Placebo - Battle for the sun

1.Kitty Litter/ 2.Ashtray
Heart/ 3.Battle for the Sun/ 4. For what is worth/ 5.Devil in the Details/ 6.Bright Lights/ 7.Speak in Tongues/ 8.The Never-Ending Why/ 9.Julien/ 10.Happy You're Gone/ 11.Breathe Underwater/ 12.Come Undone/ 13.Kings of Medicine

8 June 2009 - PIAS

Οι δηλώσεις του Molko πριν την
κυκλοφορία του album επικές. Εκτός απο τα κλασσικά «η
καλύτερη στιγμή μας, πιο δεμένοι από ποτέ, ο καινούριος drummer μας έδωσε άλλη ώθηση» κλπ, έκανε και το εξής ατόπημα. Είπε ότι «μόνο οι U2 και οι Rolling Stones είναι πάνω από μας, αλλά θα τους φτάσουμε και
αυτούς». Ok Mr. Molko. Prove it!  Έχοντας την «τύχη» να ακούσω μεγάλο μέρος του
καινούριου album live πριν
τρεις εβδομάδες, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Οι πρώτες κριτικές στο net δεν χαρακτηρίζονται και διθυραμβικές,
το εξώφυλλο (επιεικώς) αδιάφορο και το πρώτο single „For what it's worth" συμπαθητικό, αλλά μέχρι εκεί (και αυτό λέει πολλά
για ένα συγκρότημα που αποδεδειγμένα ξέρει να διαλέγει τα singles του). Οι συνθήκες λοιπόν ιδανικές για θάψιμο.   

Γυαλίζοντας
το φτυάρι, που πάντα υπάρχει εύκαιρο για τέτοιες περιπτώσεις, είπα (με μισή
καρδιά είναι η αλήθεια) να ακούσω προσεκτικά το «Battle for the Sun», το 6ο κατά σειρά studio album των Placebo. Και
όμως! Αυτό που άκουσα δεν είναι άσχημο. Εντάξει, σίγουρα δεν είναι το καλύτερο
τους album (απέχει πραγματικά πολύ από το να μπει έστω στην καλύτερη τριάδα, αλλά
έχουν βγάλει αριστουργήματα οπότε το κριτήριο δεν είναι ασφαλές), του λείπει
μπόλικο από το σκοτάδι και την λυρικότητα που τους χαρακτηρίζει όλα αυτά τα
χρόνια - ίσα ίσα που είναι εμφανώς πιο απλοϊκός και λιτός, πιο αμερικάνικος (με
ότι αυτό συνεπάγεται), τα ηλεκτρονικά στοιχεία απουσιάζουν σχεδόν πλήρως, του
λείπουν τα πολύ μεγάλα κομμάτια (ενώ σε κάθε ένα από τα προηγούμενα album υπήρχαν
τουλάχιστον δύο τέτοια), αλλά δεν είναι τόσο κακό όσο περίμενα και κάποιες
σταθερές ευτυχώς υπάρχουν: με το που ακούσεις τον δίσκο, καταλαβαίνεις αμέσως
ότι ακούς Placebo, ο τρόπος που ο Brian παίζει
με τους στίχους και τις φωνητικές του χορδές παραμένει εγγύηση, παρότι μου δόθηκε
η εντύπωση ότι είναι πιο χαμηλά η ένταση της φωνής του σε σχέση με παλιότερα, η
ικανότητα τους να κορυφώνουν τα κομμάτια τους τις κατάλληλες στιγμές  (και γενικά το arrangement) είναι
ακόμα σε πολύ καλή κατάσταση και το album έχει συνοχή.
 

