Faith and the Muse - Ankoku Butoh

1. Woman of
the snow / 2. Kamimukae/ 3.Blessed / 4.Battle Hymn / 5.Bushido/6.Nine Dragons / 7.Harai / 8.When
we go dark / 9.The Red Crown / 10.Kodama / 11.She waits by the well / 12.Sovereign / 13.To
be continued

23 November 2009 - Danse Macabre

ή αλλιώς...
Butoh-Shinto-Taiko drums και λίγο J-horror

Με δυο λόγια, ανυπομονησία που τη
διαδέχτηκαν στιγμές αδιαφορίας, πλήρους
απογοήτευσης μαζί με κάποιες (Kamimukae,
Battle Hymn, Bushido, When we go dark,
The Red Crown), όπου η περιέργεια για τη συνέχεια,
συντηρούσε την επιθυμία μου να συνεχίσω
ν'ακούω αυτόν το δίσκο που πήρε το όνομά
του από την κίνηση
Ankoku Butoh, που επηρεάζει άμεσα το Butoh. 

Μέσα 
σε όλες του τις αντιφάσεις, αυτό το οπτικοακουστικό
cd/dvd, ευελπιστεί να μεταφράσει σε μουσική,
κομμάτια της θρησκείας του σιντοϊσμού,
μαζί με τη θεματολογία και την αισθητική
των J-Horror ταινιών. Σ'αυτά, προσθέστε την
επιθυμία του Faith και της Monica να
εντάξουν στη μουσική τους την αισθητική
του χορευτικού είδους Butoh μαζί με μιλιταριστική
και πολεμική θεματολογία και ήχους που
μας ταξιδεύουν ως τις φυλές των ιθαγενών
και τις τελετές τους, και έχετε όλο το
σενάριο του τελευταίου τους δίσκου. 

1)
Taiko Drums 

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, το
album αυτό δεν έχει την αίγλη των προηγούμενων
δίσκων και θα μπορούσε κάλλιστα ν'αποτελεί
πρώτο δίσκο άλλου συγκροτήματος και όχι
αυτού που έχει συνθέσει κομμάτια όπως
το ‘Patience Worth', ‘Interlude Annabell', ‘Mercyground'
κ.α. Μεταξύ των νέων στοιχείων που εντάσσονται
σ'αυτή τη δουλειά, είναι τα τεράστια
taiko τύμπανα που κατά τους F.A.T.M μπορούν
και  μεταφέρουν επιτυχώς στο κοινό,
το γενικό κλίμα της πολεμικής που βιώνει
ο σημερινός άνθρωπος. Συχνά οι ρυθμοί
που ακούμε να παίζονται, θυμίζουν αφρικάνικες
φυλές και αρχαίους πολιτισμούς και συγκεκριμένα
τις τελετουργίες στις οποίες επιδίδονταν.
Aπό άποψη ρυθμού και ατμόσφαιρας, τα τύμπανα
αυτά προσθέτουν μια πολύ ενδιαφέρουσα
και ασυνήθιστη νότα στη μουσική και το
μέχρι τώρα ύφος του συγκροτήματος ενώ
μαρτυρούν τη μουσική τους εξέλιξη με
αυτή την αναφορά στις απαρχές ουσιαστικά
της γένεσης της μουσικής που δε βρίσκεται
αλλού από τις αρχαίες φυλές όπου ο ρυθμός
συνόδευε κάθε πτυχή της καθημερινότητας.
Άλλωστε είναι γνωστό πως η αφαιρετικότητα
και η απλότητα αυτών των ρυθμών που βασίζεται
στους ελάχιστους μουσικούς φθόγγους
που χρησιμοποιούν, είναι στοιχεία που
μεταδίδουν πιο άμεσα το μήνυμα της εκάστοτε
μουσικής. 

Το πρόβλημα στο Ankoku Butoh είναι πως
όταν έχουμε να κάνουμε με ένα, σε γενικές
γραμμές, συνεκτικό album, τα επιπλέον στοιχεία
αναδεικνύουν τη σημασία τους και το όλο
εγχείρημα. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε
με ένα κολλάζ μουσικών
και αισθητικών υφών με αποτέλεσμα να
δημιουργείται η εντύπωση ενός χαοτικού
ακούσματος που θέλει να πει εκατομμύρια
πράγματα αλλά δεν έχει τη συνοχή και την
οργάνωση που απαιτείται ώστε να μας μεταδώσει
το επιθυμητό μήνυμα και συναίσθημα. Ακούμε
για παράδειγμα αιθέρια φωνητικά και μελωδίες
(‘Kodama', ‘When
we go Dark') και ξαφνικά ροκ και πολύ
σκληρές ηλεκτρικές κιθάρες (‘Blessed'
, ‘The Red Crown', ‘Sovereign')
πολεμικές ιαχές και σκληρά τύμπανα που
παραπέμπουν σε τελείως άλλα πράγματα
...  

