:Wumpscut: - :fuckit:

1. Schlechter Mensch / 2. The Boo / 3. Fuckit / 4. Cut to see how much I bleed / 5. Achtung, Menschen / 6. Autophagy Day / 7. Pooch / 8. Leichenteilchen / 9. Broken / 10. Bloodbathing Tub / 11. Rumpelkammer / 12. Gulag

8 April 2009  - Beton Kopf Media

11^ο; 11^ο
άλμπουμ; Ή εγώ γέρασα, ή κάποιος άνθρωπος δεν ξέρει άλλη δουλειά και
βγάζει τα άλμπουμ σαν πασατέμπο (σε 3 εκδόσεις το καθένα, και άλλες 2
επανακυκλοφορίες). Και δεν είναι κρυφό ότι αυτό είχε κακές επιπτώσεις στην
ποιότητά τους. Τι θα μας έκανε να ασχοληθούμε ξανά με τον κύριο Ratzinger (συνονόματο εκείνου του παππού στο
Βατικανό); Τι θα μας έδινε ελπίδα ότι το νέο άλμπουμ δεν θα ήταν χειρότερο από
το προηγούμενο; Το γεγονός ότι είναι ξανά ερωτευμένος!

Ναι. Αυτός ο
άνθρωπος χωρίς μια μούσα, πάει από το μέτριο στο χειρότερο. Είμαι ίσως το πιο
ανεκτικό είδος φαν των :wumpscut:, με ιδιαίτερα
γούστα (μια μεγάλη αγάπη για το Bone Peeler πχ) και μια τάση να βάζω να ακούσω wumpscut όταν δεν μπορώ να αποφασίσω να ακούσω κάτι
άλλο (μισώ το shuffle, και η άνω και
κάτω τελεία φέρνουν τους wumpscut στην κορυφή της
ηλεκτρονικής βιβλιοθήκης μου ;)). Αλλά ακόμα κι έτσι, δεν μπορώ παρά να
παραδεχτώ ότι από το συμπαθητικό Evoke, τα καλά τραγούδια
σε κάθε άλμπουμ μειώνονταν όλο και λιγότερο, για να φτάσουν να είναι περί τα 4
στο Schadling, χωρίς καμία
αλλαγή στο στυλ από το προηγούμενο (ήδη μέτριο) Body Census (πέρα από μια μικρή
αύξηση στα bpm).

Και όμως,  με το fuckit, εμφανίζεται πάλι ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Όχι ότι ξαφνικά
έμαθε ο Rudy να γράφει στίχους (πρέπει να έχει
μονοψήφιο αριθμό κομματιών με καλό στίχο στην καριέρα του). Ούτε αποφάσισε να
κρατάει τα καλύτερα για τα άλμπουμ, να μην τα βγάζει τόσο συχνά, και να μην μας
φορτώνει με ό,τι filler του κατέβει. Αλλά
επιτέλους, μετά ίσως από καιρό, το διασκεδάζει πραγματικά! Εφόσον το πήρε
απόφαση ότι δεν πείθει πρακτικά κανέναν πια με το να το παίζει μαύρος και
άραχλος, αποφάσισε να καθαρίσει λίγο τον ήχο και να τον κάνει ελαφρώς πιο
φιλικό στα κλαμπ. Ο ήχος πια είναι πυκνός επειδή προστέθηκαν όργανα (κυρίως
οξέα synths με κάποιες αναφορές σε aggro industrial - ειδικά στο The Boo) και ηλεκτρονικοί θόρυβοι, και όχι επειδή
έχει λιώσει σε φίλτρα παραμόρφωσης. Η παραγωγή είναι πιο προσεγμένη. Ακόμα και
τα ορχηστρικά (leichenteilchen) έχουν δουλεμένες μελωδίες και μια εμφανή όρεξη για
δημιουργία νέων θορύβων.

Η ίδια η αισθητική
του άλμπουμ επιβεβαιώνει ότι οι Wumpscut δεν προσπαθούν να
αναστήσουν το ένδοξο παρελθόν τους, αλλά κινούνται προς νέες - ίσως ελαφρώς πιο
προσβάσιμες - κατευθύνσεις. Το ανάποδο σφυροδρέπανο και οι όμορφες εικόνες -
προπαγάνδα στις οποίες η νέα του μούσα, Sadie Sicruk πρωταγωνιστεί
δίνουν μια εντελώς διαφορετική αισθητική στο όλο εγχείρημα (κάποιος έχει λιώσει
στο Red Alert 3 εκεί πέρα). Και στο κάτω κάτω, χίλιες φορές να ποζάρει από το να τραγουδάει
(και να γλιτώνουμε τα φάλτσα της προηγούμενης).

Κρίμα, γιατί αν
αυτό το άλμπουμ είχε βγει μετά το Evoke, η νέα γενιά των wump-troopers (όσοι δεν
προλάβαμε το Embryodead στον καιρό του),
θα ήταν πολύ ευχαριστημένη, τα κλαμπ θα το εκθείαζαν και θα ατενίζαμε το μέλλον
των :Wumpscut: με προσμονή.
Τώρα, όμως, μοιάζει περισσότερο μια αναλαμπή, μια τελευταία πνοή, μέχρι να
χάσει τον ενθουσιασμό του ο Rudy με τη νέα μούσα
του, και να βυθιστεί ακόμα πιο βαθιά στη μετριότητα...