Vic Chesnutt - At the Cut

01. Coward/ 02. When the Bottom Fell Out/ 03. Chinaberry Tree/ 04. Chain/ 05. We Hovered With Short Wings/ 06. Philip Guston/ 07. Concord Country Jubilee/ 08. Flirted With You All My Life/ 09. It Is What It Is/ 10. Granny

22 September 2009 - Constellation

Οι
προβληματικοί τραγουδοποιοί που για περισσότερο από μια δεκαετία διαστρέβλωναν
ηδονικά (και ενίοτε με συγκλονιστικά αποτελέσματα) το πρόσωπο της americana, τα τελευταία χρόνια πορεύονται
με αξιοσημείωτη συνέπεια προς το δημιουργικό τέλμα. Ο Conor Oberst, μαζί με την κατασκευασμένα
τραυματική παιδική ηλικία και τις εφιαλτικές, εφηβικές ονειρώξεις του,
εγκατέλειψε και την πρώιμη έμπνευσή του, προλαβαίνοντας να μεγαλουργήσει και να
ξεφουσκώσει σε ηλικία που άλλοι μόλις που θα ξεκινούσαν δειλά να γράφουν
τραγούδια. Ο Will
Oldham,
αφού διοχέτευσε την παραληρηματική ιδιοφυία του σε αρκετά αριστουργηματικά
άλμπουμ, αρκείται πλέον σε ακίνδυνες country κυκλοφορίες. Σε μια βελτιωμένη
περίπτωση, ο Bill
Callahan
(Smog)
επιστρέφει κατά καιρούς με ενδιαφέρουσες δουλειές, χωρίς όμως να πλησιάζει τις κορυφές
του παρελθόντος. Σε μια βέλτιστη περίπτωση, όμως, ο Vic Chesnutt εν έτει 2009 παραδίδει με το
δέκατο τρίτο δισκογραφικό του πόνημα ένα από τα καλύτερά του άλμπουμ, ως
συνέχεια του επίσης εκπληκτικού «North Star Deserter» του 2007.

Τι
είναι, λοιπόν, αυτό που διαφοροποιεί τον τελευταίο σε σχέση με τους υπόλοιπους;
Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να αναφερθεί είναι η επιλογή των μουσικών που τον
πλαισιώνουν. Γιατί μπορεί ο Vic
Chesnutt
να μην υπήρξε ποτέ φειδωλός στο να διαλέγει συνεργάτες, αλλά στη συγκεκριμένη
περίπτωση ήταν εξαρχής προφανές ότι το επικείμενο αποτέλεσμα δύσκολα θα
κατέληγε έστω μέτριο. Μέλη των Thee
Silver
Mt.
Zion,
Godspeed You!
Black
Emperor
και Witchies,
καθώς και ο Guy
Picciotto
των Fugazi
ανεβάζουν κατακόρυφα
το επίπεδο του «Αt
The
Cut»,
με τον ίδιο τρόπο που το είχαν κάνει και στο «North Star Deserter» (δεν είναι διόλου τυχαίο το
γεγονός ότι ο Chesnutt
για πρώτη φορά επαναλαμβάνει συνεργασία). Η συμβολή τους είναι σημαντική τόσο
όταν δίνουν ξεκάθαρα το στίγμα τους, προχωρώντας τα κομμάτια πέρα από τις
δυνατότητες του δημιουργού τους («Chinaberry Tree») όσο και όταν του παρέχουν μια
πιο διακριτική μεν, εξίσου ουσιώδη δε συνοδεία («When The Bottom Fell Out»).

Το
δεύτερο -και κυριότερο- στοιχείο, όμως, που διατηρεί αναλλοίωτη την
καλλιτεχνική αξία του Vic
Chesnutt
μετά από είκοσι χρόνια και του επιτρέπει να βγάζει δίσκους, όχι απαραίτητα
σπουδαίους, αλλά πάντα ξεχωριστούς είναι η απόλυτα ειλικρινής διάθεση απέναντι
στα τραγούδια του. Κι επειδή κάθε προσπάθεια ανάλυσης του παραπάνω θα καταλήξει
αναπόφευκτα σε εξαιρετικά άτοπους για την περίσταση βερμπαλισμούς, αρκούν οι
ερμηνείες του «At
The
Cut»
και μια ματιά στους στίχους, για να πειστεί κανείς- αρχής γενομένης με το
εξαιρετικό «Coward»
που ανοίγει το άλμπουμ. «The
courage of
the
coward
is
greater than
all
others'»
τραγουδάει ο Chesnutt,
καθώς οι υπόλοιποι ξεδιπλώνουν post-rockικά το κομμάτι, κρατώντας ιδανικά
τις ισορροπίες ανάμεσα στις ήρεμες στιγμές και στα δραματικά κιθαριστικά ξεσπάσματα.
Στο επίσης πολύ καλό «Chain»,
η μινιμαλιστική ευαισθησία του πιάνου αντιτίθεται στο αίσθημα παγίδευσης που
αποπνέουν οι στίχοι («Chain-
every
gesture,
every
face»),
ενώ με το «Flirted With
You
All
My
Life»,
ο Chesnutt,
ο οποίος μετά από τις απόπειρες αυτοκτονίας του αποφάσισε ότι θέλει να ζήσει,
γράφει ένα ερωτικό τραγούδι για το θάνατο με την ίδια αναπάντεχη αμεσότητα που
ο Bonnie
Prince
Billy
αφιέρωνε την ωδή στο σκοτάδι του («Black») στο δικό του αριστούργημα «I See A Darkness». To «It Is
What It Is» αποτελεί μια γλυκόπικρη αποδοχή της αναπηρίας του («like the
Invisible Man directing traffic / I'd be ineffective, no matter how enthusiastic»)
και ταυτόχρονα μια επίμονη αποστροφή της θρησκείας ως συναισθηματικό δεκανίκι («I
don't need stone altars to help me hedge my bet against the looming blackness»).
Το άλμπουμ
ολοκληρώνεται με το «Granny»,
η αφορμή για το οποίο δόθηκε από ένα όνειρο με τη νεκρή γιαγιά του. Εδώ η
ελεγχόμενη στιχουργική αφέλεια και η μετρημένα δραματική ερμηνεία υφαίνουν την
αναγκαία φορτισμένη ατμόσφαιρα, απομακρύνοντάς την παράλληλα από τη σκόπελο του
μελοδραματισμού- και ανεξάρτητα με το αν είναι όντως το κορυφαίο τραγούδι που ο
Chesnutt συνέθεσε
ποτέ (όπως δηλώνει ο ίδιος), συνιστά το ιδανικό κλείσιμο μιας πανέμορφης
μουσικής κατάθεσης.

Εν
κατακλείδι, το «At
The
Cut»
έρχεται λίγο πριν το τέλος της χρονιάς, για να σηματοδοτήσει μία από τις
αυθεντικότερες στιγμές της. Κι ενώ οι σχετικές λίστες ήδη φορτώνονται με όσους
μιμούνται τους μελαγχολικούς με περισσότερο στυλ, ο Vic Chesnutt μας αναγκάζει για άλλη μια φορά
να στρέψουμε την προσοχή μας στις επώδυνες, λιτά ποιητικές εξομολογήσεις του,
που δε χρειάζεται να προσποιηθούν τις αληθινές.     

Rating: 9 / 10
Παναγιώτης Πουλάκης

Vic Chesnutt - Coward  video

 {youtube}LNJKL_6MwT0{/youtube}