The National - High Violet

1. Terrible Love / 2. Sorrow / 3. Anyone's Ghost / 4. Little Faith / 5. Afraid of Everyone / 6. Bloodbuzz Ohio / 7. Lemonworld / 8. Runaway / 9. Conversation 16/ 10. England / 11. Vanderlyle Crybaby Geeks

10 May 2010 - 4AD records

Μπορεί οι National να μην υπήρξαν ποτέ μεγάλο συγκρότημα, αλλά κανείς δε μπορεί
να τους καταλογίσει έλλειψη διάθεσης ή προσπάθειας προκειμένου να γίνουν.
Ξεκίνησαν νωθρά, αναζητώντας τον ήχο τους στις παρυφές ειδών σταθερά
ευχάριστων, κάθε άλλο, όμως, παρά ανεξερεύνητων, με αποτέλεσμα ακόμα και οι
ίδιοι να αναφέρονται στους δύο πρώτους δίσκους τους απλά με νοσταλγία. Με το "Alligator" του 2005
υπαινίχθηκαν ότι διέθεταν περισσότερο ταλέντο απ' όσο αρχικά τους φαινόταν,
πράγμα που ήρθαν να επιβεβαιώσουν με το "Boxer", καλύπτοντας παραπάνω από αξιοπρεπώς την απόσταση μεταξύ Tindersticks
και Interpol, την
ίδια χρονιά που οι τελευταίοι έστηναν στυλιζαρισμένες τραγωδίες για την
αλλοτρίωση του εγώ μέσα στην παρτούζα, αποτυγχάνοντας εντέλει να αναδειχθούν
στην πραγματικά σπουδαία μπάντα που η δεκαετία ζητούσε εναγωνίως. Τώρα, με το "High Violet", φαίνεται πως ήρθε η
ώρα να κάνουν το άνοιγμα στα μεγάλα ακροατήρια που πάντα ονειρεύονταν, όπως
άλλωστε και κάθε συγκρότημα που σέβεται τον εαυτό του...

Συνεπείς ως προς το να εμφανίζονται ωριμότεροι σε κάθε νέα
τους κυκλοφορία, παρουσιάζουν ένα σύνολο τραγουδιών που για πρώτη φορά δε
διατρανώνει τις επιρροές τους- αναμφίβολα το βασικό σημείο υπεροχής σε σχέση με
τις προηγούμενες καταθέσεις τους. Οι μελωδίες μοιάζουν περισσότερο δουλεμένες
από ποτέ και το κλίμα του "High Violet"
καταλήγει να μορφοποιείται από μια αιωρούμενη pop διάθεση,
μιας και συνειδητά πλέον επενδύουν στην εξωστρέφεια. Αυτό γίνεται πρόδηλο ήδη
από το εναρκτήριο "Terrible Love",
που ξεγελάει μπαίνοντας υποτονικά, για να χαρίσει από νωρίς το πρώτο ξέσπασμα
του άλμπουμ, προϊδεάζοντας για τη συνέχεια. Το "Sorrow" δε συντηρεί το έκδηλα βαρύ ύφος
του τίτλου του, καθώς στην ουσία συνιστά μια ωδή στο μαζοχισμό («Cover me in rag and bones, sympathy/ cause I don't wanna get over you»), ενώ το "Anyone's Ghost" θ' αποτελούσε το
ιδανικό pop single ενός οποιοδήποτε σύγχρονου indie rock δίσκου. Οι ερμηνείες
ακολουθούν την αλλαγή πλεύσης προς έναν πιο άμεσο ήχο, έχοντας μάλιστα
καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωσή του, αμβλύνοντας τα σημεία που τείνουν να
κινηθούν σε αυστηρότερα πλαίσια, όπως για παράδειγμα στο editorικής φόρμας κουπλέ του "Conversation 16"- παραμένει
πάντως δύσκολο να αφήσει κάποιον αδιάφορο η άκρως γοητευτική χροιά του Matt Berninger.

