1. Pro
Victoria / 2. Sentinel / 3. Tomorrow Never Comes / 4. The Great Divide / 5.
Ghost / 6. Art Of Conflict / 7. Defiant / 8. Verum Æternus / 9. From My Hands /
10. Where There Is Light

19 June 2009 - Anachron Records

 

Faith, Power and Glory: όποιος έχει βρεθεί σε μια συναυλία των
VNV Nation εύκολα μπορεί να βρει αυτά τα στοιχεία
στα συναισθήματα που του δημιούργησαν. Δεν χρειαζόταν να περιμένουμε το 7^ο
άλμπουμ τους για να το ανακαλύψουμε, και δεν το περιμέναμε για αυτό το λόγο. Το
περιμέναμε γιατί είναι de
facto η
σταθερότερη αξία της EBM/future pop σκηνής, ανεξάρτητα με  - ή καλύτερα ακριβώς χάρη - στους
πειραματισμούς τους με όλη την υπόλοιπη ηλεκτρονική (και όχι μόνο) σκηνή.

Θα πείτε ότι κάποιοι έχουν απογοητευθεί. Θα πείτε ότι
κάποιοι «παλιοί» φαν θα ήθελαν κάτι άλλο. Όμως 1μιση εκατομμύριο view στο fan-made βίντεο του Illusion στο YouTube, η παρουσία τους στο top 100 των charts του Amazon, και ένα κοινό στις συναυλίες ανά τον
κόσμο που δεν λέει να μειωθεί, δείχνουν ξεκάθαρα ότι για κάθε έναν παλιό που
φεύγει, ένας (ή δύο) καινούριοι έρχονται. Για αυτούς που αγάπησαν το Judgement έχει γραφτεί αυτή η
κριτική, γιατί περίπου αυτοί είναι και το κοινό του Of Faith, Power and Glory. Αλλά θα επανέλθω σε αυτό το σημείο στο
τέλος. Τώρα, ας ανοίξουμε την χάρτινη οικολογική συσκευασία και ας βάλουμε το cd να παίξει...

Pro Victoria

Η αγάπη του Ronan για τα στρατιωτικά εμβατήρια και τα soundtracks δεν είναι μυστικό. Το Pro Victoria μας γυρίζει στην εποχή του Advance + Follow, όπως θα ήταν αν είχε φτιαχτεί με τις
μουσικές και τεχνικές γνώσεις του συγκροτήματος: αν ήταν μια δόση πιο πένθιμο
θα μιλούσα καθαρά για martial
industrial.
Φαντασιώνομαι στη σκέψη του να ξεκινήσει συναυλία των VNV με τον Mark και τους In the Nursery να παίζουν live αυτά
τα drums!

Sentinel

I
can't accept and won't concede that this is who we are

[...]

On
the day the storm has just begun, I will still hope there're better days to
come...

Η
ανθρωπότητα έχει σχεδόν καταστραφεί, και το άγαλμα που κοσμεί το εξώφυλλο είναι
από τα ελάχιστα που έχουν επιβιώσει: ένα μνημείο πολέμου, τώρα πια ένα
παράδειγμα προς αποφυγή, ένας σκοπός που φροντίζει να μην ξανακάνουμε τα ίδια
λάθη... Το νόημα του άλμπουμ γίνεται ξεκάθαρο αμέσως: η πίστη και το κυνήγι της
δύναμης μπορούν να μας καταστρέψουν, αλλά ταυτόχρονα η «παράλογη» ελπίδα ότι
μπορούμε να σωθούμε πρέπει να επιζήσει.

Τα
πρώτα 30'' του κομματιού είναι τόσο πυκνά σε όμορφους «τεχνολογικούς» ήχους που
δεν μπορούν να συγκριθούν με οτιδήποτε άλλο έχει φτιάξει ο Ρόναν, ούτε καν το chrome. Δείχνουν περίτρανα πόσο καλός
παραγωγός έχει γίνει, και το πώς μπορεί να αντλεί ιδέες από techno ή progressive, για να τις δέσει σε ένα
χορευτικό κομμάτι με θεματολογία και ρεφραίν που δεν μπορεί παρά να θυμίσει το Empires.

Tomorrow
Never Comes

What
will become of us
If there's no one to watch over us?
If we should face the certainty of our destruction?
Forfeiting everything, pointless cries, futile dreams
There'll be no laughter, there'll be no tears
When tomorrow never comes

Συνεχίζοντας
το ίδιο θέμα με το Sentinel, το
Tomorrow Never Comes έχει ακόμα πιο απαισιόδοξο στίχο:
είμαστε στο όριο της αυτοκαταστροφής, και βαυκαλιζόμαστε με όνειρα για μια άλλη
ζωή, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι μπορεί πράγματι να μην υπάρχει αύριο. Μια
κραυγή απόγνωσης στηριγμένη σε ένα δυνατό μπάσο, και ντυμένη με ένα synth που μοιάζει να έχει βγει από dream house, το tomorrow never comes, με την προώθησή του στο διαδίκτυο και
στους σταθμούς είναι ό,τι κοντινότερο σε single έχει αυτό το άλμπουμ, στη σημερινή, μετά-single εποχή.

