Jimmy Edgar - XXX

01. Function Of Your Love / 02. Hot, Raw, Sex / 03. Turn You Inside Out / 04. New Touch / 05. One Twenty Detail / 06. Rewind, Stop That Tape / 07. Push / 08. Physical Motion / 09. In My Color / 10. Midnite Fone Call / 11. Vibration 

27 July 2010 - !K7 Records

Ήταν απολύτως φυσιολογική η πορεία του Jimmy Edgar, στην
δισκογραφία. Υπέγραψε αρχικά με την νεοϋορκέζικη Isophlux για ένα κομμάτι και λίγο
αργότερα με την Γερμανική Poker Flat.
Οι παραπάνω δουλειές, σε συνδυασμό με τη δυναμική που είχε ως resident dj σε
κάποια clubs του Detroit -σε ηλικία μόλις 15
ετών- του έδωσαν το δικαίωμα να κερδίσει ένα συμβόλαιο με την ανερχόμενη τότε Μerck από το Miami και να
κυκλοφορήσει το αξεπέραστο My Mines I,  ως Kristuit Salu Vs. Morris Nightingale, το 2002. Η
συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Η Warp του προσφέρει συμβόλαιο και ο ήχος του αρχίζει και αλλάζει.
Αλλάξει όμως και ο ίδιος συνάμα, ως άνθρωπος. Γίνεται υπεροπτικός, αναιδής θα
έλεγα ορισμένες φορές, σε κάποιες του συνεντεύξεις, αλλά αυτό συχνά πυκνά
βοηθάει τον καλλιτέχνη να ανέβει την κλίμακα της ματαιοδοξίας που διακατέχει ορισμένα
άτομα. Άτομα που ασχολούνται κατά κόρον με τον χώρο της μόδας. Και εδώ τι σχέση
μπορεί να έχει ο Τζιμάκος θα αναρωτηθείτε; Κατ' αρχήν ως δεύτερο επάγγελμα
εξασκεί αυτό του φωτογράφου, με συνεργασίες σε περιοδικά, όπως τα Blink Magazine, H Magazine, Urb Magazine
και αρκετά ακόμη. Παρατηρώντας μετά το πού εμφανίζεται και παίζει, πότε ως dj και πότε ως performer, καταλαβαίνει κανείς
πολύ εύκολα ότι η σχέση τού Jimmy Edgar
με την μόδα δεν μπορεί να κρυφτεί, όπως δεν μπορεί να κρύψει το σταριλίκι ο
κάθε wannabe
τραγουδιστής -whatever!!-
που βγαίνει από reality.
Τα events που
συμμετέχει, θυμίζουν τα αντίστοιχα του FTV, με τα εκκολαπτόμενα μοντέλα να τον περιστοιχίζουν σε μία
απροκάλυπτη θέαση της ανωριμότητας, του αβδηριτισμού και της φιλαυτίας τους, με
έναν αυτοσκοπό. Το σκάνδαλο. Γιατί το σκάνδαλο τους (τον) ευχαριστεί,
ικανοποιεί τη ματαιοδοξία τους, τους αρέσει επίσης σαν ένα προπέτασμα καπνού
για να καλύψουν άλλες πλευρές της φιλοδοξίας ή της κακής συμπεριφοράς τους.

Έτσι ήταν ανέκαθεν ο Jimmy Edgar; Ότι το ‘χε το
καταραμένο το σταριλίκι αυτό να λέγεται, όχι όμως σε τέτοιο βαθμό. Έγραφε και μουσική τότε, ειδικά της περίοδο 2002 -
2005, όταν είχε κυκλοφορήσει και το %20
ως Mishaux από την Audio.nl αναδεικνύοντας
την minimal / glitch πλευρά
του στο έπακρο -κάτι άλλωστε που είχε φανεί και προηγουμένως στο My Mine I, αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό.

