Mono - Hymn to the Immortal Wind

24 March 2009 - Temporary Residence

Οι
Mono είχαν την τύχη από το δεύτερο μόλις άλμπουμ τους (το One Step More and
You Will Die του 2003) να ξεχωρίσουν και να καταθέσουν σε μεγάλο βαθμό τα
διαπιστευτήριά τους: Η συνταγή της εναλλαγής ήρεμων, ονειρεμένων μελωδιών με
ουρανομήκη ξεσπάσματα, διδαχθείσα σε όλη τη μεγαλοπρέπειά της από τους
"πατερούληδες" Mogwai βρήκε στα πρόσωπα των συμπαθών Ιαπώνων μία (ακόμα)
θαυμάσια έκφραση και, για να είμαι ειλικρινής, δεν βρίσκω κάτι μεμπτό σε αυτό.
Ακόμα και όσοι δύσπιστοι έθεταν το "αιώνιο" θέμα της πρωτοτυπίας και της αυθεντικότητας,
δύσκολα μπορούσαν να προσάψουν κάτι κακό σε ένα συγκρότημα που είχε μία
αξιοσημείωτη ποιότητα και βάθος σε όλες ανεξαιρέτως τις κυκλοφορίες του (και το
τονίζουμε αυτό). Ούτε να αγνοήσουν την παραγωγικότητά τους  - σχεδόν κάθε χρόνο μας έχουν απασχολήσει
είτε με πλήρη κυκλοφορία, είτε με κάποιο EP η συνεργασία τους. Για την
ακρίβεια, οι Mono πάντα τύχαιναν της αποδοχής των φίλων της ορχηστρικής rock
μουσικής και υπήρχαν στο μυαλό των περισσότερων ως ένα ωραίότατο, φιλότιμο,
συμπαθέστατο πλην όμως "δεύτερης διαλογής" σχήμα. Και εδώ βρισκόταν το πρόβλημά
τους.

Για
να μην παρεξηγηθώ, δεν είναι καρπούζια οι καλλιτέχνες για να τους
κατηγοριοποιούμε με τόσο άκομψο τρόπο. Ειλικρινά όμως, και με το χέρι στην
καρδιά, ποιος δεν το κάνει; Όλες οι αναφορές στο έργο των Mono έδειχναν
καταδικασμένες να τελειώνουν με την κλισαρισμένη φράση: "Καλοί, πολύ καλοί,
αλλά εντάξει, Mogwai δεν είναι". Και μέσα στην αδικία του, ο χαρακτηρισμός
αυτός, εντάξει, δεν ήταν και εντελώς λανθασμένος. Ναι μεν με τον ήχο στην τσίτα
δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από τους εκάστοτε αντίζηλους (και γι' αυτό τα live
τους ήταν, εν γένει, μία άκρως ικανοποιητική εμπειρία), όταν όμως οι στροφές
έπεφταν, τα πράγματα γίνονταν λιγάκι πιο δύσκολα. Προς θεού, δε μιλάμε για
κάποια συνθετική αδυναμία τους αλλά για κάτι πολύ λιγότερο αντικειμενικό και
αντιληπτό όχι τόσο με την ακοή όσο με το "εσωτερικό αισθητήριο" των ακροατών.
Μιλάμε για μία έλλειψη μεγαλείου. Αυτό ακριβώς διόρθωσαν με τη φετινή
κυκλοφορία τους.

