Arctic Monkeys - Humbug

01 My Propeller 02 Crying Lightning 03 Dangerous Animals 04 Secret
Door 05 Potion Approaching 06 Fire and the Thud 07 Cornerstone 08
Dance Little Liar 09 Pretty Visitors 10 The Jeweller's Hands

25 August 2009 - Domino Records

Νομίζω πως οι Arctic Monkeys δεν θα μπορούσαν, παρά μόνο χρονικά, να καταταχθούν μαζί με άλλες βρετανικές indie μπάντες που ξεπήδησαν τέλη 90's, αρχές 00's όπως οι Libertines, Milburn, Franz Ferdinand κλπ. Αυτό γιατί παίζουν διαφορετικά, εξελίσσονται διαφορετικά και στα αυτιά σου θα μπορούσες να πεις πως ακούγονται ιδιαίτερα. Ο πρώτος τους δίσκος "Whatever People Say I Am, That's What I'm Not" πιο punky, πιο εφηβικός και πιο χύμα είναι ξεχωριστός για τραγούδια όπως το "I bet you look good on the dancefloor",τα γρήγορα ξεσπάσματα και τον τρόπο που φτύνει ο Alex Turner τους στίχους του. Ο δεύτερος, "Favourite Worst Nightmare" είναι ξεχωριστός, διότι έναν χρόνο μετά εμφανίστηκαν πιο ώριμοι και δομημένοι μουσικά δίνοντας στο rhythm section συμπρωταγωνιστικό ρόλο αφήνοντας τον Matt Helders να δίνει ρέστα πίσω από τα drums (βλ. Brianstorm), με τραγούδια στο ύφος του πρώτου δίσκου ακόμα να υπάρχουν (βλ. D Is For Dangerous) αλλά και οι "καινούριοι" Arctic Monkeys του "Balaclava". Προσθέτοντας τώρα αυτούς τους δύο δίσκους, αφαιρώντας την νεανικότητα του πρώτου και προσθέτοντας πανέξυπνους στίχους, προκύπτει μάλλον ο τρίτος δίσκος του συγκροτήματος, "Humbug".

Ανοίγεις το βιβλιαράκι που περιέχεται στην χάρτινη συσκευασία του δίσκου, αντικρίζεις τέσσερις φωτογραφίες, εκ των οποίων οι τρεις απεικονίζουν μακρυμάλληδες, γυρνάς σελίδα και με φόντο τίποτα, στο χρώμα της ερήμου οι Monkeys, μετέπειτα φωτογραφία του Josh Homme (QOTSA)να φωτογραφίζει την μπάντα σε μπαλκόνι σπιτιού στην έρημο. Δεν έχεις βάλει ακόμα τον δίσκο να παίζει, αλλά σίγουρα κάτι διαφορετικό περιμένεις. Εντάξει, όχι να ακούσεις stoner rock, ούτε grunge, πες την αλήθεια!  Ξέρεις όμως τι δεν θα ακούσεις: ούτε "Mardy Burn", ούτε "This House Is A Circus".

