Κακόβουλος (και δήθεν ψαγμένος ακροατής) -
Richard Hawley.
Χμμ. Αναμφίβολα ένας αξιόλογος καλλιτέχνης. Δυστυχώς όμως τόσα χρόνια δεν έχει
ακολουθήσει παρά την πεπατημένη κλασική πορεία στο καλλιτεχνικά μουσικό
στερέωμα. Και εξηγούμαι. Όπως κάθε έφηβος έτσι και ο Ριχάρδος υπήρξε ρομαντικός
επαναστάτης. Τρανή απόδειξη το πρώτο του συγκρότημα οι Treebound Story. Στη συνέχεια
ακολουθώντας τα trends
της αρχής των 90's
πέρασε και την britpop
φάση της ζωής του με τους Longpigs (παίζοντας όμως στην Β' κατηγορία της Αγγλικής
σκηνής), μέχρι το 2001 όπου είδε κι απόειδε και αποφάσισε να ξεκινήσει solo καριέρα. Κυκλοφορεί ένα
μικρό αριστούργημα ονόματι Coles Corner και στη συνέχεια ξεπουλήθηκε γράφοντας έναν
εμπορικότατο δίσκο που στην καλύτερη των περιπτώσεων περιείχε ερωτικά
σαχλοτράγουδα βγαλμένα από διαφημίσεις μεταμοντέρνας μα τόσο banal σοκολάτας. Η συνέχεια προφανώς
ήταν και είναι καταδικασμένη. Ναι, καλά το κατάλαβες, με το Truelove's Gutter κάνει την (προ πολλού) αναμενόμενη  cliché (για σαραντάρη μουσικό) στροφή προς κάποια "σκοτεινή"
ωριμότητα. Και τι δεν επιστράτευσε για να εντυπωσιάσει. Λύρες, waterphones μέχρι και μουσικό
πριόνι ο αθεόφοβος, μπλα,μπλα,μπλα...

Μέσος σημερινός ακροατής (ναι αυτός που ακούει τα πρώτα
20 δευτερόλεπτα κάθε κομματιού ψάχνοντας απεγνωσμένα να ανακαλύψει το καινούριο
Last Night)
- Τι ξενέρα είναι αυτή ρε παιδιά;

Αντικειμενικός fan του κυρίου Ηawley (βλ. εγώ) -  "Η
παράδοση δεν αλλάζει εύκολα. Έτσι λοιπόν όπως όλα δείχνουν κάθε δεύτερο
φθινόπωρο ο εν λόγω τροβαδούρος θα μας καλομαθαίνει με μια καινούργια του
δουλειά". Τουλάχιστον αυτά σκεφτόμουν καθ' οδών προς το δισκοπωλείο. Ο δίσκος
πάρθηκε, η ιεροτελεστία απαράλλακτη εδώ και 8 χρόνια. Απομονώνομαι στο δωμάτιο.
Πατάω το start. 55
περίπου λεπτά μετά η ώρα του stop.
Μεγάλη η απογοήτευση. Τίποτα παραπάνω από έναν μη κακό, μα παντελώς αδιάφορο
δίσκο. Οκτώ γλυκανάλατα εκνευριστικά τραγούδια μεγάλης αργόσυρτης διάρκειας,
δίχως πάθος, δίχως ρομαντισμό. Μια μινιμαλιστική όσο δεν πάει παραγωγή κι ένας Hawley ανίκανος
να σε ταξιδέψει έστω μέχρι το πολυαγαπημένο του Sheffield.

Αδυνατώντας βέβαια να αποδεχτώ τόσο εύκολα όλα τα παραπάνω,
ξανάβαλα τον δίσκο να παίξει. Και τον ξανάβαλα. Και τον ξανάβαλα. Και τον
ξανάβαλα. Και συνεχίζω ακόμα στον ίδιο ρυθμό, μία βδομάδα μετά.

Η σταδιακή συνειδητοποίηση της ομορφιάς ενός δίσκου είναι
σίγουρα ένα από τα πιο γοητευτικά χαρίσματα της μουσικής. Είναι εξάλλου αυτές
οι στιγμές που καταλαβαίνεις (για ακόμα μία φορά) ότι κάτι το απρόσμενο ή
καινούργιο (που τι πιο εύκολο από το να το κατακρίνεις) κρύβει μερικές  φορές εικόνες και λόγια που πάντα έψαχνες. Κι
όμως είναι όλα τόσο απλοϊκά...

Κάπως έτσι σιγά σιγά κάποιο νόημα εμφανίζεται Αs the down breaks, και το πολυπόθητο ξέσπασμα (Open up your door) φανερώνεται. Στίχοι απλοί, στίχοι ρομαντικά αθώοι και
πάντα κάπου στη μέση ένα συννεφιασμένο μα τόσο απολαυστικό Sheffield.Kι όλα αυτά μέσα από την φωνή του Richard Hawley,που
είναι και το "κυρίαρχο'' όργανο του δίσκου. Ηγείται άλλοτε μελαγχολικών, άλλοτε
σπαραξοκάρδιων, άλλοτε απλά ειλικρινών μελωδιών "για τον παλιό καλό καιρό" (Scott Walker, Lee Hazlewood). Η απλότητα σε όλο
της το μεγαλείο - με μία κιθάρα και στο βάθος ό,τι θες να φανταστείς. Κι εκεί
που έρχεται η ώρα να βαρεθείς έρχεται ο καταθλιπτικός καταιγισμός του Soldier on για να
σε καθησυχάσει ανοίγοντας τον δρόμο για τον καλύτερο ίσως επίλογο που  έγραψε ποτέ ο Hawley, μέσα από ένα δεκάλεπτο
ονειρικό ταξίδι που ακούει στο όνομα Don't you cry.

Ίσως όλα είναι μία καλοστημένη υπερβολή. Ίσως πάλι να είναι
ένα ανοσιούργημα. Ναι γιατί όχι; Η υποκειμενικότητα της τέχνης πάντα
συναρπάζει. Σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του, ούτε όμως κι ο
χειρότερος. Ποτέ δεν θα χαρακτηριστεί ως αριστούργημα. Εξάλλου ο Richard Hawley  ποτέ δεν είχε ιδιαίτερα ματαιόδοξους (μουσικά
τουλάχιστον) στόχους. Γι' αυτό και πάντα θα μας προσφέρει όμορφους και κυρίως
ειλικρινείς δίσκους απ' το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι.

Rating:  7/ 10
Ιωάννης Κούσης

Richard Hawley - for your lover give some time video

 {youtube}oG6itlFun5A{/youtube}