Αναφορικά με τους στίχους του τελευταίου, αυτοί ήταν
ανέκαθεν ένα από τα μεγαλύτερα προσόντα των National. Δεν επιχείρησαν ποτέ να συνοψίσουν την «ανθρώπινη
κατάσταση» σε μεγαλόσχημες φούσκες τύπου: «Blood runs into our veins, that's where all similarity is». Αντίθετα, προσέγγιζαν με
διακριτικότητα την καθημερινή αγωνία, μέσα από προσωπικές -ή μη- εξομολογήσεις
και παρόλο που δεν απέφευγαν πάντα τα κλισέ, κατόρθωναν σε στιγμές γνήσιας
έμπνευσης να συμπυκνώσουν με αφοπλιστική απλότητα το άθροισμα μιας κρυμμένης
ζωής («Can you hear the sound of your life through the walls?»).
Στο "High Violet"
αυτό δεν αλλάζει: ο έρωτας, η μοναξιά, οι οικονομικές δυσκολίες, οι ανασφάλειες
της πατρότητας συνθέτουν τα βιώματα του Matt Berninger και αυτά περιγράφει με ειλικρίνεια και ενίοτε σε τόνους
αυτοσαρκαστικούς σα μικρές προσπάθειες εξιλέωσης- ενδεχομένως και πιο αβίαστα
τώρα που έχει εξαλείψει τις όποιες ανάγκες του να το παίξει βασανισμένος και cool.

Αυτή τη λεπτότητα, όμως, φαίνεται να υπονομεύει η
προαναφερθείσα στροφή στην εξωστρέφεια, στο όνομα μιας κάθαρσης που θεώρησαν
ότι χρωστούσαν ως αντίβαρο στη συσσωρευμένη ένταση του "Boxer". Ακόμα και οι πιο λιτές συνθέσεις
του άλμπουμ (με εξαίρεση το "Runaway",
από τα καλύτερα του συγκροτήματος γενικά) εντάσσονται απόλυτα στο γενικότερο
κλίμα κι ενώ παραμένουν ωραία τραγούδια ξεφεύγουν απ' ότι κατόρθωσε να τους κάνει
έστω και για λίγο ουσιαστικούς: να δημιουργούν συναισθήματα οικειότητας
ξεδιπλώνοντας τη διακριτική τους μελαγχολία ταυτόχρονα με ατμόσφαιρες υπόγεια
αγχωτικές, χτισμένες πάνω σε ρυθμούς εξαντλητικούς, σχεδόν κλειστοφοβικούς. Όσο
για το "Vanderlylle Crybaby Geeks",
με το επαναληπτικό, κατά βάθος επικό ρεφραίν που μπαίνει στους τρεις πρώτους
στίχους και διαρκεί σχεδόν όσο ολόκληρο το κομμάτι, είναι στην κρίση του
καθενός το αν θα το θεωρήσει καθαρτικό κλείσιμο άλμπουμ ή απλά παρωχημένο.

Όπως και να χει, κέρδισαν και πάλι την αποδοχή των κριτικών, τα venues έγιναν μεγαλύτερα, ο Carlos D. πήρε το διαβόητο μουστάκι του κι έφυγε: όλα λοιπόν μοιάζουν ευοίωνα
για τους National κι ας μη
φέρει το "High Violet" το
συναισθηματικό βάρος του "Boxer" που θα έκανε κάποιον να ανατρέξει με ευκολία σ' αυτό μετά από καιρό.
Το βέβαιο είναι ότι έχουν πράγματα να πουν και παρόλο που είναι αμφίβολο ότι οι
anthemικές
απολήξεις- φανερές ή λανθάνουσες- των νέων τραγουδιών τους είναι ο κατάλληλος
τρόπος, για να τα μεταδώσουν, ο Matt Berninger δε δίνει το δικαίωμα να
αμφισβητηθούν οι προθέσεις τους: «We wanted to make a really fun record». Και αυτό σίγουρα το κατάφεραν.
 

 Rating: 7,5 / 10
Παναγιώτης Πουλάκης

 {youtube}yfySK7CLEEg{/youtube}