Η Γερμανική !K7 δεν θέλει ιδιαίτερες συστάσεις. Herbert, Funkstörung, Swayzak, Usrula Rucker και πάει λέγοντας. Είναι απολύτως λογική, τόσο η απόφαση της
εταιρείας, όσο και του καλλιτέχνη να συνεργαστούν. Και το XXX θα πουλήσει. Αυτό είναι δεδομένο. Εδώ όμως υπάρχει ένα
μεγάλο «αλλά» για την τέταρτη δουλειά του, ως Jimmy "egovasikamodeloithelanagino" Edgar. Όταν πριν από τρία
χρόνια ο Fakesch
κυκλοφορούσε το Dos, έγραφα: «Σίγουρα
το "Purple rain" του Prince είχε περίοπτη θέση στα ακούσματα του, για να μην
πούμε ότι ενδέχεται να μεγάλωσε με την αφίσα του τελευταίου στο δωμάτιο του». Αυτό που
ακούμε στο κομμάτι με τον εύσχημο τίτλο, Turn You Inside Out του Edgar,
με τον beats / boggie ήχο να κυριαρχεί σε
όλο το άλμπουμ, και με μία διάθεση «τρέμε Justin Timberlake, κοίτα να μάθεις πώς αντιγράφουν Prince», σε κάνει να αναρωτιέσαι ότι
έχουν ισοπεδωθεί όλα και το μόνο που απομένει είναι να δούμε μαζί σε περιοδεία
την Lady Γκα Γκα και τους Shiny Toy Guns! Το πρώην μέλος των Funkstörung,
όταν προσεγγίζει τον «πρίγκιπα», το κάνει, αλλά πώς; Δεν μπαίνει στην διαδικασία
να αναλωθεί σε επαναλήψεις -ειδικά στην παραγωγή- μουσικών μοτίβων, με μία
σύγχρονη αισθητική, αλλά θα πιάσει ένα κομμάτι και θα του δώσει να καταλάβει. Breakbeat, bass, swing, boggie
και ο ήχος σε παραμόρφωση... αυτό σε όποιον αρέσει, και πιστέψτε με, αρέσει σε
πολλούς...

Μια χαρά μού ακούγεται
καλλιτέχνες να καταπιάνονται με τον boggie ήχο, αλλά να το κάνουν συνειδητά.
Το φετινό Night & Day του Oriol φερ'
ειπείν, από την Planet Mu,
έχει κλέψει την παράσταση σε αυτό τον ήχο. Μέχρι και το εξώφυλλο σε προδιαθέτει
για το τι πρόκειται να ακούσεις. Οι επιρροές από την μεγάλη σκηνή του Detroit είναι κάτι παραπάνω
από απαραίτητες για έναν μουσικό που μεγάλωσε σε αυτή την πόλη. Αλλά αυτό που
περνιέται ως φρέσκο τώρα, θεωρούνταν έωλο ήδη από τα μέσα της δεκαετίας -που μάλιστα
φτάνει και στο τέλος της. Το Detroit City του K-Led, είναι μία απτή απόδειξη. Δυστυχώς αυτή η επιτηδειότητα στο XXX σε αφήνει τουλάχιστον
αδιάφορο. Μία επιτηδειότητα που θα εμφανίζεται συνεχώς σε όλα τα σημεία του
άλμπουμ (ήχος, στίχοι, τίτλοι), χωρίς να αφήνετε ο καλλιτέχνης στην απλότητα,
στον αυθορμητισμό του, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Raz Ohara, όπου χωρίς κάποιον
ιδιαίτερο εξωραϊσμό και σπουδή, το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό στις δουλειές
του, τόσο με τους Luomo,
όσο και με τους Odd Orchestra.

Το θέμα μας φυσικά δεν είναι ούτε
ο Fakesch, ούτε ο K-Led, ούτε και ο συμπαθέστατος Δανός,
αλλά το παιδί από το Detroit.
Ο Edgar ασφαλώς και
έχει δυνατότητες στην μουσική και δεν έχει χαρακτηριστεί αδίκως από μεγάλη
μερίδα του τύπου ως το παιδί θαύμα -και αυτό δεν το έγραψαν για τα μουσικά
όργανα που παίζει. Όταν έχεις δώσει τα διαπιστευτήρια σου, έστω και στο
εμπορικό μέρος της καριέρας σου, με το I Wanna Be Your STD,
το οποίο ψηφίζεται και στην Warp20,
δηλαδή ανάμεσα στα καλύτερα κομμάτια της εταιρείας στην εικοσαετή πορείας της.
Όταν έχεις γράψει κομμάτια - σταθμούς, σαν το Personal Information
δεν μπορείς να μου λανσάρεις τρία XXX και να μου κοζάρεις γεμάτος φιλαρέσκεια, στο πρώτο single την φατσούλα σου
-καλά... αν συμμετείχες στο Greek Idol,
θα έκαιγες καρδιές αγόρι μου, αυτό είναι το μόνο σίγουρο- με τον αήθης τίτλο Hot, Raw, Sex (σε αυτό το σημείο παρακαλώ, οι θαυμάστριες να σκίσουν τα
ιμάτια τους). Ούτε ο John Holmes να ήσουν!

 {youtube}nzhFoX8cwqo{/youtube}