The
Great Divide

Just
for a second look into your heart

as
you stand and look across the great divide

Remember
all the things that you will leave behind

as
you set out to cross the vast and great divide.

 Ένα
τελευταίο αντίο πριν από ένα μεγάλο βήμα. Κάπως έτσι ένιωσε ο Ρόναν όταν άφησε
το Ηνωμένο Βασίλειο για τη Γερμανία; Κάπως έτσι θα νιώσει πριν πεθάνει; Σε κάθε
περίπτωση το Great
Divide
κινείται στους ρυθμούς του Arena,
στο ελαφρώς λιγότερο χαρούμενο, με ένα riff από συνθετική κιθάρα. Δεν είναι κάτι
καινούριο, αλλά οι στίχοι του είναι πολύ πιο άμεσοι (σε αντίθεση με τους
τουλάχιστον 20 διαφορετικούς συμβολισμούς μέσα στο Arena), γεγονός που με κάνει να δυσκολεύομαι
να σταματήσω να το τραγουδώ.

 Ghost

...The
drowning out of self.

A
bitter cold goes side by side, a self-sustained obscurity

The
sense I can't maintain the ghost that never wanes.

 Σε
αυτό το κομμάτι ο Ronan
βυθίζεται στον εαυτό του, και πολεμάει τους δαίμονες του. Ένα πολύ προσωπικό
κομμάτι, που αφήνεται όμως αρκετά ασαφές ώστε να μπορεί να συνοδεύσει και τις
δικές μας ενδοσκοπήσεις. Πόσες μπαλάντες έχουν οι VNV; 10; Ε το Ghost τις ισοπεδώνει όλες. Τα βιολιά, το
μπάσο, οι μικροσκοπικοί ήχοι στο background, θα
έκαναν ακόμα και τον Daniel
Myer (Haujobb) να ζηλέψει την παραγωγή.

 Art
of Conflict

The
art of war is of vital importance to the state

It's
a matter of life and death

 Afterfire, Voice, Electronaut, Strata, Interceptor,
Lightwave, Momentum... Το Art of Conflict συνεχίζει μια παράδοση δυνατών instrumental κομματιών. Αν και ο Ρόναν τώρα έχει ξεχωριστό side-project για τέτοια πράγματα (Modcom), ένα άλμπουμ με τη λέξη Power στον τίτλο δεν θα μπορούσε να μην έχει
ένα τέτοιο σκληρό χορευτικό πολεμικό κομμάτι. Acid trance του 21^ου αιώνα, το Art of Conflict έχει τα φόντα να τελειώνει
τις συναυλίες των VNV
όπως κάποτε έκανε το Electronaut: με
ένα αξέχαστο rave.
Απλά καταπληκτικό.

 In
Defiance

Until
the corners of the earth, defiant to the last breath

Until
there's no one standing, no surrender

Επικίνδυνα
πράγματα κάνεις κύριε Ρόναν! Είναι δυνατόν να μας βάζεις ένα τόσο γρήγορο
κομμάτι, με δομή και riffs
κάπου μεταξύ Justice,
ροκ και... ε φυσικά VNV,
αφού μας έχεις φτιάξει με το Art
of Conflict, και να του βάζεις τέτοιους
στίχους; Θες να κάνουμε μια επανάσταση τώρα; Μόνο μην το δώσουμε στον Τσίπρα,
έτοιμος είναι!

Το
ρεφραίν μπαίνει γρήγορα, είναι χαρούμενο, δυνατό και με ποπ δομή. Τι εννοώ ποπ;
Πώς θα ήταν οι σημερινοί Apoptygma αν
δεν είχαν κιθάρες; Τόσο ποπ. Και όμως, δεν στεναχωριέμαι καθόλου. Με κάνει να
χοροπηδώ πάνω στον καναπέ, που λέμε κι εδώ στη Γαλλία. Οκ, μην το παρακάνουμε,
μην γεμίσουν το επόμενο άλμπουμ με τέτοια κομμάτια: ένα και καλό! Και ας
«κινδυνεύουμε» να το πάρει κάποιος χαμπάρι και να το λιώσουν όλα τα ραδιόφωνα.

 Verum
Æternus

If
you, and I had been anything else than these disenfranchised minds

We
would have looked the other way, as we passed each other by

Δυο
εραστές. Δυο φίλοι. Δυο μουσικοί. Ένας μουσικός και ένας ακροατής. Δυο
οραματιστές.

Δεν
μπορώ να παραλληλίσω αυτό το κομμάτι με οτιδήποτε άλλο: το πρώτο μισό του
βασίζεται σε ένα μελωδικό συνθ που παίζει κλίμακες, και θυμίζει το παρελθόν. Το
δεύτερο έχει ένα όργιο drums και
φωνών που μιλάνε για ένα παρόν, μία μέρα που πήγε στραβά, αλλά δεν πρέπει να
σπάσει αυτό το συναισθηματικό δεσμό που μας γεμίζει αισιοδοξία, για όσα
πετύχαμε, για όσα θέλουμε να πετύχουμε.

