Bad Lieutenant - Never Cry Another Tear

9 October 2009 - Triple Echo / Universal

Παρατήρηση πρώτη: το σινγκλάκι Sink or Swim (και κατ'επέκταση ο
δίσκος) θυμίζει  περισσότερο Monaco απ'οτι New Order (της δεύτερης -τουλάχιστον- φάσης τους, από Get Ready δηλαδή
και δώθε) .What difference does it make θα ρωτήσει κάποιος και, φαινομενικά τουλάχιστον,
θα έχει μάλλον δίκιο αφου οι φωνές των Bernard Sumner και David Potts ελάχιστα ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Όπως και να έχει πάντως, το Νever Cry Another Tear μυρίζει Peter Hook από
μακρυά. Φυσικά μόνο με την μυρωδιά μείναμε γιατί Peter Hook δεν υπάρχει πουθενά, αφού ώς γνωστόν χώρισε
-μάλλον οριστικά- τα τσανάκια του με τον
Bernard Sumner
μετά απο τρείς (και βάλε ) δεκαετίες κοινής μουσικής πορείας, σε ένα από τα πιο
πολυσυζητημένα μουσικά διαζύγια των τελευταίων ετών. Όλοι οι υπόλοιποι New Order πάντως είναι παρόντες.

Παρατήρηση δεύτερη:  το βασικό
στοιχείο που προδίδει βασικά την απουσία από το όλο εγχείρημα του κυρίου Hook, είναι το όνομα του συγκροτήματος. Και εξηγούμαι: μπορεί οι κατακριτές του
τόσα χρόνια να τον έχουν κατηγορήσει για πάρα πολλά πράγματα, αλλά για κακογουστιά
δεν τον κατηγόρησε ποτέ κανένας. Και το Bad Lieutenant ως όνομα είναι πραγματικά κακόγουστο*, παραπέμποντας περισσότερο σε mc κάποιου
hip hop ή eurodance σχήματoς κάπου στα 90's (βλέπε Snap, dj Bobo και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις), παρά σε  alternative συγκρότημα των 00's.

Παρατήρηση τρίτη (και φαρμακερή): Το Never Cry Another Tear ξεκινάει εντυπωσιακά. Πολύ εντυπωσιακά! Τα πέντε
πρώτα τραγούδια, και κυρίως το Sink or Swim και το This Is Home, ξεχωρίζουν από τον δίσκο, και έχεις την αίσθηση ότι θα ξεχωρίζαν(ή
τουλάχιστον θα στέκονταν άνετα) σε οποιοδήποτε από τους δύο τελευταίους δίσκους
των New Order και να βρίσκονταν. Μελωδικές -κιθαριστικές- συνθέσεις,
φρέσκος ήχος, αλλά παρόλα αυτά με την γλύκια γεύση των (mid πρός late) 90's, την αγέραστη και χαρακτηριστικότατη φωνή του Sumner να είναι πάντα σε πρώτο πλάνο, τα  (γνωστά και μη εξαιρετέα) «γεμάτα» drums του Stephen Morris,
ελάχιστο έως καθόλου ηλεκτρονικό στοιχείο, new wave περασματάκια στις κιθάρες, χαλαρή (αλλά όχι πρόχειρη) παραγωγή, με όμορφο στίχο
και μπόλικη νοσταλγία για την χαμένη Brit-Pop της εφηβείας μας . Από εκεί και
πέρα ξεκινάνε τα σχετικά κακά νέα: ο δίσκος συνεχίζεται με μία (μικρής κλίσης
πάντως είναι η αλήθεια) κοιλίτσα, η οποία δυστυχώς κρατάει μέχρι το τέλος του,
με μοναδικές εξαιρέσεις το Shine Like The Sun κατά πρώτο λόγο, και σε μικρότερο βαθμό τo Dynamo και το «θα μπορούσα να ήμουν και κομμάτι των Oasis» These Changes. Κομμάτια με καθαρή δομή, όμορφες μελωδίες, που τα πάνε μία χαρά μέχρι το
κουπλέ, αλλά στα ρεφρέν μας τα χαλάνε λίγο (με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα
τα Walk on Water και These Changes) . Ακούγονται πάντως ευχάριστα, παραπέμπουν στoν πρότερο
μουσικό βίο των κυρίων Summner και Morris (το καθένα με τον τρόπο του), χωρίς όμως να έχουν
το κάτι παραπάνω που χρειάζεται για να σου μείνουν.

Σε γενικές γραμμές ένας
όμορφος γλυκόπικρος  δίσκος (αν και
νομίζω ότι το γλυκό επικρατεί στα σημεία του πικρού), που στην πορεία μπορεί να
πέφτει λίγο αλλά σε ελάχιστες στιγμές καταλήγει βαρετός, με δύο πραγματικά υπέροχα
και άλλα τέσσερα-πέντε συμπαθέστατα κομμάτια, που μάλλον θα αφήσει
ικανοποιημένο το μεγαλύτερο μέρος των οπαδών των New Order, αλλά και τον απλό ακροατή, κάνοντας πλέον
ξεκάθαρο, ότι οι Bad Lieutenant δεν είναι ένα ακόμα side project, αλλά ουσιαστικά η συνέχεια των...ξέρετε ποιων!

*Από την ομώνυμη ταινία του Abel Ferrara

•  Myspace