"Crying Lightning", "Dangerous Animals", "Potion Approaching", "Fire And The Thud", "Dance Little Liar", "Pretty Visitors", "The Jeweller's Hands", είναι σε παραγωγή του Josh Homme, εξ ου και οι φωτογραφίες. "My Propeller", "Secret Door", "Cornerstone" σε παραγωγή James Ford (Last Shadow Puppets, Favourite Worst Nightmare). Το εισαγωγικό "My Propeller" απεικονίζει ακριβώς την ατμόσφαιρα του δίσκου. Λίγο διαφορετικός Turner, κάπως psy-rock κιθάρες των 60's και στίχοι "all about sex".  Το πρώτο videoclip του δίσκου, "Crying Lightning", ο Turner διηγείται. Για μία γυναίκα πιθανά, ψωνισμένη σαν ένα βασιλιά στον θρόνο του, που δεν έχει χάσει ποτέ ο στρατός του σε πόλεμο. Δυναμισμός, σήμα κατατεθέν του δίσκου, οι κιθάρες πάλι "πετάνε", ένα τέλειο refrain, και γύρω στα 1:20 μέχρι 1:55 το πιο ωραίο κείμενο του Turner. Κοινό χαρακτηριστικό του δίσκου οι κατεβασμένοι ρυθμοί . To "Dangerous Animals" ξεκινάει σαν ένα αργό "Teddy Pickers",αλλά και πάλι, είπαμε ο Turner σε αυτόν τον δίσκο είναι κάποιος άλλος. Λίγο βαρετός ο ρυθμός του βέβαια, η κιθάρα παραμορφωμένη και το τραγούδι στο τέλος να κερδίζει την συμπάθεια σου με κιθάρα-drums-μπάσο-φωνή στρατολογημένα όλα μαζί να γκρεμίσουν στο πέρασμα τους. Στο "Secret Door" παίζουν λίγο οι Last Shadow Puppets, ένα τραγούδι για κάποια που προσπαθεί να αποφύγει κάτι, μαζί του τραβάει και άλλον, περιγραφικό, σου δημιουργεί εικόνες ανάλογες με το χαλαρό της μουσικής του που παραπέμπει στις μουσικές του Scott Walker. Στα μέσα του δίσκου το "Potion Approaching" ροκάρει, ο Matt βαράει πάλι τα ταμπούρα του, και οι κιθάρες παίζουν τα ριφάκια τους. Αρχίζεις να νοσταλγείς  κάτι διαφορετικό πέραν του «παμ πουμ παμ πουμ» που ακούς τόση ώρα. Εκεί εμφανίζεται το αντίστοιχο του "Only Ones Who Know" του δίσκου, "Fire And The Thud", ήρεμο, καλό, ερωτικό τραγούδι. Ακολουθεί το "Cornerstone", ψάχνεις μία γυναίκα, δεν την βρίσκεις, αρχίζεις και αποκαλείς τους γύρω σου με το όνομα της μπας και ξεγελάσεις τον εαυτό σου, τελικά καταλήγεις με την αδερφή της. Πάρα πολύ όμορφο τραγούδι, ωραία μελωδία της κιθάρας, Puppets again. Η χαλαρή ατμόσφαιρα παραμένει,  το μπάσο του O'Malley σου τραβάει την προσοχή, στίχοι για τις τύψεις, το ψέμα. Το "Dance Little Liar" αποδεικνύει πως η φετινή βελτίωση των Monkeys είναι σε αυτού του ύφους τραγούδια. Το συγκεκριμένο κλείνει εκπληκτικά, με την κιθάρα να βαράει στις ψηλές  νότες και η αδρεναλίνη να ανεβαίνει τόσο ώστε να μπορέσεις να δεχτείς το "Pretty Visitors". Πλήκτρα στην αρχή και ο αρκτικός καταιγισμός έφτασε. Αξιοσημείωτη στιγμή του δίσκου, hard rock μόνο, η γνωστή παραμόρφωση στην φωνή του Turner ( όπως στο "Perhaps Vampires is a bit strong but..." από τον πρώτο δίσκο, και όχι μόνο), επιτέλους ταχήτυτα, τζαμάρισμα και όχι τόση σκέψη και πρωτοτυπία, στίχοι του στυλ "What came first the chicken or the dickhead". Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έχουν γράψει οι Arctic Monkeys. Ο δίσκος κλείνει με το "The Jeweller's Hand" το οποίο έχει χάσει την όποια αξία έχει γιατί το προηγούμενο μπήκε στο repeat!

Γενικότερα, το Humbug (=φάρσα) αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο μέρος των Arctic Monkeys όπως είναι πλέον. Δεν παίζουν σαν κανέναν άλλον, στέκουν μόνοι τους και αν η πορεία τους παραμείνει τέτοια ο επόμενος δίσκος ποντάρω πως θα είναι εκπληκτικός, ένας συνδιασμός Favourite + Humbug. Στον συγκεκριμένο δίσκο τώρα, είναι φανερό το άγγιγμα του Ηοmme, συγκλίνει προς το ροκ και όπως είχε πει ο Turner σε μία συνέντευξη του "η έρημος Mojave (εκεί που βρίσκεται το studio του Homme) είναι unpoliced", οπότε καταλαβαίνεται οι ιπτάμενες κιθάρες από πού προήλθαν. Για τα λίγα άσχημα και αδύναμα σημεία του δίσκου:

Rating: 8,4 / 10
Άγγελος Κουκλάκης

 {youtube}J_G9RRY7SS0{/youtube}