Στα μάτια μας ξεδιπλώνεται
ένας αγώνας αυτοκινήτων.  Ένας αγώνας ανθρώπων
μεταμφιεσμένων σε αυτοκίνητα για την ακρίβεια, που τρέχουν πάνω στο χιόνι με θεατές μακιγιαρισμένα robots και ένα υπέροχο έπαθλο: το
πιο μεγάλο εργοστάσιο φούσκας κάτω απο έναν καλοκουρδισμένο ουρανό. Και όλα
αυτά πασπαλισμένα με μπόλικα υπέροχα σκίτσα. Όχι, δεν πρόκειται για μία ακόμα
ταινία του Burton, αλλά για τον solo δίσκο της Etten, κατά
κόσμον Ελένη Τζαβάρα, παλιάς μας γνώριμης από τους Film. Είναι
τελείως μόνη της σε αυτήν την προσπάθεια; Χμμμ, αν μπορέσετε να ξεκολλήσετε τα
μάτια σας απο τις 13 κάρτες-πίνακες που επιμελλήθηκε ο H.O.P.E (με μια μικρή βοήθεια της ίδιας της Etten) και το εξ'ίσου εντυπωσιακό εξώφυλλο, θα μπορέσετε να διαβάσετε δύο βαριά
ονόματα στα credits: αυτά του Coti K και του Μιχάλη Δέλτα. Και αυτά όσον
αφορά την παραγωγή, οπότε προσεγγίζουμε το cd υποψιασμένοι για την ηχητική του κατεύθυνση.

Είναι όμως το
-καθ'έαυτου- δώρο αντάξιο του (πραγματικά υπέροχου) περιτυλίγματος; Η απάντηση
είναι πολύ εύκολη: ΝΑΙ! Ξεκινώντας από τα βασικά και αυτά που μάλλον
υποπτευόμασταν: η φωνή της είναι ιδιαίτερη και με μεγάλο εύρος, η προφορά της
στα αγγλικά άψογη, ο ήχος αρκετά
σκανδιναβικός (οι μπόλικες αναφορές στο myspace της Etten σε Knife, Björk, Stina Nordenstam κλπ. μόνο τυχαίες δεν είναι) αν
και όχι πάντως τόσο μινιμαλιστικός, σχεδόν εξ'ολοκλήρου ηλεκτρονικός (φυσικά
πολύ διαφορετικός από ότι είχαμε συνηθίσει με τους Film) και
με προσεγμένη παραγωγή. Πάμε σε αυτά που δεν ήταν τόσο αναμενόμενα: το ύφος είναι
αρκετά παιχνιδιάρικο. Απροσδόκητα παιχνιδιάρικο για να γίνω πιο σαφής. Και
ονειρικό. Όχι ότι λείπουν οι σκοτεινές στιγμές, ίσα ίσα που δένουν όμορφα και
εναλλάσσονται αρμονικά. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του δίσκου είναι ότι κομμάτι
με κομμάτι δυναμώνει, βελτιώνεται και από ένα σημείο και μετά αυτοτροφοδοτείται,
κυλάει πολύ ομαλά. Υπό αυτή την έννοια, η επιλογή της σειράς των κομματιών
είναι άκρως επιτυχημένη. Οι συνθέσεις της Etten, μάλλον βασικό σκοπό έχουν να αναδείξουν/πλαισιώσουν  τα φωνητικά που κλέβουν συνήθως την παράσταση
με την συναισθηματική θεατρικότητα τους, χωρίς όμως να λείπουν εδώ και εκεί τα τσαχπίνικα
electronics γεμισματα και οι πολύπλοκες „γέφυρες"- και μπόλικη drum machine. Με λίγα λόγια, αυτό που στην κεντρική Ευρώπη
(κυρίως) ονομάζεται Indietronica (αλλά εμείς εδώ σιχαινόμαστε τις ταμπέλες,
σωστά;).

Τα τραγούδια που
ξεχωρίζουν είναι αρκετά, αλλά τα τραγούδια που ξεχωρίζουν μεταξύ αυτών που
ξεχωρίζουν (...sic...) είναι το low tempo και επιβλητικό „She s A and S" ( από μουσικής απόψεως μάλλον η καλύτερη στιγμή
του δίσκου, και με πολύ δυνατούς στίχους επίσης), το υπέροχο „Clockwork Skies", το ταξιδιάρικο αλλά ταυτόχρονα  κλειστοφοβικό (και σίγουρα ιδανικό για
κλείσιμο) „Snow" και το πιο σκοτεινό κομμάτι του δίσκου, το „Skog".
Από κοντά και το περίφημο "Bubble Factory" (μα τι ωραία εικόνα-τίτλος!)
που το ειχαμε ακούσει στο Audiobook 5, ενώ για την, μάλλον αναπάντεχη,
διασκευή στο Another Day του Roy Harper δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη γιατί
η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ακούσει το πρωτότυπο. Συνολικά ένα πολύ
ελκυστικό και προσεγμένο
πακέτο πραγματικά διεθνών προδιαγραφών, με την Etten να γυρνάει την πλάτη της σε αυτό που ονομάζουμε the safe way, και που δείχνει ξεκάθαρα ότι έχουμε καλλιτέχνες που όταν ξεφύγουν  από κάποιες παγιωμένες αντιλήψεις (τον
περιβόητο ελληνικό μικρόκοσμο), είναι ικανοί για πολύ όμορφα πράγματα.

•  Etten @ Myspace