Diary Of Dreams - (if)

1. the Wedding / 2. Requiem / 3. Odyssey Asylum / 4.Poison Breed / 5. Wahn!Sinn? / 6. the Colors of Grey / 7. Choir Hotel / 8. the Chain / 9. King of Nowhere / 10. 21 Grams of Nothing / 11. Mind over Matter / 12. Kingdom of Greed  G(if)t: 1. Momentum / 2. Regicide / 3. the Saint / 4. Never tell the Widow

13 March 2009 - Accession 

Ξέρετε πολλούς
καλλιτέχνες που να φτάνουν στο 9^ο «άλμπουμ» και να συνεχίζουν να
βγάζουν καταπληκτική μουσική; Προσωπικά μπορώ να σκεφτώ δύο (και ο ένας είναι ο
Μπετόβεν!). Μπόρεσαν άραγε οι Diary of Dreams να αντιμετωπίσουν
την ηλικία, τη σύγκρουση μεταξύ του καινούριου και της ικανοποίησης των παλιών,
καθώς και το γεγονός ότι υπάρχουν πολύ λίγα συγκροτήματα σε αυτό το ηλεκτρονικό
darkwave που να μπορούν να τους βοηθήσουν δίνοντας
ιδέες; Το ιστορικό δεν ήταν
ενθαρρυντικό. Το nigredo παλινδρομούσε
μεταξύ της σκιάς και του ηλεκτρονικού, παγιδευμένο κάπου ανάμεσα στις
προηγούμενες κυκλοφορίες, ενώ οι ρομαντικές μπαλάντες σε πιάνο του nekrolog δεν έπεισαν. Οι πωλήσεις έπεφταν και ο Adrian Hates τα έβαζε με την
πειρατεία της μουσικής...

Φυσικά, δεν
αμφισβήτησα ποτέ την ικανότητα του Hates να παράγει
υπέροχες μπαλάντες. Δυο κομμάτια σαν το Kingdom of Greed και το Colors of Gray θα υπήρχαν, και,
παρά την μηδενική τους πρωτοτυπία, θα πάγωναν την ραχοκοκκαλιά μου με όμορφο
γαργαλιστικό τρόπο. Το υπόλοιπο άλμπουμ είναι το θέμα... Για αυτό
επιστράτευσαν λοιπόν τα βαριά μέσα: υπερ deluxe limited edition, αφίσα, μια σοβαρή επένδυση για το πρώτο
τους βίντεο κλιπ και τον (κλασσικό) πολύ Daniel Myer (βλ Haujobb) στην παραγωγή-κρύσταλλο (όπως τότε, στο Amok). Αλλά δεν έμειναν εκεί: ανέβασαν τις κιθάρες, πέταξαν
από το παράθυρο τυχόν ψυχρά κομμάτια που δεν ήταν κλασσικά «τραγούδια»
(θυμάστε... Rebellion, Cholymelan...), κομμάτια που θα τρόμαζαν τον αμύητο
με την industrial βία τους (Haus der Stille...) και γενικότερα ό,τι δεν εμπίπτει στην ποπ
κουπλέ-ρεφραίν δομή.

Καθήστε, Diary of Dreams με ποπ δομές; Αυτοί δεν ήταν οι Diorama; Ήταν, πριν πολλά πολλά χρόνια. Μετά όμως
από αλλεπάλληλες επανεφευρέσεις του εαυτού τους έχουν φύγει από τη σκιά των Diary και έχουν ξεφύγει μπροστά, αλλά αυτό είναι άλλη
ιστορία. Ιστορία βέβαια που μας θυμίζουν επώδυνα οι ίδιοι οι Diary of Dreams με το b-side the Saint που θυμίζει θολό
είδωλο των τελευταίων κομματιών των Diorama, σε χαμηλότερο
τέμπο.

Ας γυρίσουμε στο
εμπορικό οπλοστάστιο των Diary. Και φυσικά, ποιο
είναι το μεγαλύτερο ίσως όπλο τους, που δεν είχαν αξιοποιήσει αρκετά; Ο "κούκλος"
ο Hates. Πάρτε λοιπόν ένα σωρό σέξυ φώτο ΚΑΙ αφίσα
στο G(if)t! Και τελικά τι μένει
στη μουσική; Σίγουρα η μείωση της ψυχρότητας και της σκληρότητας αφήνουν
παραπάνω χώρο στη μελωδία, και η μπαλάντα πέφτει σύννεφο. Και για να λέμε του
στραβού το δίκιο, δεν αποτυγχάνουν σε κανένα σημείο: όλο το άλμπουμ είναι
μελωδικό και όμορφο, πλαισιώνοντας όπως αρμόζει τους στίχους που μιλάνε για
απώλεια, αποτυχημένες σχέσεις, φίλους που φεύγουν και πεθαίνουν, προσωπικότητες
που κατοικούν στο μυαλό μας, επανάσταση, αλλά και τη σύγκρουση πίστης και
αλήθειας. Ίσως η πιο χαρακτηριστική και αξιοσημείωτη μπαλάντα, πέραν από τις
προαναφερθείσες κλασσικές υπερ-καταθλιπτικές (και αυτό είναι κοπλιμέντο) είναι
το Requiem (Du bist immer hier, und ich bei dir Πέραν από αυτά,
υπάρχουν μερικά κομμάτια που πλησιάζουν εντονότατα στη future pop, θυμίζοντας το Freak Perfume, αλλά, αν και θα
είναι δυνατές στιγμές live, δεν καταφέρνουν
να πουν κάτι που δεν έχουν πει ήδη άλλα συγκροτήματα ή οι ίδιοι οι Diary. Από αυτά θα ξεχώριζα το Regicide, ίσως τον κύριο λόγο να κοιτάξετε την
περιορισμένη έκδοση(πέρα από το ωραίο κουτί), αλλά και το δυνατό King of Nowhere. τραγουδάω ακόμα).

Τέλος, υπάρχουν τα
δυο κομμάτια που καταφέρουν να πουν κάτι καινούριο, με εντελώς διαφορετικό
τρόπο. Το ένα είναι το Mind over Matter, όπου ο Adrian αφήνεται με τον Daniel σε λίγο πραγματικό
πειραματισμό, τελειώνοντας το κομμάτι σε ένα λεπτό γεμάτο μελωδία, έπος και
μικρούς θορύβους. Το άλλο είναι το single, το Wedding, όπου κινούμενοι
εντελώς αντίθετα, οδήγησαν στο έπακρο τη διάθεση εντυπωσιασμού των νεαρότερων
ηλικιών που υποβόσκει σε αυτό το άλμπουμ, φτάνοντας έτσι σε σημεία που δεν είχε
ξαναεπισκεφθεί το συγκρότημα. Δένουν έτσι επιτυχώς κοφτούς δυνατούς «μέταλ»
ρυθμούς με δραματικούς στίχους. Σαφώς ένα από τα χιτ της χρονιάς.

Αλλά όπως
καταλαβαίνετε, είναι ένα άλμπουμ που θα ακουστεί περισσότερο ως 4-5 κομμάτια,
χωρίς να συγκλονίσει.Θα ικανοποιήσει για λίγο καιρό ακόμα την πείνα των φαν
(άλλωστε οι Diary δεν μπορούν να βγάλουν κάποιο
πραγματικά κακό άλμπουμ), και ίσως επιτρέψει σε νεότερο κόσμο να μάθει το
συγκρότημα. Τι να κάνουμε, κάποιος πρέπει να βγάζει καλή μουσική και για τα
πιτσιρίκια, γιατί αλλιώς αφήνονται στα νύχια των Blutengel!