Διόρθωσαν;
Η λέξη είναι μάλλον φτωχή για να περιγράψει το ηχητικό αποτέλεσμα του Hymn to
the Immortal Wind. Οι Mono με τον καινούριο τους δίσκο ήρθαν από εκεί που δεν
το περιμέναμε και μας έκαναν μάρτυρες σε μια από τις συγκλονιστικότερες
μεταμορφώσεις που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στο χώρο του post-rock. Όχι
ότι είδαμε μία ποιοτικά αλλαγμένη μπάντα (πάντα υπήρξαν ποιοτικότατοι, το
τονίσαμε αυτό). Είδαμε όμως μία απίστευτη εμβάθυνση και πιοκιλία στον ήχο τους
που μας άφησε με κομμένη την ανάσα. Οι παλιές καλές μέρες του COM?, όπου
συμμετείχες περιμένοντας τη στιγμή που θα σε παρασύρει ο κιθαριστικός
οδοστρωτήρας τους, έδωσαν τη θέση τους σε κάτι πιο περίπλοκο και τρομερά
εθιστικό: Σε έναν απίστευτο συνθετικό οργασμό που καθιστά το κάθε κομμάτι του
δίσκου μία ανεξάρτητη και μοναδική εμπειρία. Οι Mono ωρίμασαν, και ωρίμασαν
πάρα πολύ όμορφα. Τα αργά πλέον μέρη είναι που κλέβουν την παράσταση και
προκαλούν μία αισθητική τέρψη που είναι πολλές φορές δύσκολο να περιγραφεί.
Πάρτε για παράδειγμα το Silent Fight, Sleeping Dawn: Ένα κομμάτι που υπό
φυσιολογικές συνθήκες θα αποτελούσε ένα βαρετό γέμισμα σε δίσκο τους,
μεταμορφώνεται από το άγγιγμά τους σε ένα μίνι-έπος, ένα ήρεμο κομψοτέχνημα που
σου ξεσκίζει την ψυχή με την αρμονία και την ομορφιά που αποπνέει. Για να μη
μιλήσουμε για το Follow the map (το δεύτερο "γέμισμά" τους) που
παραδίδει απλόχερα μαθήματα για το πώς μπορεί να αξιοποιηθεί μια ολόκληρη
ορχήστρα με τρόπο που όχι μόνο δεν είναι πομπώδης και υπερβολικός, αλλά που
ξεκινώντας με την πιο απλή μελωδία εξυψώνεται στα όρια της κινηματογραφικής
μεγαλοπρέπειας. Η κάθε νότα δείχνει να έχει σκοπό και λόγο ύπαρξης και το
αποτέλεσμα μοιάζει τόσο άψογα δουλεμένο που από τις πρώτες ακροάσεις έχεις
συνειδητοποιήσει πλήρως ότι βρίσκεσαι απέναντι σε έναν από τους καλύτερους
δίσκους της χρονιάς.

Εννοείται
πως όσοι αγάπησαν τους Mono για τα κιθαριστικά κορυφώματά τους δε θα μείνουν
καθόλου παραπονεμένοι. Δε θα μπορούσαν άλλωστε τα φιλαράκια από την Ιαπωνία να
χωρέσουν τον οίστρο τους σε κάτι κάτω των 12 λεπτών, μην ξεχνιόμαστε... Και
όταν ο θόρυβος αναλάβει δράση δείχνουν ότι παίζουν στην έδρα τους. Οι
κλιμακώσεις των κομματιών δουλεύουν στην εντέλεια, η ατμόσφαιρα δημιουργείτα
από το πρώτο λεπτό και οι εναλλαγές (που σύμφωνα με τους ίδιους δεν είναι
μεταξύ σιωπής και θορύβου πλέον αλλά μεταξύ σκοταδιού και φωτός) κρατούν το
ενδιαφέρον στα ύψη. Για να είμαι ειλικρινής, δεν το κατάλαβα το σημείο εκείνο
με το "σκοτάδι και το φως" αλλά ελάχιστη σημασία έχει. Το Hymn to the
Immortal Wind (με το εξαιρετικά καλαίσθητο, παρεμπιπτόντως, εξώφυλλο) δεν
αφήνει τον ακροατή να βαρεθεί ούτε στιγμή. Έχει μία αύρα που τη βρίσκει κανείς
σε εκείνες τις εμβληματικές κυκλοφορίες (ονόματα δε λέμε...) που μας έκαναν να
λατρέψουμε το post rock. Είναι επικό, επιβλητικό και ταυτόχρονα τόσο ειλικρινές
και προσιτό που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι κρατάς στα χέρια σου ένα τέτοιο
διαμάντι.

Τελικά η μεταμόρφωση δεν είναι υποχρεωτικά κάτι
μεγαλεπήβολο και δραματικό. Είναι περισσότερο μία σιωπηλή, εσωτερική διεργασία
και οι Mono την πέρασαν με άριστα. Από τον επόμενο δίσκο τους δικαιωματικά θα
αντιμετωπίζονται ως ένα από τα μεγάλα ονόματα της διεθνούς post-rock σκηνής και
αυτό το κέρδισαν με το σπαθί τους
 

Rating: 9 / 10
Κωνσταντίνος
Γούλας

Mono @ Myspace

Mono - follow the map video

 {youtube}kGm47mJNy7E{/youtube}