Πιο συγκεκριμένα,
υπάρχουν τέσσερα-  πέντε κομμάτια που
ξεχωρίζουν, τα οποία βέβαια πολύ αμφιβάλλω αν θα ξεχώριζαν σε κάθε ένα από τα 5
προηγούμενα album τους(θα μπορούσαν όμως εύκολα να
χαρακτηριστούν ως νόστιμα συνοδευτικά): Speak in Tongues, For what it's worth, Ashtray Heart, Happy you're gone και ίσως το ομώνυμο Battle for the Sun και το Devil in the Details (μάλλον η πιο πολύπλοκη σύνθεση του δίσκου). Σε κλασσικές γραμμές Placebo, κιθαριστικά (ο
παραγωγός του δίσκου είναι υπεύθυνος για κυκλοφορίες των Tool, Staind κλπ,
οπότε όσο να'ναι θα έβαλε και αυτός το χεράκι του), επιθετικά, πολύ πιο φωτεινά
όμως και σίγουρα αρκετά πιο αισιόδοξα από το στερεότυπο τους. Τα Bright Lights, Julien, Breath Underwater και Never ending why θα μπορούσαν άνετα να είναι μέρος του καινούριου
δίσκου των Apoptygma Berzerk, όντας βέβαια
τουλάχιστον δύο επίπεδα παραπάνω από οτιδήποτε εμπεριέχεται στο Rocket Science. Δεν
είναι και ιδιαίτερα δύσκολο αλλά δεν ξέρω αν αυτό αρκεί για να χαρακτηριστούν
ως πολύ καλά κομμάτια. Το Come Undone, το οποίο δεν είναι διασκευή Duran Duran όπως θα
προδίκαζε κάποιος από τον τίτλο, ρίχνει ένα σχετικό σκοτάδι στον δίσκο, αλλά
σου αφήνει την αίσθηση ότι κάτι του λείπει. Not bad πάντως. Το Kings of Medicine, ορισμιακά bittersweet, με τις (synth) τρομπέτες να ξεχωρίζουν, ακούγεται ευχάριστα, θα
μπορούσε να είναι σε soundtrack αμερικάνικης
αισθηματικής comedy, την ώρα που ο πρωταγωνιστής σκέφτεται την καλή του ατενίζοντας το
ηλιοβασίλεμα. Τι μας έμεινε; Τα Kitty Litter και Unisex. Το πρώτο, κατά
την γνώμη μου, λανθασμένα διαλεγμένο ως opener του Battle for the Sun, αδιάφορο και
άγευστο. Το δεύτερο,του οποίου ο τίτλος δεν αποτελεί καμία έκπληξη για το όλο attidute των Placebo, σε διαφορετικό ύφος, αλλά η γεύση που αφήνει
είναι μία απο τα ίδια. Και φυσικά η avantgarde πινελιά, το The Movie of your Eyelids, γιατί είπαμε,
είμαστε οι Placebo και αυτά τα έχουμε. Όμορφο για
κλείσιμο του album πάντως.

Το resume; Χμ, δεν ξέρω. Πραγματικά με μπέρδεψε. Δεν είναι
τυχαίο ότι οι κριτικές που πήρε από τον αμερικάνικο τύπο ήταν αισθητά
θετικότερες απο τις αντίστοιχες του ευρωπαϊκού. Αξίζει τον κόπο να του ρίξεις
μια ακρόαση (και ίσως όχι μόνο μία), μερικά κομμάτια θα τρυπώσουν με τον έναν ή
τον άλλον τρόπο σε folders με favorites τραγουδάκια του 2009, το θεωρώ όμως  απίθανο να τον θυμάται κάποιος αυτόν τον δίσκο
(ή έστω μεμονωμένα κομμάτια)  σε κανά δύο
χρόνια. Το φτυάρι επέστρεψε στην αποθήκη σχετικά καθαρό. Έτσι κι αλλιώς για
μερικά «σφαξίματα», το βαμβάκι κάνει πολύ καλύτερη δουλειά από το πιο κοφτερό
νυστέρι... Όσον αφορά την δήλωση για τα (ενεργά) συγκροτήματα που βρίσκονται
πάνω από αυτούς, η λίστα νομίζω ότι είναι κατιτίς μεγαλύτερη. Bigmouth strikes again κύριε Molko! 

Υ.Γ: τελικά ο Stefan Groth κατάφερε αυτό για το οποίο προσπαθεί εδώ και
κάποια χρόνια, να αναφερθεί το όνομα του σε άρθρο/κριτική για τους Placebo -έστω και ως
αρνητικό παράδειγμα. Πραγματικά ζητάω συγγνώμη για αυτό. 

Rating (ως album οποιουδήποτε άλλου συγκροτήματος) : 7,3 / 10
Rating (ως album των Placebo) : 5,8 / 10
Kiko Παπαδόπουλος

•  Myspace