Δύσκολο
κομμάτι, αλλά μια στιγμή έκανε κλικ μέσα μου, και το λάτρεψα.

 From
My Hands

Nothing
will change a single fact of who you were to me...

Ούτε
για πίστη, ούτε για δόξα ούτε για δύναμη μιλάει αυτό το κομμάτι. Είναι
προσωπικό, συναισθηματικό. Συμβολίζει οποιοδήποτε χωρισμό, αλλά με έναν τρόπο
πολύ πιο θλιμμένο από ότι το The
Great Divide. Οι παραλληλισμοί με το Illusion, ως «η συναισθηματική
μπαλάντα του άλμπουμ» είναι αναπόφευκτοι. Και τα δυο μουσικά δεν έχουν κάτι
πολύ καινούριο να πουν, ειδικά το From My Hands με το απλό «πιάνο» του. Αλλά αυτό το κομμάτι έχει έναν
στιχουργικό πλούτο, μια ιστορία, μια θλίψη που δεν θα προκαλέσει τα
αμφιλεγόμενα συναισθήματα που προκάλεσε το απλοϊκό αλά-britney ρεφραίν του Illusion.

 Where
There is Light

The
gods play games with the mortal hearts, as the carousel goes round

 Αν
και λιγότερο upbeat από
το Perpetual,
εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό: Να δώσει μια αχτίδα φωτός στο τέλος ενός άλμπουμ με
αρκετές απαισιόδοξες στιγμές. Και οι παραλληλισμοί δεν σταματάνε εκεί: υπάρχουν
στο ρυθμό και στα συνθ, αν και το μπάσο είναι λίγο πιο γεμάτο, λίγο πιο «ροκ»,
και το σπάσιμο με το πιάνο είναι αναπάντεχο και πολύ γλυκό. Σε καμία περίπτωση
όμως δεν θα μας κάνει να ουρλιάζουμε «ναρανανάνα» α καπέλα για 5 λεπτά, όπως το
Perpetual
καταφέρνει. Είναι λίγο κρίμα, γιατί αδικεί το υπόλοιπο άλμπουμ στη λήξη: είναι
απλά καλό.

 Και
τελικά, όταν αθροίσουμε τα μέρη τι έχουμε; Για άλλη μια φορά ένα άλμπουμ που
κυλάει καταπληκτικά από το ένα κομμάτι στο άλλο, με ένα καθαρό μήνυμα. Ναι,
ξέρω, Ρόναν, δηλώνεις ότι οι VNV δεν
είναι πολιτικό συγκρότημα, αλλά όταν μιλάς για πόλεμο, για ιδανικά, για
επιμονή, και κάνεις και ένα οικολογικό σχόλιο με την συσκευασία του άλμπουμ,
δεν μπορούμε παρά να ασχολούμαστε με καθαρά κοινωνικοπολιτικά θέματα,
ανεξαρτήτως παράταξης.

Μουσικά
έχουμε ένα άλμπουμ που κινείται στα ίδια χωράφια με το Judgement, μειώνοντας τα
ορχηστρικά-νεοκλασσικά σημεία για να δώσει σε ένα δυο σημεία έμφαση σε μια ποπ
που θυμίζει U2
στο ηλεκτρονικότερο. Παράλληλα μπολιάζει το είδος από εδώ κι από εκεί με
διάφορες ιδέες και αποφεύγει με κάθε τρόπο το να φτιάξει ένα άλμπουμ που
βασίζεται απλά σε μια ιδέα και κομμάτια που μοιάζουν μεταξύ τους (Andy, τα ακούς αυτά;). Υπάρχει, βέβαια, και
μια ανησυχητική νότα: εφόσον για πρώτη φορά οι VNV αποφάσισαν να μείνουν περίπου στα ίδια
χωράφια με το προηγούμενο άλμπουμ τους, μήπως αυτό είναι ένα πρώτο σημάδι
κούρασης;

Ό,τι
και να είναι, αν βάλουμε τα κομμάτια δίπλα δίπλα, η γνώμη μου είναι ότι νικάει
στα σημεία το Judgement
(κυρίως χάρη στην παραγωγή του Sentinel και
του Ghost,
αλλά και τη συσκευασία). Αλλά οι διαφορές θα είναι πιο εμφανείς για τους
ραδιοφωνικούς σταθμούς με ροκ/ποπ προσανατολισμό: οι VNV σε
αυτό το άλμπουμ μάς δίνουν μεγαλύτερα από τα ωραιότερα ηλεκτρονικά ποπ κομμάτια
της δεκαετίας. Εν ολίγοις, νομίζω ότι το άλμπουμ θα αρέσει πέραν από τον κύκλο
του υπάρχοντος κοινού τους. 

Rating: 9 / 10
Tec-goblin

 

 

VNV Nation - Sentinel video

 {youtube}EUdYhkgPfcc{/youtube}