτό μας οδηγεί -ω του θαύματος- εκεί που όλα
είχαν σταματήσει. Στο εξωτικό 1997. Το Space Rock στοιχείο τους είναι
αναλλοίωτο, οι κιθάρες τους ξυπνούν αναμνήσεις, η φωνή του Ashcroft δε δείχνει
καθόλου γερασμένη και παραμένει οικεία σαν του Νίκου Χατζηνικολάου στις
ειδήσεις. Τα παραπάνω όμως δεν αποτελούν έκπληξη. Το παράδοξο είναι ότι κόντρα
στις προβλέψεις όσων έσπευσαν να καταδικάσουν το εγχείρημά τους (εμού
συμπεριλαμβανομένου...), οι Verve επανήλθαν με έναν δίσκο που είναι καλός.
Χωρίς πολλά λόγια και κοσμητικά επίθετα, ελάχιστοι θα περίμεναν ένα τόσο μεστό
άλμπουμ από τους Verve εν έτει 2008. Και ας λείπουν οι συγκρίσεις με τις
παρελθούσες δουλειές τους. Ή μάλλον ας μη λείπουν, θα το πούμε όσο πιο ξεκάθαρα
γίνεται: Με εξαίρεση ένα-δύο κομμάτια, το Forth δεν έχει τίποτα να
ζηλέψει από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Και, ναι, μπορεί άνετα να σταθεί
δίπλα τους, όσο εκνευριστικό κι αν είναι αυτό. Ας βρίζουν πολλοί (εμού
συμπεριλαμβανομένου πάλι...) την καταφανέστατα “εμπορική” επιλογή του Love
Is Noise για single. Δυστυχώς, είναι μια χαρά κομμάτι και σίγουρα οι
περισσότερες από τις “φρέσκες” μπάντες θα επιθυμούσαν διακαώς να το είχαν
γράψει οι ίδιες. Και ας έχει το Noise Epic μία ύποπτη ομοιότητα με...
dEUS! Στο Forth υπάρχουν τραγούδια ωραιότατα που δε γίνεται να αφήσουν κανέναν
ασυγκίνητο. Από το μελωδικότατο εναρκτήριο Sit and Wonder  στο Rather Be (τη δεύτερη επιλογή
single από το άλμπουμ), από το πανέμορφο I See Houses στο Appalachian
Springs
ή το “κλασσικού” ύφους Valium Skies, υπάρχουν
στιγμές που αποδεικνύουν ότι η τέχνη όχι μόνο δεν ξεχνιέται, αλλά κάποιοι έχουν
πολύ δρόμο να διανύσουν μέχρι να κοιτάξουν τον φίλτατο Richard στα μάτια.

Αν φέρνουν κάτι στο μυαλό οι Verve με την τέταρτη κυκλοφορία τους, δεν είναι τίποτα
άλλο από τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς του Ολυμπιακού. Ναι, δεν παίζει τη μπάλα που
έπαιζε δέκα χρόνια πριν. Και μερικές στιγμές δείχνει να μην τον απασχολεί
ιδιαιτέρως αυτό και να κρατάει τις μηχανές του σβηστές. Αν όμως μπει στον
αγωνιστικό χώρο, μπορεί να κάνει πολλούς εικοσάρηδες να ντρέπονται και να μην
ξέρουν από πού τους ήρθε. Είναι μεγάλη και ίσως αδιέξοδη η κουβέντα για το αν
το Forth 11 χρόνια μετά τιμάει ή όχι την ιστορία τους και
αν οι Verve είναι το ίδιο μεγαλειώδεις με το παρελθόν τους. Ο
δίσκος σήμερα στέκεται μια χαρά απέναντι στους επίδοξους ανταγωνιστές του και
χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Όπως ακριβώς παίρνει και ο Τζόλε τα πρωταθλήματα,
δηλαδή..!

Rating: 7,7 / 10
Κωνσταντίνος Γούλας

The Verve - Rather Be video

 {youtube}Q1v1m4DhucY{/youtube}