Για να
το πούμε κάπως αλλιώς, είναι σα να
έχουμε συνηθίσει ένα ζωγράφο να χρησιμοποιεί
στα έργα του μόνο ευθείες γραμμές και
ξαφνικά στον τελευταίο του πίνακα να
βάζει και μερικές καμπύλες...προς στιγμή
ξαφνιαζόμαστε πολύ ευχάριστα με την αντίθεση
αυτή, αλλά μετά παρατηρούμε πως αυτές
οι καμπύλες δεν ενώνονται με καμία απ'
τις ευθείες γραμμές αλλά έχουν τοποθετηθεί
κάπου ανάμεσα και δε βγάζουν πολύ νόημα
σε σχέση με την υπόλοιπη εικόνα και έτσι
το όλο εγχείρημα με απογοητεύει. Τώρα
θα σκεφτείτε πως τα πάντα είναι θέμα ερμηνείας
αλλά εμείς εδώ μιλάμε για έλλειψη συνοχής
η οποία δεν είναι θελημένη αλλά προκύπτει
ως αποτέλεσμα ελλιπούς επεξεργασίας 
του έργου. 

Αυτά 
περίπου αισθανόμαστε ακούγοντας τα ‘Bushido,
‘Nine Dragons' για παράδειγμα με τις
πρωτόγονες ιαχές και τα επιβλητικά τύμπανα
αμέσως μετά το ‘Battle
Hymn' και πριν το ‘Harai'...Υπερανάλυση
θα πείτε τώρα? Μπορεί... 

2)
Butoh 

Ας ασχοληθούμε
με την άλλη μεγαλεπίβολη πρόθεση των
Faith and the Muse που ήταν η ένταξη στο album, του
Butoh ως αισθητική παρά ως κίνηση, απ'ό,τι
αντιλαμβάνομαι... Πραγματικά αναρωτιέμαι
αν ο Faith και η Monica έχουν παρακολουθήσει
πότε live ή έστω από video, κάποια παράσταση
butoh...και αν πραγματικά θεωρούν πως αυτό
που βγάζουν σαν αισθητική και ως σκηνική
παρουσία αλλά και στο έντυπο υλικό του
cd/dvd και στη μουσική τους, έχει έστω και
κάποια μακρινή σχέση με το butoh. Συνήθως
όταν κάποιος επιθυμεί να εντάξει σε μια
δουλειά του στοιχεία ενός ‘ρεύματος',
υιοθετεί τουλάχιστον τις βασικές αρχές
αυτού του ‘ρεύματος'. Το butoh λοιπόν έχει
τις εξής 4:

• Λιτότατη 
  σκηνική παρουσία την οποία χαρακτηρίζει
  το στοιχείο της ομοιομορφίας καθώς 
  κανείς δεν πρέπει να
  ξεχωρίζει αισθητικά
  ως παρουσία εφ'όσον το σώμα είναι το
  ‘ρούχο' της ψυχής (Kazuo
  Ohno)

• Μουσική επένδυση
  εντελώς αφαιρετική

• Καμία έκφραση
  συναισθήματος με οποιοδήποτε άλλο τρόπο
  πλην της κίνησης η οποία εμπεριέχει οπτικές
  στρεβλώσεις και προβάλλει τους μυς

• Κάποιου είδους βασική ιδέα πάνω στην
  οποία βασίζεται όλη η κίνηση
  που παρακολουθούμε

Εγώ
δεν διακρίνω το παραμικρό 
που να μας παραπέμπει στο butoh ούτε με αφαιρετικό
τρόπο σ'αυτό το album , πράγμα το οποίο με
εκνευρίζει ιδιαίτερα σε βαθμό που θα
προτιμούσα να μην ονομαζόταν έτσι το
album ...παραξενιές 

3)
Shinto ή kami-no-mich 

Ας γυρίσουμε
όμως στους Faith and The Muse...

... 

Πέρα λοιπόν από την ανατολικής προέλευσης
ενδυματολογική επιλογή της Monica η οποία
δεν παραπέμπει μονοσήμαντα στο σιντοϊσμό,
είναι αδύνατο να διακρίνουμε κάποια σαφή
αναφορά σ'αυτή τη θρησκεία, πέραν από
μια αμυδρή και άκρως καλοπροαίρετη, στους
στίχους κάποιων από τα κομμάτια όπως
π.χ στα ‘Battle Hymn', ‘Nine
Dragons', ‘Sovereign' οι οποίοι βέβαια
παραπέμπουν και σε ένα σωρό άλλες θρησκείες. 

Δεν ξέρω...αλλά
εμάς όταν μας μάθαιναν μουσική σύνθεση
και χορό, μας έλεγαν πως αν πρόκειται
να κάνουμε αναφορά σε κάποια επιρροή
μας, θα πρέπει η πηγή της επιρροής, να
είναι εμφανής στο τελικό αποτέλεσμα αλλιώς
μπερδεύουμε το θεατή. 

Για να
καταλήξω λοιπόν επειδή και πάλι
μακρυγόρησα... περίμενα κάτι πολύ
πιο εμπεριστατωμένο μουσικά 
και αισθητικά από ένα συγκρότημα
όπως οι Faith and the Muse...παρ' όλ'αυτά είμαι
αισιόδοξη για τη συνέχειά τους καθότι
οι προθέσεις τους μου αρέσουν πολύ και
λόγω του παρελθόντος τους δεν τους εγκαταλείπω
τόσο εύκολα.

Rating: 5 / 10
Νάντια Σαββοπούλου

 {youtube}Oo4XYwG24cM{/youtube}