Menomena - Mines

1. Queen Black Acid /2.TAOS /3.Killemall /4.Dirty Cartoons /5.Tithe /6.BOTE /7.Lunchmeat /8.Oh Pretty Boy, You're Such a Big Boy /9.Five Little Rooms /10.Sleeping Beauty /11.INTIL

27 July 2010 - City Slang

Το "Friend and Foe" είναι ο πιο καλαίσθητος δίσκος των 00's. Από την στιγμή που τον ανοίξεις, με κάθε επανατοποθέτηση του μπορείς να "κατασκευάσεις" και ένα καινούριο εξώφυλλο, δώδεκα στο σύνολο.  Δεν είναι τυχαία άλλωστε η υποψηφιότητα για το βραβείο "Best Recording Package" στα Grammy του 2007. Τότε βέβαια ο αντίπαλος του Craig Thompson (το πινέλο πίσω από όλο το εκπληκτικό layout του δίσκου) δεν ήταν κάποιος τυχαίος. Ο εμπνευσμένος και δημιουργικότατος Adam Jones (Tool) είχε δημιουργήσει το ομορφότερο -μάλλον- εξώφυλλο του συγκροτήματος. Anyway, που λένε και οι Άγγλοι!

Τα "δικά τους" λοιπόν μας παρουσιάζουν πάλι οι Αμερικάνοι με την πρόσφατη κυκλοφορία τους, "Mines". Μη προκαθορισμένης μορφής τραγούδια, αλληλένδετα, ποικιλόμορφα, ιδιαίτερα, ρυθμικά, στιχουργικά ώριμα (?) και τελικά δομημένα μέσα στο χάος. Τι εννοώ. Οι Menomena γράφουν και κάνουν οι ίδιοι την παραγωγή των κομματιών τους, καθόλου περίεργο θα πεις... και δίκιο έχεις. Κάθε κομμάτι τους όμως, αποτελεί σύζευξη διαφόρων loops που καθένας από τους τρείς φτιάχνει σπίτι του και επικοινωνίας μέσω email. Η πραγμάτωση της όποιας ιδέας έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά, γίνεται μέσω του "Deeler", ενός προγράμματος που ο ίδιος ο Knopf έχει φτιάξει. Τι σημασία έχουν όλα αυτά ακριβώς; Είναι το γεγονός πως ο ήχος των ανα-Menomena δεν είναι καθόλου αναμενόμενος... δεν μοιάζει με τ-ί-π-ο-τ-α. Και πραγματικά δεν νομίζω ότι μπορεί να εξηγείται αλλιώς, παρά μόνο με τον παραπάνω τρόπο σύνθεσης σε συνδυασμό με το γεγονός ότι παίζουν κατά βάση κιθαριστική μουσική.

Αφήνοντας σχετικά μυστήριο το τι έχουν κάνει στα προηγούμενα άλμπουμ τους, το "Mines" είναι η πιο ολοκληρωμένη δουλειά της μουσικής αυτής τριπλο-παρτούζας.

Το "Queen Black Acid" δεν είναι το "Mardy Burn" σε slow motion, το "TAOS" για υπερβολικά σίγουρους και μέσα στην αυτοπεποίθηση άντρες - I'm not the most cocksure guy- αδιάφορους να ξηγηθούν με το νι και με το σίγμα στην τύπισσα απέναντι -so me your teeth, I'll show mine, I sure hope our P's and Q's don't mind- , το "Killemall" ίσως ένα παιχνίδι των Ηλεκτρονικών Φωνητικών Φαινομένων, και ένας δίσκος που καταλήγει να είναι αντικείμενο απασχόλησης του νου, είτε λόγω των στίχων, είτε λόγω των ιδεών που κρύβει (βλ. "Dirty Cartoons" σε αντίθεση με "BOTE").Η εντυπωσιακή δουλειά του Danny Seim πίσω από τα ντραμς, του Justin Harris πίσω από τα synthesizers αλλά κυρίως στο σαξόφωνο και η ψυχεδελική διάθεση του Knopf πίσω από τις κιθάρες απαρτίζουν ένα γερά δεμένο σύνολο (πράγμα εμφανές με την πρώτη ακρόαση του δίσκου). Εντυπωσιακή είναι η αντίθεση που προκαλεί η αίσθηση πως τα μέλη του γκρουπ έβγαζαν τα πάντα ακριβώς την στιγμή που ηχογραφούσαν. Όλα μπορούν να γκρεμιστούν με ένα άγγιγμα. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο και τα έντεκα τραγούδια σε κρατάνε στην τσίτα. Ήρεμα, πιο ηλεκτρονικά, τζαζ-ίστικα, ψυχαναγκαστικά, ρυθμικά, ροκ, με ατμόσφαιρα αλά Flaming Lips (βλ. "Sleeping Beauty") τραγούδια, επικές στιγμές, πότε ονειρικές και πότε ογκώδεις συνοψίζονται σε 55 λεπτά ατόφιου σουρεαλισμού.

Με ένα όπλο στον κρόταφο διαλέγω καλύτερο τραγούδι του δίσκου, το "Five Little Rooms", ένα sequel του περσινού "The Sparrow Looks Up At The Machine". Κάπως ειρωνική και καυστική στιγμή το "Lunchmeat" που έχει να κάνει με τους: α) Ιάπωνες, β) Φάλαινες, γ)Φαγητό. Αν ο κόσμος δεν γυρίσει ανάποδα μέχρι να δημοσιευτούν οι "Top" λίστες, φαντάζομαι πως το "Mines" θα βρίσκεται σε τουλάχιστον μία...!

Rating: 8.9 / 10
Άγγελος Κουκλάκης

 {youtube}HkQzmu-SCKU{/youtube}